Opcje montowania

System plików proc obsługuje następujące opcje montowania:

hidepid=n (od Linuksa 3.3)

Opcja kontroluje kto może uzyskać dostęp do informacji w katalogach /proc/[pid]. Argument n przyjmuje jedną z następujących wartości:

gid=gid (od Linuksa 3.3)

Określa ID grupy, której członkowie są uprawnieni do dostępu do informacji zablokowanych innym przez hidepid (tzn. użytkownicy w tej grupie zachowują się tak, jakby /proc zostało zamontowane z hidepid=0). Powinno się używać tej grupy, zamiast innych rozwiązań, takich jak umieszczanie użytkowników nie-root w pliku sudoers(5).

Pliki i katalogi

Poniższa lista opisuje wiele plików i katalogów w hierarchii /proc.

/proc/[pid]

Każdemu działającemu procesowi odpowiada katalog o numerycznej nazwie; nazwą tą jest identyfikator procesu. Każdy z tych katalogów zawiera następujące pseudopliki i podkatalogi:

/proc/[pid]/attr

Pliki w tym katalogu udostępniają API do modułów bezpieczeństwa. Zawartością katalogu są pliki, które mogą być odczytywane i zapisywane, aby ustawić atrybuty związane z bezpieczeństwem. Ten katalog został dodany do obsługi SELinux, ale intencją było to, aby API było na tyle ogóle, aby obsługiwać również inne moduły bezpieczeństwa. Dla wyjaśnienia, poniżej przedstawiono przykłady jak SELinux używa tych plików.

Obecne tylko, jeśli jądro zostało skonfigurowane z CONFIG_SECURITY.

/proc/[pid]/attr/current (od Linuksa 2.6.0)

Zawartość tego pliku reprezentuje aktualne atrybuty bezpieczeństwa procesu.

W SELinuksie plik ten służy do pozyskania kontekstu bezpieczeństwa procesu. Do Linuksa 2.6.11 plik nie mógł służyć do ustawienia kontekstu bezpieczeństwa (zapis był zawsze zabroniony), odkąd SELinux ograniczyć przejścia bezpieczeństwa procesu do execve(2) (zob. opis /proc/[pid]/attr/exec, poniżej). Od Linuksa 2.6.11 SELinux poluzował to ograniczenie i zaczął obsługiwać operacje "ustawiania" poprzez zapis do tego węzła, jeśli jest on autoryzowany przez politykę, choć użycie tej operacji jest odpowiednie jedynie dla aplikacji zaufanych do zarządzania pożądaną separacją pomiędzy starymi a nowymi kontekstami bezpieczeństwa. Do Linuksa 2.6.28 SELinux nie pozwalał wątkom z wielowątkowych procesów na ustawienie ich kontekstu bezpieczeństwa poprzez ten węzeł, jeśli mogło to doprowadzić do niespójności wśród kontekstów bezpieczeństwa wątków dzielących tą samą przestrzeń pamięci. Od Linuksa 2.6.28 SELinux poluzował to ograniczenie i rozpoczął obsługiwanie operacji "ustawiania" dla wątków procesów wielowątkowych, jeśli ich nowy kontekst bezpieczeństwa jest powiązana ze starym kontekstem bezpieczeństwa, gdzie relacja powiązania jest zdefiniowana w polityce i gwarantuje, że nowy kontekst bezpieczeństwa ma podzbiór uprawnień starego kontekstu bezpieczeństwa. Inne moduły bezpieczeństwa mogą wybrać aby obsługiwać operacje "ustawiania" poprzez zapis do tego węzła.

/proc/[pid]/attr/exec (od Linuksa 2.6.0)

Ten plik reprezentuje atrybuty przypisane do procesu przez kolejne execve(2).

W SELinuksie jest to potrzebne do obsługi przejść roli/domeny, a execve(2) jest preferowanym punktem do takich przekształceń, ponieważ oferuje on lepszą kontrolę nad inicjalizacją procesu w nowej etykiecie bezpieczeństwa i nienaruszalności stanu. W SELinuksie ten atrybut jest resetowany przy execve(2), tak więc nowy program powraca do domyślnego zachowania przy każdym wywołaniu execve(2) jakie może utworzyć. W SELinuksie proces może ustawić tylko swój atrybut /proc/[pid]/attr/exec.

/proc/[pid]/attr/fscreate (od Linuksa 2.6.0)

Plik ten reprezentuje atrybuty do przypisania do plików utworzone przez kolejne wywołania do open(2), mkdir(2), symlink(2) i mknod(2)

SELinux wykorzystuje ten plik do obsługi tworzenia pliku (za pomocą wspomnianych wcześniej wywołań systemowych) w stanie bezpieczeństwa, co nie daje ryzyka niepoprawnego dostępu uzyskanego podczas tworzenia pliku i ustawiania atrybutów. W SELinuksie atrybut ten jest resetowany przy execve(2), tak więc nowy program powraca do domyślnego zachowania przy każdym wywołaniu tworzącym plik jakie może on wykonać, ale atrybut jest zachowywany podczas wielu wywołań tworzących plik przez jeden program, chyba że jest jawnie resetowany. W SELinuksie proces może ustawić tylko swój atrybut /proc/[pid]/attr/fscreate.

