DOKK / manpages / debian 10 / manpages-pl / patch.1.pl
PATCH(1) General Commands Manual PATCH(1)

patch - dołącz plik różnicowy do oryginału

patch [opcje] [plikoryginalny [plikzłatą]]

lecz zazwyczaj po prostu

patch -pnum <plikzłatą

Uwaga! To tłumaczenie może być nieaktualne!

Patch pobiera plik z łatą, który może zawierać jedną z czterech postaci różnic, dawanych przez program diff(1). Jeśli plikzłatą jest pominięty lub jest myślnikiem, to łata będzie czytana ze standardowego wejścia. Następnie dołącza te różnice do pliku oryginalnego, dając w efekcie wersję załataną. Domyślnie, wersja załatana jest podstawiana na miejsce oryginału. Może też tworzyć kopie zapasowe zmienianego oryginału, zob. opcja -b lub --backup. Kopia oryginału jest zapisywana obok, z rozszerzeniem ".orig" (w systemach nie obsługujących długich nazw plików "~"). Postać nazwy kopii zapasowej można kontrolować przez opcje -b (--suffix), -B (--prefix), lub -V (--version-control).

Nazwy plików do załatania są zwykle brane z pliku łaty, ale jeśli łatany będzie tylko jeden plik, to można podać go w wierszu poleceń jako plikoryginalny.

Podczas uruchamiania, patch próbuje sam określić rodzaj listingu różnicowego. Można to zrobić też ręcznie, opcjami -c (--context), -e (--ed), -n (--normal) lub -u (--unified). Różnice typu context (starego rodzaju, nowego rodzaju i unifikowane (unified)) są nanoszone na oryginał wprost przez program patch, podczas gdy różnice ed są po prostu przesyłane poprzez potok do edytora ed(1).

Patch próbuje automatycznie pominąć wszelkie śmieci znajdujące się przed fragmentem różnicowym, dokonać załatania i znowu pominąć śmieci, znajdujące się za różnicą. Tak więc przekazanie patchowi, różnicy znajdującej się np. w wiadomości pocztowej, powinno działać. Jeśli całość różnic jest wcięta o ten sam rozmiar, lub różnice kontekstowe zawierają linie zakończone parami CRLF, lub są raz bądź wielokrotnie zakapsułkowane przez poprzedzenie ciągiem "- " linii zaczynających się od "-", jak podano w RFC 934, to jest to poprawnie uwzględniane w łataniu.

W przypadku różnic typu context i w mniejszym stopniu różnic typu normal, patch potrafi wykryć, kiedy numery linii wymienione w łacie są nieprawidłowe i spróbuje znaleźć właściwe miejsce. Jako pierwszy strzał, używany jest numer linii użyty w badanym kawałku plus lub minus offset użyty do zaaplikowania poprzedniego kawałka. Jeśli nie jest to właściwe miejsce, nastąpi skanowanie w przód i wstecz w poszukiwaniu zestawu linii odpowiadającego podanemu kontekstowi. Na początek, szukane jest miejsce, do którego pasują wszystkie linie fragmentu. Jeśli nie uda się go znaleźć i mamy do czynienia z różnicami kontekstowymi a współczynnik `maximum fuzz factor' jest ustawiony na 1 lub więcej, to skanowanie jest powtarzane, lecz teraz ignoruje pierwszą i ostatnią linię kontekstu. Jeśli i to zawiedzie, a wyżej wymieniony współczynnik jest ustawiony na 2 lub więcej, to ignorowane będą dwie pierwsze i dwie ostatnie linie. (Domyślnym współczynnikiem jest 2.) Jeśli patch nie może znaleźć właściwego miejsca do zaaplikowania fragmentu różnicy, to wstawi go do pliku odrzuceń, który normalnie ma nazwę pliku wyjściowego, z dopisaną końcówką .rej (lub # jeśli .rej utworzyłoby zbyt długą nazwę pliku. Jeśli dodanie nawet pojedynczego znaku # powoduje, że nazwa pliku staje się za długa, to # zastępuje ostatni znak nazwy). (Zauważ, że odrzucony fragment zostanie wyprodukowany jako różnica typu context, niezależnie od postaci łaty wejściowej. Jeśli była ona typu normal, wiele kontekstów będzie po prostu pustych.) Numery linii w pliku odrzuceń mogą być inne niż w łacie: odzwierciedlają one przypuszczalną pozycję w nowym pliku, do której prawdopodobnie należą odrzucone fragmenty.

