OPCJE

Wszystkie opcje zawsze zwracają prawdę. Z wyjątkiem -daystart, -foolow i -regextype, opcje wpływają na wszystkie testy, w tym testy podane przed opcją. Jest tak, ponieważ opcje są przetwarzane przy parsowaniu wiersza polecenia, a testy nie są wykonywane, do czasu działania na plikach. Opcje -daystart, -follow i -regextype wyróżniają się pod tym względem, ponieważ wpływają jedynie na testy pojawiające się w wierszu polecenia za nimi. Z tego powodu, najprzejrzyściej jest umieszczać je na początku wyrażenia. Jeśli tak się nie stanie, wypisywane jest ostrzeżenie.

-d

Synonim -depth, ze względu na kompatybilność z FreeBSD, NetBSD, MacOS X i OpenBSD.

-daystart

Mierzy czasy (dla -amin, -atime, -cmin, -ctime, -mmin i -mtime) od dziś, a nie od 24 godzin temu. Opcja ta wpływa jedynie na testy, pojawiające się później w wierszu polecenia.

-depth

Przetwarza zawartość każdego katalogu przed samym katalogiem jako takim. Akcja -delete implikuje także -depth.

-follow

Przestarzałe, proszę zamiast tego użyć opcji -L. Rozwiązuje dowiązania symboliczne. Implikuje -noleaf. Opcja -foolow działa jedynie na testy pojawiające się w wierszu polecenia za nią. O ile nie poda się opcji -H lub -L, pozycja opcji -follow zmienia zachowanie wskazania -newer - pliki będące argumentami -newer zostaną rozwiązane, jeśli są dowiązaniami symbolicznymi. To samo dotyczy opcji -newerXY, -anewer and -cnewer. Podobnie, wskazanie -type zostanie zawsze dopasowane do pliku wskazanego przez dowiązanie symboliczne, zamiast do samego dowiązania. Użycie -follow powoduje, że wskazania -lname i -ilname zawsze zwracają fałsz.

-help, --help

Wypisuje sposób użycia find z wiersza poleceń i kończy pracę programu.

-ignore_readdir_race

Zwykle find wyświetla błąd, gdy nie uda mu się pobrać statusu pliku. Po podaniu tej opcji i usunięciu pliku pomiędzy odczytem przez find nazwy pliku z katalogu i momentem próby pobrania statusu, błąd nie zostanie wyświetlony. Dotyczy to również plików i katalogów podanych w wierszu polecenia. Opcja ta zaczyna działać już przy odczycie wiersza polecenia, co oznacza, że nie da się przeszukiwać systemu plików częściowo z opcją włączoną i częściowo z wyłączoną (aby to zrobić, konieczne jest dwukrotne uruchomienie polecenia find, jeden raz z opcją włączoną, a drugi - z wyłączoną).

-maxdepth głębokość

Schodzi maksymalnie o głębokość (nieujemna liczba całkowita) poziomów katalogów od argumentów wiersza poleceń. -maxdepth 0
oznacza, by testy i akcje stosować tylko do argumentów wiersza poleceń.

-mindepth głębokość

Nie stosuje testów lub akcji w poziomach niższych niż głębokość (nieujemna liczba całkowita). mindepth 1 oznacza przetwarzanie wszystkich plików poza argumentami wiersza poleceń.

-mount

Nie zagłębia się w katalogi na innych systemach plików. Jest to alternatywna nazwa dla -xdev, stworzona dla zgodności z innymi wersjami find.

-noignore_readdir_race

Wyłącza efekt opcji -ignore_readdir_race.

