DOKK / manpages / debian 10 / manpages-pl / mkfs.ext4.8.pl
MKE2FS(8) System Manager's Manual MKE2FS(8)

mke2fs - tworzy linuksowy system plików ext2/ext3/ext4

mke2fs [ -c | -l nazwa-pliku ] [ -b rozmiar-bloku ] [ -D ] [ -f rozmiar-fragmentu ] [ -g bloki-na-grupę ] [ -G liczba-grup ][ -i bajty-na-i-węzeł ] [ -I rozmiar-i-węzła ] [ -j ] [ -J opcje-dziennika ] [ -N liczba-i-węzłów ] [ -n ] [ -m procent-zarezerwowanych-bloków ] [ -o tworzący-os ] [ -O [^]właściwość [,...] ] [ -q ] [ -r rewizja-fs ] [ -E opcje-rozszerzone ] [ -v ] [ -F ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -M katalog-ostatniego-montowania ] [ -S ] [ -t typ-systemu-plików ][ -T typ-użycia ] [ -U UUID ] [ -V ] urządzenie [ rozmiar-systemu-plików ]

mke2fs -O journal_dev [ -b rozmiar-bloku ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -n ] [ -q ] [ -v ] zewnętrzny-dziennik [ rozmiar-systemu-plików ]

mke2fs jest używany do tworzenia systemów plików ext2, ext3 lub ext4 zwykle w partycji dyskowej (lub pliku) określonym przez urządzenie.

Rozmiar systemu plików należy podać jako rozmiar-systemu-plików. Jeśli nie ma on przyrostka, jest interpretowany jako kilobajty będące potęgą dwójki, chyba że podano opcję -b rozmiar-bloku, gdy rozmiar-systemu-plików jest interpretowany jako liczba bloków o rozmiarze-bloku. Jeśli natomiast podano przyrostki "k", "m", "g", "t" (wielkimi lub małymi literami) to dana liczba jest interpretowana jako podana w będących potęgą dwójki kilobajtach, megabajtach, gigabajtach, terabajtach itd. Jeśli nie poda się rozmiaru-systemu-plików to mke2fs utworzy system plików na podstawie rozmiaru urządzenia.

Jeśli uruchomi się mke2fs jako mkfs.XXX (np. mkfs.ext2, mkfs.ext3 lub mkfs.ext4.) zastępuję to opcję -t XXX, tak więc mkfs.ext3 utworzy system plików ext3, mkfs.ext4 utworzy system plików ext4 itd.

Domyślne parametry do nowo tworzonych systemów plików, jeśli nie są przesłonięte przez poniższe opcje, są kontrolowane przez plik konfiguracyjny /etc/mke2fs.conf. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów na ten temat.