Gdy obróbka fragmentu jest zakończona, zostaniesz poinformowany, czy zakończyła się sukcesem, czy też się nie powiodła i w której linii (nowego pliku) wg patcha ten fragment powinien się znaleźć. Jeśli jest ona inna od numeru linii, podanego w pliku różnicowym, zostaniesz poinformowany o offsecie. Pojedynczy duży offset może być wskazówką, że fragment zainstalowano w złym miejscu. Jeśli do porównania użyto współczynnika `fuzz factor', to też będziesz o tym poinformowany, gdyż może to być podejrzane. Jeśli użyłeś opcji --verbose, zostaniesz też powiadomiony o fragmentach dopasowanych dokładnie.

Jeśli w linii komend nie podano żadnego pliku oryginalnego, patch spróbuje go odgadnąć ze śmieci, zawartych w pliku z różnicą, stosując poniższe zasady.

Najpierw buduje uporządkowaną listę kandydatur według takich reguł:

•
Jeśli nagłówek jest nagłówkiem różnicy typu context, nazwa starego i nowego pliku odczytywana jest z niego. Nazwa pliku jest ignorowana jeśli ma za mało ukośników dla opcji -pnum lub --strip=num. Nazwa /dev/null jest również ignorowana.
•
Jeśli w początkowych śmieciach jest linia Index: i albo brakuje obu nazw, starego i nowego pliku, albo patch działa zgodnie z POSIX, to pobierana jest nazwa z tej linii.
•
W poniższych regułach zakłada się, że rozważane nazwy plików są uporządkowane (stary, nowy, indeks), niezależnie od kolejności, w jakiej występują w nagłówku.

Następnie patch wybiera nazwę pliki z listy potencjalnych nazw:

•
Jeśli któryś z wymienionych plików istnieje, to wybierana jest pierwsza nazwa zgodna z POSIX, w przeciwnym razie najlepsza.
•
Jeżeli patch nie ignoruje RCS, ClearCase i SCCS (zob. opcję -g num lub --get=num), a tak wskazany plik istnieje, ale znaleziono główną (master) pozycję RCS, ClearCase lub SCCS, wybrany zostanie pierwszy plik wymieniony w tej pozycji.
•
Jeśli nie istnieje plik o danej nazwie, nie znaleziono głównej pozycji RCS, ClearCase lub SCCS, podano jakieś nazwy, patch nie stosuje się do POSIX, zaś łata wymaga utworzenia pliku, to wybierana jest najlepsza nazwa wymagająca stworzenia najmniejszej liczby katalogów.
•
Jeśli powyższy algorytm heurystyczny nie da żadnej nazwy pliku, to zostaniesz o nią zapytany. Poza tym, jeśli w prowadzących śmieciach znajduje linia "Prereq: ", patch spróbuje pobrać pierwsze słowo z tej linii (zwykle numer wersji) i sprawdzić czy istnieje ono w pliku wejściowym. Jeśli nie, patch zapyta o potwierdzenie przed kontynuacją.

Efektem tego wszystkiego jest to, że powinieneś być w stanie podać w interfejsie newsów następujące:

| patch -d /usr/src/local/blurfl

i tym samym załatać katalog blurfl bezpośrednio z artykułu, który zawiera łatę.

Jeśli plik z łatą składa się z więcej niż jednej łaty, program patch spróbuje zaaplikować je tak, jakby przyszły w osobnych plikach z łatami. Znaczy to między innymi tyle, że nazwa łatanego pliku jest określana dla każdego listingu różnic z osobna i że śmieci, znajdujące się przed każdym z listingów będą analizowane jak opisano wyżej. Do kolejnych łat można przekazywać opcje (i inną oryginalną nazwę pliku), oddzielając odpowiadające listy argumentów znakiem '+'. (Lista argumentów kolejnej łaty nie musi jednak podawać nowej nazwy pliku z łatą.)