-noleaf

Zakazuje optymalizacji wykonywanej przez zakładanie, że katalogi zawierają o dwa podkatalogi mniej niż ich licznik dowiązań zwykłych (twardych). Opcja ta jest wymagana podczas przeszukiwania systemów plików, które nie używają uniksowej konwencji wiązania katalogów, takich jak systemy plików CD-ROM, MS-DOS czy wolumeny AFS. Każdy katalog w normalnym systemie uniksowym zawiera przynajmniej dwa twarde dowiązania: jego nazwę i ".". Dodatkowo, jego podkatalogi będą do niego dowiązane za pomocą ".." każdy. Gdy find testuje katalog po zbadaniu funkcją stat o 2 mniej podkatalogów niż licznik dowiązań, wie, że reszta wpisów jest niekatalogowa (są to "liście" - "leaf" w drzewie katalogów). Jeśli testowane mają być tylko nazwy plików, to nie ma potrzeby ich sprawdzać; daje to znaczące przyspieszenie.

-regextype typ

Zmienia składnię wyrażeń regularnych rozumianych przez testy -regex i -iregex podane później w wierszu poleceń. Obecnie zaimplementowanymi typami są: emacs (domyślny), posix-awk, posix-basix, posix-egrep i posix-extended.

-version, --version

Wypisuje wersję i kończy pracę.

-warn, -nowarn

Odpowiednio: włącza lub wyłącza ostrzeżenia. Odnoszą się one wyłącznie do użycia wiersza poleceń, a nie do warunków zastanych przez find podczas przeszukiwania katalogów. Domyślne zachowanie odpowiada -warn gdy standardowym wejściem jest tty i -nowarn w przeciwnym wypadku.

-xdev

Nie zagłębia się w katalogi na innych systemach plików.

TESTY

Niektóre testy np. -newerXY i -samefile pozwalają na porównanie pomiędzy aktualnie sprawdzanym plikiem i plikiem odniesienia podanym w wierszu polecenia. Gdy te testy są używane, interpretacja pliku odniesienia zależy od opcji -H, -L i -P i podanej wcześniej -follow, lecz plik odniesienia jest sprawdzany tylko raz, przy przetwarzaniu wiersza polecenia. Jeśli plik odniesienia nie może zostać sprawdzony (np. wywołanie systemowe stat(2) nie powiedzie się na nim), wyświetlany jest błąd, a find wychodzi z niezerowym kodem zakończenia.

Wartości numeryczne mogą być podawane jako

+n

dla większych niż n,

-n

dla mniejszych niż n,

n

dla równych n.

-amin n

Dostęp do pliku nastąpił ostatnio n minut temu.

-anewer plik

Do pliku ostatnio dostano się wcześniej niż plik został zmodyfikowany. Jeśli plik jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -L lub -H, to używany jest zawsze czas dostępu pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-atime n

Dostęp do pliku miał miejsce n*24 godzin temu. Gdy find dowie się jak wiele okresów 24-godzinnych temu dostano się do pliku, ignorowana jest część ułamkowa; tak więc aby dopasować -atime +1, dostęp do pliku musiał być co najwyżej dwa dni temu.

-cmin n

Status pliku został zmieniony n minut temu.

-cnewer plik

Status pliku był ostatnio zmieniony wcześniej niż zmodyfikowano plik. Jeśli plik jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -L lub -H, to używany jest zawsze czas modyfikacji pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-ctime n

Status pliku został zmieniony n*24 godzin temu. Proszę zapoznać się z komentarzami do -atime, aby zrozumieć wpływ zaokrąglenia na interpretację czasu modyfikacji pliku.

-empty

Plik jest pusty i jest albo zwykłym plikiem, albo katalogiem.

-executable

Dopasowuje pliki wykonywalne i katalogi przeszukiwalne (w sensie tłumaczenia nazw pliku). Bierze pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne zasady praw dostępu, które są ignorowane przez test -perm. Ten test używa wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera. Ponieważ test ten działa tylko w oparciu o wywołanie systemowe access(2), nie ma gwarancji, że plik dla którego test się powiódł, może być w rzeczywistości wykonany.

-false

Zawsze fałszywe.