Określa rozmiar bloku w bajtach. Poprawnymi wartościami są 1024, 2048 oraz 4096 bajtów na blok. Gdy wartość ta zostanie pominięta, rozmiar-bloku mke2fs jest ustalany na podstawie rozmiaru systemu plików oraz oczekiwanej jego eksploatacji (zobacz opcję -T). Jeśli rozmiar-bloku jest poprzedzony minusem ("-"), to mke2fs używa heurystyki, aby określić poprawny rozmiar bloku z tym ograniczeniem, że będzie on wynosił co najmniej rozmiar-bloku bajtów. Jest to przydatne przy sprzęcie wymagającym rozmiaru bloku będącego wielokrotnością 2k.
Powoduje, że przed utworzeniem systemu plików, urządzenie zostanie sprawdzone w poszukiwaniu uszkodzonych bloków. Gdy opcja ta zostanie podana dwa razy, wykonany będzie wolniejszy test w trybie odczyt-zapis, zamiast szybkiego testu w trybie tylko-do-odczytu.
Określa rozmiar klastra w bajtach w przypadku systemów plików używających funkcji bigalloc. Poprawnymi wartościami rozmiaru klastra są od 2048 do 256M bajtów na klaster. Opcji można użyć tylko gdy włączono funkcję bigalloc (więcej informacji o tej funkcji można uzyskać zapoznając się z ext4(5)). Domyślnie rozmiar klastra wynosi szesnastokrotność wielkości bloku.
Używa bezpośredniego wejścia/wyjścia podczas zapisu na dysk. Zapobiega to zajmowaniu przez mke2fs wielu buforów podręcznych, które mogą wpłynąć na inne aplikacje, podczas działania na obciążonym serwerze. Opcja ta spowoduje znaczne spowolnienie działania mke2fs, więc jest to pójście na kompromis.
Ustawia rozszerzone opcje systemu plików. Opcje rozszerzone są oddzielone przecinkami i mogą zawierać argument podany po znaku równości ("="). Opcja -E była nazwana -R we wcześniejszych wersjach mke2fs i jest wciąż akceptowana w celu zachowania kompatybilności wstecznej, lecz jest przestarzała. Obsługiwane są następujące opcje:
Dostosowuje pierwotny interwał aktualizacji MMP do interwał sekund. Podanie wartości 0 spowoduje użycia domyślnego interwału. Podany interwał musi być mniejszy niż 300 sekund. Wymaga włączonej funkcji mmp.
Konfiguruje system plików do macierzy RAID z rozmiarem-części (ang. stride size lub chunk size) bloków systemu plików. Jest to liczba bloków odczytywanych lub zapisywanych na dysk przed przejściem na następny dysk. To ustawienie wpływa głównie na położenie metadanych systemu plików, takich jak mapy bitów podczas wykonywania mke2fs, aby zapobiec umieszczeniu ich na jednym dysku, co mogłoby negatywnie wpłynąć na wydajność. Może być również użyte przez alokator bloków.
Konfiguruje system plików do macierzy for RAID z rozmiarem-paska (ang. stripe width) bloków systemu plików na pasek. Zazwyczaj jest to rozmiar-części * N, gdzie N jest liczbą dysków z danymi w macierzy RAID (np. przy RAID 5, gdzie jest jeden dysk parzystości, M jest liczbą dysków w macierzy minus jeden). Pozwala to alokatorowi bloków na przeciwdziałanie cyklowi odczytu-modyfikacji-zapisu w pasku RAID, jeśli to możliwe, przy zapisie danych.
Tworzy system plików z przesunięciem od początku urządzenia lub pliku. Może się to przydać przy tworzeniu obrazów dysków dla maszyn wirtualnych.
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tablica deskryptora grupy bloków może się powiększyć, aby obsłużyć system plików z maksymalną-zmianą-online bloków.
Jeśli jest włączone oraz włączona jest funkcja uninit_bg, to tabela i-węzłów nie będzie w pełni inicjowana przez mke2fs. Przyspiesza to znacznie inicjalizację systemu plików, lecz wymaga zakończenia inicjowania systemu plików w tle, przez jądro, podczas gdy system plików jest wcześniej zamontowany. Jeśli pominie się wartość opcji, jest używana domyślnie 1, aby włączyć zerowanie leniwej tabeli i-węzłów.
Jeśli jest włączone, to i-węzeł dziennika nie będzie w pełni zerowany przez mke2fs. Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu, ale niesie niewielkie ryzyko, jeśli system załamie się przed pełnym, jednokrotnym nadpisaniem dziennika. Jeśli opcja zostanie pominięta, przyjmuje domyślną wartość 1, włączając leniwe zerowanie i-węzła dziennika.
Jeśli włączona jest funkcja sparse_super2 systemu plików, to ta opcja kontroluje liczbę zapasowych superbloków utworzonych w systemie plików. Może być ich 0, 1 lub 2.
Umieszcza mapy bitowe alokacji i tabelę i-węzłów na początku dysku. Do zadziałania opcja ta wymaga włączonej funkcji flex_bg systemu plików, utworzy ona również dziennik na początku systemu plików. Jest przydatna w przypadku urządzeń z pamięcią flash, które na początku dysku używają pamięci SLC. Maksymalizuje również zasięg ciągłych bloków danych, co jest korzystne w określonych wyspecjalizowanych przypadkach użycia, takich jak obsługiwane Shingled Drives.