Tworzy pliki kopii zapasowych. To znaczy, przy łataniu pliku, zamiast usuwania oryginału tworzy jego kopię lub zmienia nazwę. Jako kopia zapasowa pliku, który nie istniał tworzony jest pusty plik, zastępczo reprezentujący nieistniejący oryginał. Sposób ustalania nazw plików kopii zapasowych opisano przy opcjach -V lub --version-control.
Tworzy kopię zapasową jeśli łata nie pasuje dokładnie do pliku a nie zażądano w inny sposób tworzenia kopii. Jest to zachowanie domyślne, chyba że patch działa zgodnie z POSIX.
Nie tworzy kopii zapasowej jeśli łata nie pasuje dokładnie do pliku i jeśli nie zażądano w inny sposób tworzenia kopii. Jest to zachowanie domyślne gdy patch działa zgodnie z POSIX.
Poprzedza przedrostkiem pref nazwę pliku podczas tworzenia nazwy zwykłej kopii. Na przykład, przy -B /junk/ nazwą zwykłej kopii dla src/patch/util.c jest /junk/src/patch/util.c.
Za wyjątkiem standardowego wyjścia i /dev/tty, wszystkie pliki czyta i zapisuje w trybie binarnym. Opcja ta nie ma żadnych skutków na systemach zgodnych z POSIX. Na systemach podobnych do DOS, gdzie ma znaczenie, łata powinna być tworzona przy użyciu diff -a --binary.
-c, --context
Wymusza interpretację pliku z łatą jako różnicy typu context.
Powoduje interpretację katalogu jako katalogu, który ma być bieżącym i przechodzi do niego przed zrobieniem czegokolwiek innego.
Powoduje używanie konstrukcji "#ifdef...#endif" do oznaczania zmian. symb będzie symbolem różnicującym.
Wypisuje wynik łatania bez faktycznego zmieniania plików.
Wymusza interpretację pliku z łatą jako skryptu ed.
Powoduje, że usuwane są pliki wyjściowe, które po zaaplikowaniu łat są puste. Zwykle użycie tej opcji nie jest konieczne, gdyż program potrafi zbadać znaczniki czasu w nagłówku i stwierdzić, czy po naniesieniu łat plik powinien istnieć. Jeśli jednak wejście nie jest plikiem różnic kontekstowych lub gdy patch działa zgodnie z POSIX, puste załatane pliki nie będą usuwane, dopóki nie zostanie podana ta opcja. Podczas usuwania pliku patch usiłuje usunąć również jego puste katalogi nadrzędne.
Wymusza założenie, że użytkownik dokładnie wie co robi i powoduje niezadawanie pytań. Pomija łaty, z których nagłówków nie wynika, jaki plik powinien być załatany; pliki są łatane nawet jeśli mają złą wersję dla linii Prereq:; zakłada, że łaty nie są odwrócone, nawet jeśli tak wyglądają. Opcja ta nie eliminuje komentarzy; do tego użyj -s.
Ustawia współczynnik `maximum fuzz factor'. Opcja ta tyczy się tylko różnic typu context i powoduje, że patch ignoruje maksymalnie tyle linii, zaglądając w miejsca, gdzie ma zainstalować fragment łaty. Zauważ, że duży współczynnik zwiększa prawdopodobieństwo nieprawidłowego naniesienia łaty. Domyślną wartością jest 2 i nie może być ustawiona na więcej niż liczba linii kontekstu w różnicy, czyli zwykle 3.
Steruje akcjami programu patch gdy oryginalny plik jest pod kontrolą RCS lub SCCS, a nie istnieje lub jest przeznaczony tylko dla odczytu. Także wtedy, gdy jest pod kontrolą ClearCase, a nie istnieje. Jeżeli num jest dodatnie, to pobiera (get) lub aktualizuje (check out) plik z danego systemu kontroli wersji (revision control system). Jeśli wynosi zero, patch ignoruje system kontroli wersji i nie pobiera pliku; jeśli num jest ujemne, to pyta użytkownika czy pobrać plik. Domyślna wartość tej opcji określana jest wartością zmiennej środowiska PATCH_GET jeśli takowa istnieje; jeśli nie, to wartość domyślna jest zerem, gdy patch działa zgodnie z POSIX, w przeciwnym razie jest ujemna.
Odczytuje łatę z plikułaty. Jeśli plikiemłaty jest -, to ze standardowego wejścia, domyślnie.
Wykonuje swobodniejsze porównywanie wzorców, w przypadku, gdy w pliku pozamieniano tabulacje i spacje. Dowolna sekwencja białych spacji (znaków tabulacji lub spacji) w linii pliku łaty będzie odpowiadać dowolnej sekwencji białych spacji oryginalnego pliku. Ciągi białych spacji występujące na końcach linii są ignorowane. Normalne znaki muszą wciąż dokładnie pasować. Każda linia kontekstu nadal musi pasować do linii oryginalnego pliku.
Powoduje, że plik z łatą jest interpretowany jak różnica typu `normal'.
powoduje ignorowanie łat, które wydają się być odwrócone lub już zaaplikowane. Zobacz też -R.
Zamiast łatania bezpośrednio oryginalnych plików, wynik jest kierowany do plik-wyj.
Z każdej nazwy pliku znalezionej w pliku łaty ujmuje najmniejszy przedrostek zawierający num początkowych ukośników. Ciąg kilku sąsiadujących ukośników liczy się za jeden ukośnik. Opcję przewidziano na wypadek gdybyś przechowywał pliki w innym katalogu niż osoba, która przesłała łatę. Na przykład, załóżmy, że nazwa pliku w łacie miała wartość