-fstype typ

Plik jest na systemie plików o typie typ. Prawidłowe typy systemów plików różnią się na różnych wersjach Uniksa; ich niekompletna lista, która jest przyjmowana w części systemów to: ufs, 4.2, 4.3, nfs, tmp, mfs, S51K, S52K. Aby zobaczyć typy swoich systemów plików, należy użyć -printf z dyrektywą %F.

-gid n

Numeryczny GID pliku to n.

-group nazwag

Plik należy do grupy nazwag (numeryczny GID jest dopuszczalny).

-ilname wzorzec

Podobnie jak -lname, lecz dopasowanie jest niezależne od wielkości znaków. Jeśli działa opcja -L lub -follow, test zwraca fałsz, chyba że dowiązanie symboliczne jest zerwane.

-iname pattern

Podobnie jak -name, lecz dopasowanie jest niezależne od wielkości znaków. Na przykład wzorce "fo*" i "F??" dopasują nazwy plików "Foo", "FOO", "foo", "fOo", itp. W tych wzorcach, w przeciwieństwie do uzupełniania nazw plików przez powłokę, początkowe "." może być dopasowane za pomocą "*" tzn. find -name *bar dopasuje plik ".foobar". Proszę zwrócić uwagę, że wzorce należy zacytować, ponieważ w przeciwnym wypadku maski zostaną zinterpretowane przez powłokę.

-inum n

Plik ma numer i-węzła n. Zwykle łatwiej jest użyć testu -samefile.

-ipath wzorzec

Zachowuje się w ten sam sposób, co -iwholename. Opcja jest przestarzała, więc proszę jej nie używać.

-iregex wzorzec

Podobne do -regex, lecz dopasowanie jest niewrażliwe na rozmiar liter.

-ilname pattern

Podobne do -wholename, lecz dopasowania są niewrażliwe na rozmiar liter.

-links n

Plik ma n dowiązań.

-lname wzorzec

Plik jest dowiązaniem symbolicznym, którego zawartość odpowiada wzorcowi powłoki wzorzec. Metaznaki nie traktują specjalnie "/" i ".". Jeśli działa opcja -L lub -follow, to test zwraca fałsz, chyba że dowiązanie symboliczne jest zerwane.

-mmin n

Dane pliku były ostatnio modyfikowane n minut temu.

-mtime n

Dane pliku zostały ostatnio zmodyfikowane n*24 godziny temu. Proszę zapoznać się komentarzami do opcji -atime, aby zrozumieć, w jaki sposób zaokrąglanie wpływa na interpretację czasów modyfikacji pliku.

-name wzorzec

Część bazowa nazwy pliku (ścieżka bez początkowych katalogów) dopasowuje wzorzec powłoki wzorzec. Metaznaki ("*", "?" i "[]") dopasowują "." na początku nazwy bazowej (wprowadzono to w findutils-4.2.2; patrz rozdział ZGODNOŚĆ ZE STANDARDAMI). Nawiasy klamrowe nie są rozpoznawane jako specjalne, niezależnie od faktu, że niektóre powłoki, w tym Bash, nadają mu specjalne znaczenie we wzorcach powłoki. Dopasowanie nazwy pliku jest przeprowadzane za pomocą funkcji bibliotecznej fnmatch(3). Proszę nie zapomnieć ująć wzorca w cudzysłowy, aby zapobiec interpretacji go przez powłokę.