Określa numeryczny identyfikator użytkownika (UID) i grupy (GID) w katalogu głównym. Jeśli nie poda się UID:GID, używa identyfikatora użytkownika i grupy użytkownika uruchamiającego mke2fs. W mke2fs 1.42 i wcześniejszych, UID i GID katalogu głównego były ustawiane domyślnie na UID i GID użytkownika uruchamiającego polecenie mke2fs. Opcja root_owner= pozwala na jawne podanie tych wartości i zapobiega efektom ubocznym dla użytkowników, którzy nie spodziewają się domyślnego zachowania programu mke2fs.
Ustawia flagę superbloku systemu plików, oznaczającą, że może być on montowany przy użyciu eksperymentalnego kodu jądra, np. kodu systemu plików ext4dev.
Próbuje wykonać operację discard na blokach w czasie tworzenia systemu (jest to przydatne na SSD albo tzw. rzadkich dyskach lub dyskach dynamicznie alokowanych). Gdy urządzenie informuje że operacja discard również zeruje dane (każde kolejne odczytanie po tej operacji, a przed zapisem, zwraca zero), to wszystkie jeszcze niewyzerowane tabele i-węzłów są oznaczane jako wyzerowane. Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu. Tak jest domyślnie.
Nie próbuje wykonać operacji discard na blokach w czasie tworzenia systemu plików.
Określa typ udziałów ("usr" lub "grp"), który ma być zainicjowany. Opcja ma znaczenie jedynie, jeśli ustawiona jest funkcja quota. Bez tej opcji rozszerzonej, domyślnym zachowaniem jest inicjowanie zarówno udziałów użytkownika jak i grupy.
Określa rozmiar fragmentów w bajtach.
Wymusza na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli podane urządzenie nie jest partycją na specjalnym urządzeniu blokowym lub inne parametry nie mają sensu. Aby wymusić na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli wygląda na to, że system plików jest w użyciu lub jest zamontowany (jest to niezwykle niebezpieczne), to opcja musi zostać podana dwukrotnie.
Określa liczbę bloków w grupie bloków. Ogólnie rzecz biorąc, nie ma powodu, aby użytkownik musiał kiedykolwiek ustawiać ten parametr, ponieważ wartość domyślna jest optymalna dla systemu plików (administratorzy, którzy tworzą systemy plików na macierzach RAID, powinny używać parametru RAID stride jako część opcji -E, zamiast zmieniać liczbą bloków na grupę). Opcja jest przeznaczona dla deweloperów, którzy używają jej w sytuacjach testowych.
Jeśli włączona jest funkcja bigalloc, to opcja -g określa liczbę klastrów w grupie bloków.
Określa liczbę grup bloków, która będzie spakowana razem, tworząc większą, wirtualną grupę bloków (lub "flex_bg group") w systemie plików ext4. Usprawnia to lokowanie metadanych i wydajność metadanych przy dużym obciążeniu. Liczba grup musi być potęgą dwójki i może być podana jedynie gdy włączona jest funkcja systemu plików flex_bg.
Określa współczynnik bajty/i-węzeł. mke2fs tworzy i-węzeł co każde bajty-na-i-węzeł bajtów dysku. Im większy współczynnik bajty-na-i-węzeł, tym więcej i-węzłów. Generalnie, wartość ta nie powinna być mniejsza od rozmiaru bloku w systemie plików, gdyż wtedy byłoby utworzonych zbyt dużo i-węzłów. Ostrzeżenie: wartość ta nie może być już zmieniona po utworzeniu systemu plików, więc należy ostrożnie dobrać wartość tego parametru. Proszę zauważyć, że zmiana rozmiaru systemu plików zmienia liczbę i-węzłów która wpływa na ten współczynnik.
Określa rozmiar każdego i-węzła w bajtach. Wartość rozmiaru-i-węzła musi być potęgą dwójki, większą lub równą 128. Większy rozmiar rozmiaru-i-węzła powoduje zwiększenie powierzchni zajmowanej przez tabelę i-węzłów i zredukowanie użytecznej powierzchni systemu plików, a może również negatywnie wpłynąć na wydajność. Nie da się zmienić tej wartości po utworzeniu systemu plików.
W jądrach w wersji późniejszej niż 2.6.10 i od niektórych wcześniejszych dostawców jąder, jest możliwe wykorzystanie i-węzłów większych niż 128 bajtów, do przechowania rozszerzonych atrybutów, do zwiększenia wydajności. Atrybuty rozszerzone przechowywane w dużych i-węzłach nie są widziane przez starsze jądra i takie systemy plików nie będą w ogóle montowalne przez jądra 2.4.
Domyślny rozmiar i-węzła zależy od pliku mke2fs.conf(5). W pliku mke2fs.conf rozpowadzanym razem z e2fsprogs domyślny rozmiar i-węzła wynosi z reguły 256 bajtów z wyjątkiem małych systemów plików, w których wartość ta ma 128 bajtów.