/u/howard/src/blurfl/blurfl.c

ustawienie -p lub -p0 nie zmienia jej, -p1 daje

u/howard/src/blurfl/blurfl.c

bez początkowego ukośnika, a -p4 daje

blurfl/blurfl.c

natomiast niepodanie -p w ogóle, daje po prostu blurfl.c. Wynik tej operacji jest poszukiwany albo w katalogu bieżącym, albo w katalogu podanym przez opcję -d.

Postępuje bardziej zgodnie ze standardem POSIX:
•
Dociekając nazw plików z nagłówków różnic z listy (stary, nowy, indeks) bierze pierwszy istniejący plik.
•
Nie usuwa plików, które po załataniu stają się puste.
•
Nie pyta o pobieranie plików z RCS, ClearCase czy SCCS.
•
Wymaga, by w wierszu poleceń wszystkie opcje występowały przed nazwami plików.
•
Nie tworzy kopii zapasowych przy wystąpieniu niezgodności.
Używa stylu wyraz do cytowania nazw wyjściowych. Wyraz powinien być jednym z poniższych:
Wypisuje nazwy bez zmian.
Cytuje nazwy dla powłoki jeśli zawierają metaznaki powłoki lub spowodowałyby dwuznaczność wyniku.
Cytuje nazwy dla powłoki, nawet wtedy, gdy normalnie nie wymagałyby cytowania.
Cytuje nazwy jak dla łańcuchów w języku C.
Cytuje jak z c, z wyjątkiem tego, iż pomija otaczające znaki cudzysłowu.

Wartość domyślną opcji --quoting-style można określić za pomocą zmiennej środowiska QUOTING_STYLE. Jeśli nie jest ona ustawiona, to wartością domyślną jest shell.

Odrzucone poprawki są umieszczane w zadanym pliku-odrz, a nie w domyślnym pliku odrzuceń .rej.
Mówi, że łata ta została utworzona przy zamienionych miejscami starych i nowych plikach [tłum. zamiast `diff -c stary nowy' użyto pomyłkowo `diff -c nowy stary']. (Tak, obawiam się że czasem się to zdarza, natura ludzka jest jaka jest.) Patch Spróbuje zamienić każdy fragment przed jego zaaplikowaniem. Odrzucenia wyjdą w formacie zamienionym (swapped). Opcja -R nie działa ze skryptami różnicowymi eda gdyż jest tam zbyt mało danych do zrekonstruowania operacji odwrotnej.

Jeśli pierwszy fragment łaty zawiedzie, patch odwraca ten fragment, sprawdzając czy nie może być tak zaaplikowany. Jeśli może, zostaniesz zapytany czy chcesz ustawić opcję -R. Jeśli nie, łata będzie aplikowana dalej w sposób tradycyjny. (Uwaga: metoda ta nie może wykryć łaty odwróconej jeśli jest to różnica typu normal i jeśli pierwszą komendą jest doklejanie (append) (tj. powinno to być kasowanie -- delete). Jest tak dlatego, że doklejanie zawsze działa, gdyż pusty kontekst pasuje wszędzie. Szczęśliwym trafem, wiele łat raczej dodaje lub zmienia linie niż je kasuje, więc większość odwróconych różnic typu normal zaczyna się od kasowania, co zawiedzie i wywoła heurystykę.)