-newer plik

Plik został zmodyfikowany później niż plik. Jeśli plik jest dowiązaniem symbolicznym i działają opcje -H lub -L, to używany jest zawsze czas modyfikacji pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-newerXY odniesienie

Porównuje znacznik czasowy bieżącego pliku z odniesieniem. Argument odniesienie jest zwykle nazwą pliku (i jeden z jego znaczników jest użyty do porównania), lecz może być to również łańcuch, opisujący czas bezwzględny. X i Y mają być zastąpione innymi literami, które wybierają który czas pliku (X) i odniesienia (Y) jest używany do porównania.

a	Czas dostępu (ang. access) pliku odniesienie
B	Czas powstania (ang. birth) pliku odniesienie
c	Czas zmiany (ang. change) statusu i-węzła odniesienia
m	Czas modyfikacji pliku odniesienie
t	odniesienie jest interpr. bezpośrednio jako czas (ang. time)

Niektóre kombinacje są nieprawidłowe, np. X nie może być t. Część kombinacji nie jest zaimplementowanych we wszystkich systemach, do takich należy np. B. Jeśli poda się nieprawidłową lub nieobsługiwaną kombinację XY, otrzymuje się błąd krytyczny. Określenia czasowe są interpretowane jak argument do opcji -d GNU date. Jeżeli czas powstania pliku odniesienia nie może być ustalony, to przy próbie użycia go wynikiem jest komunikat o błędzie krytycznym. Jeśli poda się test, odnoszący się do czasu powstania sprawdzanych plików, to test ten nie powiedzie się dla wszystkich plików, których czas ten jest nieznany.

-nogroup

Do numerycznego GID pliku nie pasuje żadna grupa.

-nouser

Do numerycznego UID pliku nie pasuje żaden użytkownik.

-path wzorzec

Nazwa pliku odpowiada wzorcowi powłoki wzorzec. Metaznaki nie traktują specjalnie "/" lub "."; tak więc na przykład,

find . -path "./sr*sc"

wypisze wpis katalogowy o nazwie "./src/misc" (jeśli taki istnieje). Aby zignorować całe drzewo katalogowe, proszę użyć -prune, zamiast sprawdzać każdy plik w drzewie. Na przykład, aby pominąć katalog "src/emacs" i wszystkie jego pliki i katalogi oraz wypisać nazwy innych znalezionych plików, proszę użyć:

find . -path ./src/emacs -prune -o -print

Proszę zauważyć, że test dopasowuje wzorzec do całej nazwy pliku, poczynając od punktu początkowego, podanego w wierszu polecenie. Jeśli punkt startowy jest ścieżką absolutną, sens ma zastosowanie również wyłącznie ścieżki absolutnej. Oznacza to, że poniższe polecenie nigdy niczego nie dopasuje.

find bar -path /foo/bar/myfile -print

Wskazanie -path jest obsługiwane również przez find HP-UX i zostanie uwzględnione w kolejnej wersji standardu POSIX.

-perm prawa

Bity praw pliku są dokładnie takie, jak prawa (w formie ósemkowej lub symbolicznej). Ponieważ wymagane jest dokładne dopasowanie, stosowanie tej formuły w postaci symbolicznej wymaga podania dość skomplikowanego łańcucha praw. Na przykład -perm g=w dopasuje jedynie pliki o trybie 0020 (tj. te, których prawo zapisu dla grupy jest jedynym ustawionych uprawnieniem). Prawdopodobnie w takim przypadku lepsze jest użycie form "/" lub "-", np. -perm -g=w, które dopasowuje każdy plik z prawem zapisu dla grupy. Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY.

-perm -prawa

Wszystkie bity praw pliku są ustawione dla pliku. Akceptowane są tryby w postaci symbolicznej i jest to zwykle wygodniejsza forma do użycia. W przypadku korzystania z postaci symbolicznej trzeba podać "u", "g" lub "o". Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY.

-perm /prawa

Ustawiony jest dowolny z bitów praw pliku. Akceptowane są tryby w postaci symbolicznej. W przypadku korzystania z postaci symbolicznej trzeba podać "u", "g" lub "o". Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY. Jeśli nie ustawiono bitów praw w trybie, to test dopasuje każdy plik (zgodnie z zamysłem, aby pozostać w zgodzie z zachowaniem -perm -000).