Powoduje utworzenie system plików z księgowaniem ext3. Gdy nie podano opcji -J, przy tworzeniu dziennika zostaną użyte domyślne parametry oraz dobrany będzie właściwy rozmiar tego dziennika (na podstawie wielkości systemu plików) przechowywanego we wnętrzu systemu plików. Proszę zauważyć, że trzeba korzystać z jądra posiadającego wsparcie dla ext3, aby móc używać dziennika.
Tworzy dziennik ext3 używając opcji podanych z linii poleceń. Opcje te są oddzielone przecinkami i mogą posiadać argument, podawany po znaku równości ('='). Obsługiwane są następujące opcje:
Tworzy wewnętrzny dziennik (np. przechowywany wewnątrz systemu plików) o rozmiarze rozmiar-dziennika megabajtów. Rozmiar dziennika musi wynosić co najmniej 1024 bloki systemu plików (np. 1MB przy korzystaniu z bloków 1k, 4MB przy blokach 4k, itd.) i nie może być większy niż 10 240 000 bloków systemu plików lub połowę całkowitego rozmiaru systemu plików (mniejsza z tych dwóch wartości).
Określa położenie dziennika. Argument położenie dziennika można podać jako numer bloku lub, jeśli liczba ma przyrostek określający jednostkę ("M", "G" itp.), liczbę interpretowaną jako przesunięcie od początku systemu plików.
Przyłącza dziennik system plików do urządzenia blokowego znajdującego się na zewnętrzny-dziennik. Zewnętrzny dziennik musi być utworzony za pomocą polecenia
mke2fs -O journal_dev zewnętrzny-dziennik
Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi zostać utworzony z tą samą wielkością bloku jak nowy system plików. Dodatkowo, o ile obsługa dołączania wielu systemów plików do pojedynczego dziennika zewnętrznego jest obecna, jądro Linux i e2fsck(8) nie obsługuje na razie dzielonych dzienników zewnętrznych.
Zamiast bezpośredniego podawania nazwy urządzenia, zewnętrzny-dziennik można podać w postaci LABEL=etykieta lub UUID=UUID. Wtedy zewnętrzny dziennik zostanie znaleziony poprzez etykietę woluminu lub UUID przechowywany w superbloku ext2 na początku dziennika. Do wyświetlenia nazwy woluminu oraz UUID urządzenia dziennika użyj dumpe2fs(8). Zobacz także opcję -L tune2fs(8).
Dla danego systemu plików można podać tylko jedną z opcji: size lub device.
Powoduje odczytanie listy uszkodzonych bloków z nazwy-pliku. Proszę zauważyć, że numery bloków na liście zepsutych bloków muszą być wygenerowane przy użyciu takiego samego rozmiaru bloków jaki użyty był w mke2fs. W rezultacie opcja -c do mke2fs jest prostszą i mniej podatną na błędy metodą sprawdzenia dysku pod kątem zepsutych bloków przed formatowaniem go, gdyż mke2fs automatycznie podaje odpowiednie parametry do programu badblocks.
Ustawia etykietę woluminu systemu plików na nową-etykietę-woluminu. Maksymalna długość etykiety woluminu to 16 bajtów.
Określa procent bloków systemu plików, zarezerwowanych dla superużytkownika. Zapobiega to fragmentacji i pozwala demonom działających z uprawnieniami roota, takim jak syslogd(8), na poprawne kontynuowanie działania po tym, gdy procesy nieuprzywilejowane nie będą już mogły zapisywać do systemu plików. Domyślna wartość to 5%.
Ustawia katalog ostatniego montowania systemu plików. Opcja ta może być użyteczna ze względu na aplikacje, dla których katalog ostatniego montowania wskazuje, gdzie należy zamontować dany system plików.
Powoduje, że mke2fs nie tworzy systemu plików, lecz wyświetla co zrobiłby, gdyby miał go utworzyć. Można wykorzystać tę opcję do określenia położenia zapasowych superbloków danego systemu plików tak długo, jak parametry mke2fs, które były podane podczas pierwotnego tworzenia systemu plików, są ponownie użyte (oczywiście z dodaną opcją -n).
Zmienia domyślnie wyliczoną liczbę i-węzłów, które powinny być zarezerwowane dla systemu plików (a która bazuje na liczbie bloków i współczynniku bajty-na-i-węzeł). To pozwala użytkownikowi podać bezpośrednio liczbę żądanych i-węzłów.
Służy do ręcznej zmiany domyślnej wartości pola "creator operating system" (tworzący system operacyjny) systemu plików. Normalnie pole to jest ustawiane na nazwę systemu operacyjnego, do którego skompilowano plik wykonywalny mke2fs.
Tworzy system plików z podanymi właściwościami (opcjami systemu plików), przesłaniając domyślne opcje systemu plików. Właściwości, które są włączane domyślnie, są podane w relacji base_features, albo w sekcji [defaults] pliku /etc/mke2fs.conf , albo w podsekcji [fs_types] w przypadku typów użycia, zgodnie z opcją -T, zmodyfikowane później przez relację features z podsekcji [fs_types] w przypadku systemu plików i typów użycia. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów. Konfiguracja charakterystyczna dla danego system plików mieszcząca się w sekcji [fs_types] przesłoni domyślne opcje globalne z sekcji [defaults].