Powoduje, że patch działa cicho, chyba że pojawi się błąd.
Podobne do -f, gdyż eliminuje pytania, lecz działa według innych założeń: pomija łaty, których nagłówki nie zawierają nazw plików (tak samo jak -f), pomija łaty dla plików ze złymi wersjami Prereq: i przyjmuje, że łaty są odwrócone, jeśli na takie wyglądają.
Ustawia czasy modyfikacji i ostatniego dostępu załatanych plików według znaczników czasu podanych w nagłówkach różnic typu context, zakładając, że nagłówki te stosują czas lokalny. Opcja ta jest niezalecana, gdyż użycie łat korzystających z czasu lokalnego przez osoby z innych stref czasowych nie jest łatwe. Ponadto znaczniki czasu lokalnego nie są jednoznaczne w przypadku, gdy zegar lokalny jest cofany w związku z dostosowywaniem do czasu letniego. Zamiast tej opcji, powinno się tworzyć łaty z czasem uniwersalnym (UTC) i stosować opcję -Z lub --set-utc.
Wymusza interpretację łaty jako różnicy typu unified context (zunifikowana różnica kontekstowa).
-V metoda, --version--control=metoda Powoduje, że metoda staje się metodą tworzenia nazw plików zapasowych. Rodzaje robionych kopii zapasowych można również podać w zmiennej środowiskowej PATCH_VERSION_CONTROL (lub, jeśli nie jest ustawiona, zmienną VERSION_CONTROL), która jest przesłaniana przez tę opcję. Wybrana metoda nie ma wpływu na to, czy kopie zapasowe będą wykonywane, i w jakich przypadkach. Określa tylko sposób tworzenia nazw plików zapasowych. Wartość metody jest podobna jak zmiennej `version-control' GNU Emacsa. Patch rozpoznaje też ich bardziej opisowe synonimy. Poprawne wartości to (przyjmowane są rozróżnialne skróty):
Tworzy zawsze numerowane kopie zapasowe. Nazwą numerowanej kopii zapasowej pliku F jest F.~N~ gdzie N to numer wersji.
Tworzy numerowane kopie zapasowe plików, które już je mają, a zwykłe kopie dla pozostałych. Tak jest domyślnie.
`never' lub `simple'
Zawsze robi zwykłe kopie zapasowe. Opcje -B lub --prefix, -Y lub --basename-prefix i -z lub --suffix określają nazwę pliku zwykłej kopii zapasowej. Jeżeli nie podano żadnej z nich, to stosowany jest przyrostek zwykłej kopii zapasowej. Jest to wartość zmiennej środowiska SIMPLE_BACKUP_SUFFIX, jeśli jest ona ustawiona, lub .orig w przeciwnym razie.

Przy kopiach numerowanych lub zwykłych, jeśli nazwa pliku kopii zapasowej jest zbyt długa, to zamiast niej używa się przyrostka kopii ~. Jeżeli nawet dodanie ~ spowodowałoby, że nazwa będzie za długa, to ~ zastępuje ostatni znak nazwy pliku.

Wypisuje dodatkowe informacje o wykonywanej pracy.
ustawia wewnętrzne flagi debuggowe. Ma to znaczenie tylko dla łataczy programu patch.
Przy tworzeniu nazwy zwykłej kopii poprzedza przedrostkiem pref podstawową część nazwy pliku. Na przykład, przy -Y .del/ nazwą pliku zwykłej kopii zapasowej dla src/patch/util.c jest src/patch/.del/util.c.
Powoduje, że suff jest interpretowane jako przyrostek nazw zwykłych kopii zapasowych. Na przykład, przy -z - nazwą pliku zwykłej kopii kopii dla src/patch/util.c jest src/patch/util.c-. Przyrostek kopii można też określić za pomocą zmiennej środowiska SIMPLE_BACKUP_SUFFIX, która jest przesłaniana przez tę opcję.
Ustawia czasy modyfikacji i ostatniego dostępu załatanych plików według znaczników czasu podanych w nagłówkach różnic typu context, zakładając, że nagłówki te stosują czas uniwersalny - Coordinated Universal Time (UTC, znany też jako czas średni Greenwich GMT). Zobacz też opcja -T lub --set-time.

Opcje -Z lub --set-utc i -T lub --set-time normalnie powstrzymują się od ustawiania czasu pliku jeśli jego oryginalny czas nie pasuje do czasu podanego w nagłówku łaty lub jej zawartość nie pasuje dokładnie do łaty. Jednak, jeśli podano opcję -f lub --force, to czas pliku jest ustawiany bez względu na niezgodności.

Z powodu ograniczeń formatu wyjściowego stosowanego przez diff, opcje te nie potrafią aktualizować czasów plików, których zawartość się nie zmieniła. Wykorzystując te opcje powinno się pamiętać o usunięciu (np. za pomocą make clean) wszystkich plików, które zależą od załatanych, by późniejsze wywołania make nie zostały zmylone czasem załatanych plików.

Wypisuje listę opcji i kończy działanie.
Wypisuje wersję programu i kończy działanie.