-perm +prawa

Przestarzałe, stara metoda szukania plików z bitami uprawnień zgodnymi z prawami. Obecnie należy używać -perm /prawa. Próba użycia + w składni z postacią symboliczną, da zaskakujące wyniki. Przykładowo, "+u+x" jest prawidłowym trybem symbolicznym (odpowiednikiem +u,+x np. 0111) i nie zostanie przetłumaczony na -perm +prawa, lecz na dokładne określenie praw -perm prawa, dopasowane zostaną więc jedynie plik o uprawnieniach dokładnie 0111, zamiast wszystkich plików z bitem wykonywalności. Jeśli akapit ten nie jest jasny, to nic dziwnego - proszę używać po prostu -perm /tryb. Ta postać testu -perm jest przestarzała, ponieważ POSIX wymaga interpretacji początkowego "+" jako części postaci symbolicznej - dlatego właśnie obecnie korzystamy z "/".

-readable

Dopasowuje odczytywalne pliki. Bierze się tu pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne sprawy związane z uprawnieniami, które -perm ignoruje. Ten test używa wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera.

-regex wzorzec

Nazwa pliku odpowiada wyrażeniu regularnemu wzorzec. Dopasowanie stosuje się do całej ścieżki, nie dla przeszukiwanej. Na przykład, aby dopasować plik o nazwie "./fubar3", można użyć wyrażenia regularnego ".*bar" lub ".*b.*3", lecz nie "f.*r3". Wyrażenia regularne rozumiane przez find są domyślnie wyrażeniami regularnymi Emacsa, lecz można to zmienić opcją -regextype.

-samefile nazwa

Plik odnosi się do tego samego i-węzła co nazwa. Gdy działa opcja -L, obejmuje to dowiązania symboliczne.

-size n[c|w|b|k|M|G]

Plik używa n jednostek miejsca. Można dodać następujące przyrostki:

Rozmiar nie obejmuje bloków pośrednich, lecz wlicza bloki w tzw. plikach rzadkich, które nie są w rzeczywistości zaalokowane. Proszę pamiętać, że określenia formatu "%k" i "%b" akcji -printf obsługują pliki rzadkie w inny sposób. Przyrostek "b" oznacza zawsze bloki 512-bajtowe, a nigdy nie jednokilobajtowe, co różni się od zachowania -ls.

-true

Zawsze prawda.

-type c

Plik jest typu c:

-uid n

Numeryczny UID pliku to n.

-used n

Do pliku ostatnio dostano się n dni po zmianie jego statusu.

-user unazwa

Właścicielem pliku jest użytkownik unazwa (numeryczny UID jest tu dozwolony).

-wholename wzorzec

Patrz -path. Ta alternatywa jest mniej przenośna niż wspomniana opcja.

-writable

Dopasowuje zapisywalne pliki. Bierze pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne zasady praw dostępu, które są ignorowane przez test -perm. Ten test używa wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera.

-xtype c

Jest to to samo co -type, chyba że plik jest dowiązaniem symbolicznym. Dla dowiązań symbolicznych: jeśli podano -H lub -P, jest prawdziwe gdy plik jest dowiązaniem do pliku typu c; jeśli podano -L, jest prawdziwe, jeśli c to "l". Innymi słowy, dla dowiązań symbolicznych -xtype sprawdza typ pliku, którego nie sprawdza -type.

AKCJE

-delete

Usuwa pliki; prawdziwe gdy usunięcie powiedzie się. Jeśli nie, to wypisywany jest błąd. Jeśli -delete zawiedzie, kod zakończenia find będzie niezerowy (gdy program ostatecznie się zakończy). Użycie -delete automatycznie włącza opcję -depth.

Ostrzeżenie: Proszę nie zapomnieć, że wiersz poleceń find jest wykonywany jako wyrażenie, więc umieszczenie -delete jako pierwszego spowoduje próbę usunięcie wszystkiego poniżej podanych punktów początkowych. Podczas testowania wiersza polecenia find, którą chce się później użyć z -delete, proszę podać bezpośrednio -depth, aby uniknąć późniejszych niespodzianek. Ponieważ -delete implikuje -depth, to nie da się użyć -prune i -delete w sposób przydatny.