Właściwość systemu plików będzie edytowana później albo przez zestaw właściwości podanych przez tę opcję lub, jeśli nie użyto tej opcji, przez relację default_features do tworzonych typów systemów plików, lub w sekcji [defaults] pliku konfiguracyjnego.

Zestaw właściwości systemu plików składa się z listy właściwości, oddzielonych przecinkami, które mają być włączone. Aby wyłączyć którąś funkcję, należy poprzedzić nazwę właściwości znakiem karetki ("^"). Funkcje z zależnościami nie będą poprawnie usuwane. Pseudo-właściwość "none" wyłączy wszystkie właściwości systemu plików.

podręczniku ext4(5).
Ciche wywołanie. Przydatne gdy mke2fs jest uruchamiany ze skryptu.
Ustawia rewizję (wersję) systemu plików dla nowego systemu plików. Proszę zauważyć, że jądra 1.2 wspierają jedynie systemy plików o rewizji 0. Domyślnie tworzone są systemy plików o rewizji 1.
Zapisuje jedynie superblok i deskryptory grupy. Przydaje się, gdy uszkodzony zostanie cały superblok i kopie zapasowe superbloków. Jest to ostateczna metoda odzyskania. Powoduje ona, że mke2fs ponownie inicjuje superblok i deskryptory grup, lecz nie dotyka tablicy i-węzłów, bloku, ani map bitowych i-węzłów. Natychmiast po użyciu tej opcji należy uruchomić program e2fsck, a i tak nie jest pewne, czy że uda się odzyskać jakiekolwiek dane. Podczas korzystania z tej opcji najważniejsze jest ustawienie dobrego rozmiaru bloku systemu plików. Bez tego nie ma żadnej szansy na odzyskanie danych.
Określa typ systemu plików (np. ext2, ext3, ext4 itp.) do utworzenia. Jeśli nie poda się tej opcji, mke2fs wybierze domyślny na podstawie polecenia, które go uruchomiło (np. mkfs.ext2, mkfs.ext3 itd.) lub na podstawie domyślnego systemu plików, zdefiniowanego plikiem /etc/mke2fs.conf. Opcja kontroluje, który system plików jest używany jako domyślny, na podstawie wpisu konfiguracyjnego fstypes w /etc/mke2fs.conf.