ŚRODOWISKO

Określa, czy patch powinien domyślnie pobierać brakujące lub przeznaczone tylko do odczytu pliki z RCS, ClearCase lub SCCS. Zobacz opis opcji -g lub --get.
Jeśli jest ustawiona, patch ściślej stosuje się do standardu POSIX w zachowaniu domyślnym. Zobacz opis opcji --posix.
Domyślna wartość opcji --quoting-style.
Przyrostek stosowany do tworzenia nazw plików zwykłych kopii zapasowych .orig.
Katalog do przechowywania plików tymczasowych. patch wykorzystuje pierwszą zmienną środowiska z tej listy, jaka jest ustawiona. Jeśli żadna nie jest, wartość domyślna zależy od systemu: normalnie na maszynach uniksowych jest to /tmp.
Wybiera metodę kontroli wersji kopii pliku; zobacz opcja -v lub --version-control.

$TMPDIR/p∗
pliki tymczasowe
/dev/tty
terminal sterujący; używany do uzyskania odpowiedzi na pytania zadawane użytkownikowi.

diff(1) ed(1).

Marshall T. Rose and Einar A. Stefferud, Proposed Standard for Message Encapsulation, Internet RFC 934 <URL:ftp://ftp.isi.edu/in-notes/rfc934.txt> (1985-01).

Istnieje kilka rzeczy, o których należy pamiętać przy wysyłaniu łat.

Twórz łatę według sprawdzonego schematu. Dobrą metodą jest polecenie diff -Naur stary nowy gdzie stary i nowy identyfikują stary i nowy katalog. Nazwy stary i nowy nie powinny zawierać żadnych ukośników. Nagłówki z poleceń diff powinny zawierać daty i czasy czasu uniwersalnego (UTC) z zastosowaniem tradycyjnego formatu uniksowego, by odbiorcy łaty mogli skorzystać z opcji -Z lub --set-utc. Oto przykładowe polecenie, z użyciem składni powłoki Bourne'a:

LC_ALL=C TZ=UTC0 diff -Naur gcc-2.7 gcc-2.8

Powiadom odbiorców, jak zaaplikować łatę, wskazując, do którego katalogu przejść cd i jakich opcji patch użyć. Zalecany jest łańcuch opcji -Np1. Wypróbuj procedurę stawiając się na miejscu odbiorcy i stosując łatę na kopię oryginalnych plików.

Możesz oszczędzić ludziom wielu problemów, zachowując plik patchlevel.h Jest on łatany aby zwiększyć poziom łaty (patch level). Umieść go jako pierwszą różnicę w pliku z łatą, który wysyłasz. Jeśli do łaty wstawisz linię Prereq:, to nie pozwoli ona na stosowanie łat poza kolejnością bez ostrzeżenia.

Możesz utworzyć plik u odbiorcy wysyłając mu różnicę z porównania /dev/null lub pusty plik o dacie równej Epoce (1970-01-01 00:00:00 UTC) z plikiem, który chcesz stworzyć. Zadziała to tylko jeśli plik taki jeszcze nie istnieje w katalogu docelowym. I odwrotnie, możesz usunąć plik wysyłając różnicę kontekstową porównującą plik do usunięcia z pustym plikiem datowanym na Epokę. Plik nie zostanie usunięty jeśli patch działa zgodnie z POSIX a nie podano opcji -E lub --remove-empty-files. Prostą metodą generowania łat, które tworzą i usuwają pliki jest użycie opcji -N lub --new-file programu GNU diff. Jeśli spodziewasz się, że odbiorca użyje opcji -pN, nie wysyłaj wyjścia wyglądającego tak:

diff -Naur v2.0.29/prog/README prog/README
--- v2.0.29/prog/README Mon Mar 10 15:13:12 1997
+++ prog/README Mon Mar 17 14:58:22 1997

bo obie nazwy plików mają różną liczbę ukośników, a rozmaite wersje patch różnie interpretują nazwy plików. Unikniesz mylnej interpretacji, wysyłając zamiast tego takie wyjście:

diff -Naur v2.0.29/prog/README v2.0.30/prog/README
--- v2.0.29/prog/README Mon Mar 10 15:13:12 1997
+++ v2.0.30/prog/README Mon Mar 17 14:58:22 1997

Unikaj wysyłania łat porównujących pliki o takich nazwach, jakie mają kopie zapasowe, jak np. README.orig, gdyż może to zmylić patch, tak że będzie nakładał łatę na plik kopii zamiast na rzeczywisty plik. Zamiast tego powinieneś wysyłać łaty porównujące pliki o takich samych nazwach podstawowych, położone w różnych katalogach, np. old/README i new/README.

Uważaj by nie wysyłać łat odwrotnych, gdyż powoduje to, że ludzie zastanawiają się czy już załączyli łatę.