-exec polecenie ;

Wykonuje polecenie; prawdziwe jeśli zwrócony został status 0. Wszelkie następne argumenty find są brane za argumenty polecenia, aż nie zostanie napotkany argument, składający się z ";". Łańcuch "{}' jest podmieniany na obecnie przetwarzaną nazwę pliku, wszędzie, gdzie wystąpi ona w wierszu polecenia, nie tylko w argumentach, gdzie jest ona sama, jak w niektórych wersjach find. Obydwie te konstrukcje być może będą wymagały zacytowania (znakiem "\") aby uchronić je przed rozwinięciem przez powłokę. Więcej informacji na temat użycia opcji -exec, zawiera rozdział PRZYKŁADY. Polecenie jest wykonywane w katalogu startowym. W związku z akcją -exec występują pewne nieuniknione zagrożenia związane z bezpieczeństwem, należy zamiast niej używać -execdir.

-exec polecenie {} +

Ten wariant akcji -exec, wykonuje podane polecenie na wybranych plikach, lecz wiersz polecenia jest budowany przez dodawanie każdej wybranej nazwy pliku na końcu - całkowita liczba wywołań polecenia będzie znacznie mniejsza, niż liczba dopasowanych plików. Wiersz polecenia jest budowany w ten sam sposób, w jaki xargs buduje swój. W poleceniu dozwolone jest wystąpienie jedynie jednych nawiasów "{}". Polecenie jest wykonywane w katalogu początkowym.

-execdir polecenie ;

-execdir polecenie {} +

Podobnie jak -exec, lecz podane polecenie jest uruchamiane z podkatalogu zawierającego dopasowany plik, który nie jest zwykle tożsamy z katalogiem, w którym uruchomiono find. Jest to o wiele bezpieczniejsza metoda wywoływania poleceń, ponieważ zapobiega wyścigowi przy rozwiązywaniu ścieżek do dopasowanych plików. Podobnie jak przy akcji -exec, postać z "+" -execdir zbuduje wiersz poleceń aby przetworzyć więcej niż jeden dopasowany plik, lecz każde dane wywołanie polecenia wypisze jedynie pliki, które istnieją w tym samym podkatalogu. Przy używaniu tej opcji, trzeba się upewnić, że zmienna środowiskowa $PATH nie odnosi się do "." - w takim wypadku atakujący mógłby uruchomić dowolne polecenie, przez pozostawienie pliku o odpowiedniej nazwie w katalogu, w którym zostanie uruchomione -execdir. To samo tyczy się wpisów w $PATH, które są puste lub nie są bezwzględną nazwą katalogu.

-fls plik

Prawda; podobne do -ls, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprint plik

Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku do pliku. Jeśli plik nie istnieje w czasie działania find, zostanie utworzony; jeśli istnieje, zostanie obcięty. Nazwy plików "/dev/stdout" i "/dev/stderr" są traktowane osobno; odnoszą się one odpowiednio do standardowego wyjścia i standardowego wyjścia błędów. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprint0 plik

Prawda; podobne do -print0, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprintf plik format

Prawda; podobne do -printf, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-ls

Prawdziwe; wypisuje plik bieżący w formacie ls -dils na standardowe wyjście. Liczniki bloków są 1K blokami, chyba że ustawiono zmienną środowiskową POSIXLY_CORRECT, kiedy używane będą 512-bajtowe bloki. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-ok polecenie ;

Jak -exec, lecz najpierw pyta użytkownika. Jeśli się on zgodzi - uruchamia polecenie. W przeciwnym wypadku jedynie zwraca fałsz. Gdy polecenie jest uruchomione, standardowe wejście jest przekierowane z /dev/null.