/proc/[pid]/attr/prev (od Linuksa 2.6.0)

Plik ten zawiera kontekst bezpieczeństwa procesu przed ostatnim execve(2); tj. poprzednią wartość /proc/[pid]/attr/current.

/proc/[pid]/attr/keycreate (od Linuksa 2.6.18)

Jeśli proces zapisuje kontekst bezpieczeństwa do tego pliku, wszystkie kolejno utworzone klucze (add_key(2)) będą oznaczone tym kontekstem. Więcej informacji znajduje się w pliku źródeł jądra Documentation/keys.txt.

/proc/[pid]/attr/socketcreate (od Linuksa 2.6.18)

Jeśli proces zapisuje kontekst bezpieczeństwa do tego pliku, wszystkie kolejno utworzone gniazda będą oznaczone tym kontekstem.

/proc/[pid]/auxv (od wersji jądra 2.6.0-test7)

Zawartość informacji ELF przekazanej do procesu podczas uruchomienia. Formatem jest jeden identyfikator w postaci unsigned long plus jedna wartość unsigned long dla każdego wpisu. Ostatni wpis zawiera dwa zera. Zob. też getauxval(3).

/proc/[pid]/cgroup (od Linuksa 2.6.24)

Plik opisuje grupy kontrolne do których należy proces/zadanie. W każdej hierarchi cgroup istnieje jeden wpis zawierający pola oddzielone dwukropkiem w postaci:

    5:cpuacct,cpu,cpuset:/daemons

Pola oddzielone dwukropkiem, od lewej do prawej:

Ten plik istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_CGROUPS.

/proc/[pid]/clear_refs (od Linuksa 2.6.22)

Plik jest tylko do odczytu, zapisywalny wyłącznie dla właściciela procesu.

Do pliku można zapisać następujące wartości:

Czyszczenie bitów PG_Referenced i ACCESSED/YOUNG zapewnia metodę zmierzenia przybliżonej wartości pamięci używanej przez proces. Najpierw należy sprawdzić wartość w polu "Referenced" dla wartości VMA pokazanych w /proc/[pid]/smaps aby sprawdzić użycie pamięci przez proces. Następnie czyści się bity PG_Referenced i ACCESSED/YOUNG i po jakimś zmierzonym czasie ponownie sprawdza się wartości pól "Referenced" aby dowiedzieć się jak zmieniło się użycie pamięci procesu podczas zmierzonego interwału. Jeśli jest się zainteresowanym wyłącznie pewnymi typami przypisania, można skorzystać z wartości 2 lub 3, zamiast 1.

Aby zmienić inny bit można zapisać również inną wartość:

Zapis innej wartości niż wypisane powyżej do /proc/[pid]/clear_refs nie daje żadnego efektu.

Plik /proc/[pid]/clear_refs istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_PROC_PAGE_MONITOR.

/proc/[pid]/cmdline

Ten plik tylko do odczytu zawiera pełną linię polecenia wydanego przy uruchamianiu procesu, chyba że jest to proces-duch (zombie). Wówczas plik będzie pusty, tzn. odczyt tego pliku zwróci zawsze 0 znaków. Argumenty linii poleceń występują w tym pliku rozdzielone znakami NUL ('\0'), z dodatkowym znakiem NUL po ostatnim łańcuchu.

/proc/[pid]/comm (od Linuksa 2.6.33)

Plik pokazuje wartość comm procesu—tj. nazwę polecenia związaną z procesem. Różne wątki tego samego procesu mogą mieć różne wartości comm, dostępne za pomocą /proc/[pid]/task/[tid]/comm. Wątek może zmodyfikować jego wartość comm lub tą innego wątku z tej samej grupy wątków (zob. opis CLONE_THREAD w clone(2)), pisząc do pliku /proc/self/task/[tid]/comm. Łańcuchy dłuższe niż TASK_COMM_LEN (16) znaków są po cichu obcinane.

Plik zapewnia zestaw operacji PR_SET_NAME i PR_GET_NAME prctl(2) i jest używany przez pthread_setname_np(3), przy zmianie nazw wątków innych niż wywołujący.

/proc/[pid]/coredump_filter (od Linuksa 2.6.23)

Patrz core(5).

/proc/[pid]/cpuset (od Linuksa 2.6.12)

Patrz cpuset(7).