Jeśli opcja -O jest użyta do jawnego dodania lub usunięcia opcji systemu plików, które powinny być ustawiane w nowo tworzonych systemach plików, to wynikowy system plików może nie być obsługiwany przez żądany typ-systemu-plików. (np. "mke2fs -t ext3 -O extent /dev/sdXX" utworzy system plików, który nie jest obsługiwany przez implementację ext3 w jądrze Linux, a "mke2fs -t ext3 -O ^has_journal /dev/hdXX" utworzy system plików nieposiadający dziennika i, w związku z tym, nieobsługiwany przez kod systemu plików ext3 w jądrze Linux).

Określa, w jaki sposób dany system plików będzie wykorzystywany. Dzięki temu mke2fs może wybrać optymalne parametry dla systemu plików. Obsługiwane typy użycia są zdefiniowane w pliku konfiguracyjnym /etc/mke2fs.conf. Użytkownik może podać jeden lub więcej typów użycia, za pomocą listy, oddzielając poszczególne pozycje przecinkiem.

Jeśli nie poda się tej opcji, to mke2fs wybierze pojedynczy, domyślny typ użycia, bazując na rozmiarze tworzonego systemu plików. Jeśli rozmiar systemu plików jest równy lub mniejszy od 3 megabajtów, to mke2fs użyje typu floppy (dyskietka) systemu plików. Jeśli rozmiar będzie się zawierał w przedziale 3-512 megabajtów, to mke2fs utworzy system plików typu small (mały). Jeśli rozmiar systemu plików będzie większy lub równy 4 terabajty, ale mniejszy niż 16 terabajtów, użytym typem będzie big (duży). W przypadku systemu plików o wielkości ponad 16 terabajtów, użyty zostanie typ huge (ogromny). W pozostałych przypadkach, mke2fs(8) użyje domyślnego typu systemu plików: default.

Tworzy system plików z podanym UUID-em.
Wypisuje szczegółowe informacje.
Wypisuje numer wersji mke2fs i wychodzi.

ŚRODOWISKO

Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia częstości wywoływania sync(2) podczas inicjowania tabeli i-węzłów.
Określa położenie pliku konfiguracyjnego (patrz mke2fs.conf(5)).
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia pierwszej grupy metabloków. Przeznaczona jest głównie do debugowania.
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia fizycznego rozmiaru sektora urządzenia.
Jeśli jest ustawiona, nie są pokazywane wiadomości automatycznego sprawdzania systemu plików, spowodowane liczbą montowań lub interwałem sprawdzania.

Ta wersja mke2fs została napisana przez Theodora Ts'o <tytso@mit.edu>.

mke2fs przyjmuje opcję -f, lecz obecnie ją ignoruje, gdyż drugi rozszerzony system plików jeszcze nie obsługuje fragmentów.
Mogą być też inne. Proszę zgłaszać je autorowi.

mke2fs jest częścią pakietu e2fsprogs i jest dostępne na stronie http://e2fsprogs.sourceforge.net.

mke2fs.conf(5), badblocks(8), dumpe2fs(8), e2fsck(8), tune2fs(8), ext4(5)

Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika man są: Przemek Borys (PTM) <pborys@dione.ids.pl>, Grzegorz Goławski (PTM) <grzegol@pld.org.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>.

Polskie tłumaczenie jest częścią projektu manpages-pl; uwagi, pomoc, zgłaszanie błędów na stronie http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/. Jest zgodne z wersją 1.42.12 oryginału.

sierpień 2014 E2fsprogs wersja 1.42.12