Odpowiedź na pytanie jest dopasowywane do pary wyrażeń regularnych, aby określić, czy jest pozytywna czy negatywna. Wyrażenie to jest pozyskiwane z systemu, jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa POSIXLY_CORRECT, a w przeciwnym wypadku - z katalogu tłumaczeń komunikatów find. Jeśli system nie posiada odpowiednich definicji, użyta będzie własna definicja finda. W każdym przypadku, interpretacja wyrażenia regularnego będzie zależała od zmiennej środowiskowej "LC_CTYPE" (klasy znakowe) i "LC_COLLATE" (przedziały znaków i klasy równoważności).

-okdir polecenie ;

Jak -execdir, lecz najpierw wyświetlane jest pytanie, podobnie jak przy -ok. Jeśli użytkownik nie zgodzi się, zwraca jedynie fałsz. Gdy polecenie jest uruchomione, jego standardowe wejście jest przekierowane z /dev/null.

-print

Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku na standardowe wyjście razem ze znakiem nowego wiersza. Jeśli wyjście finda jest przekierowane za pomocą potoku do innego programu i istnieje choć najmniejsza możliwość, że nazwa jednego z przeszukiwanych plików może zawierać znak nowego wiersza, należy się poważnie zastanowić, czy lepszym wyjściem nie będzie skorzystanie z opcji -print0, zamiast -print. Rozdział NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW zawiera informacje nt. obsługi nietypowych znaków.

-print0

Prawdziwe; wypisje pełną nazwę pliku na standardowe wyjście. Za nazwą daje znak null (zamiast znaku nowego wiersza używanego przez -print. Umożliwia to poprawne wyświetlenie plików, zawierających w nazwach znaki nowej linii w programach, przetwarzających wyjście finda. Opcja ta odpowiada opcji -0 programu xargs.

-printf format

Prawdziwe; wypisuje format na standardowe wyjście, interpretując sekwencje specjalne "\" i dyrektywy "%". Szerokości pól i precyzje mogą być podawane dokładnie jak w funkcji "printf" z C. Proszę zauważyć, że wiele z pól jest wypisywanych jako %s, a nie jako %d - może to oznaczać, że flagi nie będą działać zgodnie z oczekiwaniami. Oznacza to również, że flaga "-" działa (wymusza wyrównanie do lewej pól). W przeciwieństwie do -print, -printf nie dodaje znaku nowego wiersza do końca łańcucha. Sekwencje specjalne i dyrektywy to:

-prune

Prawda; jeśli plik jest katalogiem, nie zagłębia się w niego. Jeśli podano -depth - fałsz, brak działania. Ponieważ -delete implikuje -depth, nie da się użyć -prunt i -delete łącznie.

-quit

Natychmiast wychodzi. Nie są pozostawiane żadne działające procesy potomne, lecz nie będzie przetworzone więcej ścieżek podanych w wierszu poleceń. Przykładowo, find /tmp/foo /tmp/bar -print -quit wypisze jedynie /tmp/foo. Wiersze polecenia zbudowane za pomocą -execdir ... () + zostaną wywołane przed zakończeniem find. Kod zakończenia może wynosi zero lub nie, w zależności od tego, czy wystąpił dotychczas błąd.

NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW

Wiele akcji find skutkuje wypisywaniem danych, będących pod kontrolą innych użytkowników. Dotyczy to nazw plików, rozmiarów, czasów modyfikacji itp. Nazwy plików są potencjalnym problemem, ponieważ mogą zawierać dowolne znaki oprócz "\0" i "/". Nietypowe znaki w nazwach plików mogą robić nieoczekiwane i często nieprzewidywalne rzeczy z terminalem użytkownika (np. zmieniać ustawienia klawiszy funkcyjnych niektórych terminali). Nietypowe znaki są obsługiwane w różny sposób, w zależności od akcji, zgodnie z poniższym opisem.