Nie próbuj budować łat, które zmieniały by pliki pochodne (np. plik configure, w którym jest linia configure: configure.in w swoim makefile), ponieważ odbiorca i tak powinien być w stanie je odtworzyć. Jeśli musisz wysłać różnice plików pochodnych, utwórz je używając czasu uniwersalnego UTC; odbiorcy powinni zaaplikować łątę stosując opcję -Z lub --set-utc, a następnie usunąć wszystkie niełatane pliki, które zależą od właśnie załatanych (np. za pomocą make clean).

Mimo iż można umieścić 582 listingów różnic w jednym pliku, to lepiej wstawić grupy powiązanych łat do osobnych plików.

Poza tym, upewnij się, że podałeś poprawnie nazwy plików, zarówno w nagłówku różnicy kontekstowej, jak i w linii Index:. Jeśli łatasz coś w podkatalogu, upewnij się, że powiadomiłeś użytkownika, by podał opcję -p.

Zbyt wiele by tu wymieniać, lecz ogólnie wskazują, że patch nie mógł przetworzyć pliku z łatą.

Jeśli podano opcję --verbose, komunikat Hmm... wskazuje, że w pliku z łatą jest nieprzetworzony tekst i że patch próbuje domyślić się, czy znajduje się w nim łata, a jeśli tak, to jakiego jest rodzaju.

Patch kończy pracę z kodem 0 jeśli wszystkie kawałki zaaplikowano poprawnie, 1 jeśli jakieś nie mogły być zaaplikowane, a 2 w przypadku poważniejszych kłopotów. Podczas aplikowania zbioru łat w pętli, umożliwia ci sprawdzenie tego kodu, tak by nie dołączać już reszty łat do częściowo połatanego pliku.

Różnice kontekstowe nie mogą wiarygodnie odwzorowywać tworzenia lub usuwania pustych plików, pustych katalogów czy plików specjalnych, jak dowiązania symboliczne. Nie potrafią też reprezentować zmian w metadanych pliku, takich jak właściciel, grupa, prawa czy to, że jeden plik jest twardym dowiązaniem do drugiego. Jeśli takie zmiany są również wymagane, łacie powinny towarzyszyć osobne instrukcje (np. w postaci skryptu powłoki).

Patch nie potrafi stwierdzić, czy w skrypcie ed nie istnieją numery linii, a w normalnych różnicach może wykryć niewłaściwe numery tylko gdy odnajdzie zmianę lub usunięcie. Różnica kontekstowa, używająca współczynnika `fuzz factor' 3 może mieć podobne problemy. Dopóki nie zostanie dodany właściwy interaktywny interfejs użytkownika, powinieneś raczej w tych wypadkach robić różnice typu context. Zobaczysz czy zmiany mają sens. Oczywiście kompilowanie bez błędów jest całkiem dobrym wskazaniem, że łata zadziałała, lecz nie jest to zawsze prawda.

Patch zwykle daje prawidłowe wyniki, nawet gdy musi dużo zgadywać. Jednak rezultaty mają gwarancję prawidłowości tylko wtedy, gdy łaty aplikowane są do dokładnie tej samej wersji pliku, z której zostały wygenerowane.

Standard POSIX podaje zachowanie, które różni się od tradycyjnego zachowania się patcha. Powinieneś pamiętać o tych różnicach jeśli musisz współpracować z patch w wersji 2.1 lub wcześniejszymi, które nie są zgodne z POSIX.

•
W tradycyjnym patchu argument opcji -p był opcjonalny, a gołe -p było równoważne -p0. Obecnie opcja -p wymaga argumentu, a -p 0 jest teraz równoważnikiem -p0. Dla zachowania maksymalnej zgodności, stosuj opcje typu -p0 i -p1.

Ponadto, tradycyjny patch po prostu zlicza ukośniki przy obcinaniu przedrostków ścieżkowych; patch liczy obecnie składowe nazwy pliku. To znaczy, ciąg sąsiadujących ukośników liczy się obecnie za jeden ukośnik. Dla zachowania maksymalnej zgodności, unikaj wysyłania łat zawierających // w nazwach plików.

•
W tradycyjnym patchu, tworzenie kopii zapasowych było włączone domyślnie. Zachowanie to jest teraz włączane opcją -b lub --backup.

I odwrotnie, w POSIX-owym patch, kopie nigdy nie są tworzone, nawet jeśli wystąpi niedopasowanie łaty. W GNU patch, zachowanie to jest włączane opcją --no-backup-if-mismatch lub przez włączenie zgodności z POSIX opcją --posix albo ustawieniem zmiennej środowiska POSIXLY_CORRECT.

Opcja -b suffix tradycyjnego patch jest równoważna opcjom -b -z suffix dla GNU patch.

•
Tradycyjny patch stosuje skomplikowaną (i nie w pełni udokumentowaną) metodę domyślania się z nagłówka łaty nazwy pliku do załatania. Metoda ta nie jest zgodna z POSIX i ma kilka niepoprawnie zakodowanych fragmentów [gotchas]. Obecny patch korzysta z innej, równie skomplikowanej (ale lepiej udokumentowanej) metody, która jest opcjonalnie zgodna z POSIX; mamy nadzieję, że ma mniej błędów. Obie te metody są ze sobą zgodne jeśli nazwy plików w nagłówku różnicy kontekstowej i w linii Index: po obcięciu przedrostka są identyczne. Normalnie łata jest zgodna jeśli wszystkie nazwy plików w nagłówku zawierają tę samę liczbę ukośników.
•
Gdy tradycyjny patch zadawał użytkownikowi pytanie, kierował je na standardowe wyjście błędów i oczekiwał odpowiedzi z pierwszego pliku poniższej listy będącego terminalem: standardowe wyjście błędów, standardowe wyjście, /dev/tty, i standardowe wejście. Teraz patch wysyła pytania na standardowe wyjście i pobiera odpowiedzi z /dev/tty. Zmieniono domyślne odpowiedzi na niektóre z pytań. Dzięki temu patch nigdy nie wchodzi w nieskończoną pętlę przy stosowaniu domyślnych odpowiedzi.
•
Tradycyjny patch kończył działanie z kodem równym liczbie błędnych fragmentów, albo z kodem 1 jeśli napotkano poważny problem. Obecnie patch kończy działanie z kodem 1 jeśli nie udało się zaaplikować jakichś fragmentów, albo 2 jeśli napotkano poważny problem.
•
Wysyłając instrukcje określające sposób skorzystania z łaty przez kogoś pracującego z GNU patch, tradycyjnym patchem, lub patch em zgodnym z POSIX ogranicz się do podanych niżej opcji. W tym zestawieniu spacje są znaczące, a argumenty wymagane. 



-c
-d kat
-D symb
-e
-l
-n
-N
-o plik-wyj
-pnum
-R
-r plik-odrz

Zgłoszenia błędów proszę wysyłać do <bug-gnu-utils@gnu.org>.

Mógłby być sprytniejszy co do częściowych trafień, nadmiernie odbiegających od normy offsetów i zamienionego kodu, lecz wymagałoby to dodatkowego przebiegu.

Jeśli kod został powielony (np. #ifdef STARYKOD ... #else ... #endif), patch nie może załatać obu wersji, i jeśli w ogóle zadziała, prawdopodobnie załata niewłaściwą i powie, że udało mu się z obydwiema.

Jeśli aplikujesz łatę, którą już zaaplikowałeś, patch pomyśli że jest to odwrotna łata i zaoferuje zdjęcie łaty. Można to uważać za zaprojektowaną funkcję programu.

Copyright 1984, 1985, 1986, 1988 Larry Wall.
Copyright 1989, 1990, 1991, 1992, 1993, 1994, 1995, 1996, 1997, 1998 Free Software Foundation, Inc.

Permission is granted to make and distribute verbatim copies of this manual provided the copyright notice and this permission notice are preserved on all copies.

Permission is granted to copy and distribute modified versions of this manual under the conditions for verbatim copying, provided that the entire resulting derived work is distributed under the terms of a permission notice identical to this one.

Permission is granted to copy and distribute translations of this manual into another language, under the above conditions for modified versions, except that this permission notice may be included in translations approved by the copyright holders instead of in the original English.

Larry Wall napisał pierwotną wersję patcha. Paul Eggert usunął istniejące w programie arbitralne ograniczenia. Dodał obsługę plików binarnych, ustawianie czasów pliku i usuwanie plików, i uczynił go bardziej zgodnym z POSIX-em. Swój wkład wnieśli też Wayne Davison, który dodał obsługę formatu unidiff, i David MacKenzie, który dołożył obsługę ustawień i kopii zapasowych.

Powyższe tłumaczenie pochodzi z nieistniejącego już Projektu Tłumaczenia Manuali i może nie być aktualne. W razie zauważenia różnic między powyższym opisem a rzeczywistym zachowaniem opisywanego programu lub funkcji, prosimy o zapoznanie się z oryginalną (angielską) wersją strony podręcznika za pomocą polecenia:

man --locale=C 1 patch

Prosimy o pomoc w aktualizacji stron man - więcej informacji można znaleźć pod adresem http://sourceforge.net/projects/manpages-pl/.

21 marca 1998 GNU