-print0, -fprint0

Zawsze wypisuje dokładne nazwy plików, niezmienione, nawet jeśli wynik trafia na terminal

-ls, -fls

Nietypowe znaki są zawsze cytowane. Białe znaki, odwrotny ukośnik i znak podwójnego cudzysłowu jest wypisywany za pomocą cytowania w stylu C (np \f lub \" ). Inne nietypowe znaki są wypisywane za pomocą cytowania ósemkowego. Inne znaki drukowalne (dla -ls i -fls są to znaki pomiędzy ósemkowym 041 i 0176) są wypisywane bez zmian.

-printf, -fprintf

Jeśli wynik nie trafia na terminal, nic nie jest zmieniane. W przeciwnym razie, wynik zależy od używanej dyrektywy. Dyrektywy %D, %F, %g, %G, %H, %Y i %y są rozwijane do wartości, które nie są pod kontrolą właścicieli plików, są więc wypisywane bez zmian. Dyrektywy %a, %b, %c, %d, %i, %k, %m, %M, %n, %s, %t, %u i %U mają wartości będące pod kontrolą właścicieli plików, lecz nie mogą być one użyte do wysłania dowolnych danych na terminal, dlatego są wypisywane bez zmian. Dyrektywy %f, %h, %l, %p i %P są cytowane. Cytowanie jest wykonywane w ten sam sposób, jak w GNU ls. Nie jest to ten sam mechanizm, co używany przez -ls i -fls. Jeśli można zdecydować o formacie wyniku find lepiej jest zwykle skorzystać z "\0" jako ogranicznika, zamiast używać znaku nowego wiersza, ponieważ nazwy plików mogą zawierać białe znaki i znaki nowego wiersza. Ustawienie zmiennej środowiskowej "LC_CTYPE" jest używane do określenia tego, które znaki mają być cytowane.

-print, -fprint

Cytowanie jest obsługiwane w ten sam sposób co w -printf i -fprintf. Jeśli używa się find w skrypcie lub w sytuacji, gdzie dopasowywane pliki mogą mieć dowolne nazwy, powinno się rozważyć skorzystanie z -print0 zamiast z -print.

Akcje -ok i -okdir wypisują bieżące nazwy plików bez zmian. Może się to zmienić w kolejnych wydaniach.

OPERATORY

Wymienione według malejącego priorytetu:

( wyraż )

Wymusza pierwszeństwo. Ponieważ nawiasy są znakami specjalnymi dla powłoki, trzeba je zwykle cytować. Wiele przykładów z niniejszej strony podręcznika używa do tego celu odwrotnych ukośników: "\(...\)" zamiast "(...)".

! wyraż

Prawda, jeśli wyraż jest fałszywe. Znak ten zwykle wymaga również ochrony przed interpretacją przez powłokę.

-not wyraż

Jak ! wyraż, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 wyraż2

Dwa wyrażenia z rzędu są traktowane, jakby były połączone jawnym i ("and"); wyraż2 nie jest analizowany jeśli wyraż1 jest fałszywe.

wyraż1 -a wyraż2

To samo, co wyraż1 wyraż2.

wyraż1 -and wyraż2

To samo, co wyraż1 wyraż2, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 -o wyraż2

Lub ("or"); wyraż2 nie jest analizowane jeśli wyraż1 jest prawdziwe.

wyraż1 -or wyraż2

To samo, co wyraż1 -o wyraż2, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 , wyraż2

Lista; zarówno wyraż1 jak i wyraż2 są zawsze analizowane. Wartość wyraż1 jest pomijana; wartością listy jest wartość wyraż2. Operator w formie przecinka może być przydatny do wyszukiwania wielu różnych typów rzeczy, lecz przechodząc przez hierarchię systemu plików tylko raz. Do wypisania różnych dopasowań do wielu różnych plików wyjściowych, można użyć akcji -fprintf.