/proc/[pid]/cwd

Jest dowiązaniem do bieżącego katalogu roboczego procesu. Aby dowiedzieć się, jaki jest katalog roboczy procesu, na przykład o identyfikatorze 20, można wydać następujące polecenie:

$ cd /proc/20/cwd; /bin/pwd

Należy zauważyć, że polecenie pwd jest często wbudowanym poleceniem powłoki i może nie działać w tym kontekście w sposób właściwy. W powłoce bash(1) można użyć pwd -P.

W procesie wielowątkowym zawartość tego linku symbolicznego nie jest dostępna, jeżeli wątek główny już się zakończył (zazwyczaj przez wywołanie pthread_exit(3)).

/proc/[pid]/environ

Plik ten zawiera środowisko procesu. Wpisy są oddzielone znakami NULL ("\0"), mogą także wystąpić znaki NULL na końcu. Dlatego, aby wypisać zmienne środowiskowe procesu 1, należy wykonać:

$ strings /proc/1/environ

/proc/[pid]/exe

W Linuksie 2.2 i wersjach późniejszych plik ten jest dowiązaniem symbolicznym zawierającym rzeczywistą nazwę ścieżki działającego polecenia. Dowiązaniem symbolicznym można się normalnie posługiwać - próba jego otwarcia otworzy plik programu. Można nawet wydać polecenie /proc/[pid]/exe, aby uruchomić kolejną kopię tego samego pliku wykonywalnego, co uruchomiony przez [pid]. Jeśli ścieżka została odlinkowana, dowiązanie symboliczne będzie zawierało łańcuch '(deleted)' dodany do oryginalnej ścieżki. W procesie wielowątkowym zawartość tego linku symbolicznego nie jest dostępna, jeżeli główny wątek już się zakończył (wywołując zapewne pthread_exit(3)).

W Linuksie 2.0 i wcześniejszych wersjach, /proc/[pid]/exe jest wskaźnikiem do uruchomionego pliku binarnego i ma postać dowiązania symbolicznego. Wywołanie readlink(2) na tym pliku zwróci w Linuksie 2.0 łańcuch znakowy postaci:

[urządzenie]:i-węzeł

Na przykład, [0301]:1502 będzie 1502 i-węzłem na urządzeniu o numerze głównym 03 (IDE, MFM itp.) i pobocznym 01 (pierwsza partycja pierwszego dysku).

Do zlokalizowania pliku, można posłużyć się poleceniem find(1) z opcją -inum.

/proc/[pid]/fd/

Jest to podkatalog zawierający po jednym wpisie dla każdego otwartego przez proces pliku; nazwą tego wpisu jest deskryptor pliku i jest on dowiązaniem symbolicznym do rzeczywistego pliku. Dlatego 0 jest standardowym wejściem, 1 jest standardowym wyjściem, 2 jest standardową diagnostyką, itd.

W przypadku deskryptorów plików potoków gniazd wpisy będą dowiązaniami symbolicznymi, których zawartością jest typ pliku z i-węzłem. Wywołanie readlink(2) na takim pliku zwróci ciąg w postaci:

typ:[i-węzeł]

Przykładowo socket:[2248868] będzie gniazdem z i-węzłem 2248868. W przypadku gniazd, i-węzeł można wykorzystać do pozyskania większej liczby informacji z jednego z plików z katalogu /proc/net/.

W przypadku deskryptorów plików, które nie mają odpowiadającego i-węzła (np. deskryptorów plików tworzonych za pomocą epoll_create(2), eventfd(2), inotify_init (2), signalfd(2) i timerfd(2)), wpis będzie dowiązaniem symbolicznym z zawartością w postaci

anon_inode:<typ-pliku>

W niektórych przypadkach typ-pliku jest otoczony nawiasami kwadratowymi.

Przykładowo dowiązanie symboliczne deskryptora pliku epoll będzie dowiązaniem symbolicznym, którego zawartością jest łańcuch anon_inode:[eventpoll].

W procesie wielowątkowym zawartość tego katalogu nie jest dostępna, jeżeli wątek główny już się zakończył (zazwyczaj przez wywołanie pthread_exit(3)).

Programy, które przyjmują nazwę pliku jako argument wiersza polecenia, lecz nie czytają standardowego wejścia, jeśli nie podano argumentu albo które zapisują do pliku nazwanego argumentem wiersza polecenia, lecz nie wysyłają danych wyjściowych na standardowe wyjście, można zmusić do używania standardowego wejścia lub wyjścia wykorzystując /proc/[pid]/fd. Na przykład, zakładając, że opcja -i określa plik wejściowy, a opcja -o określa plik wyjściowy:

$ foobar -i /proc/self/fd/0 -o /proc/self/fd/1 ...

co daje działający filtr.

/proc/self/fd/N jest w przybliżeniu tym samym co /dev/fd/N na niektórych systemach uniksowych i uniksopodobnych. Większość linuksowych skryptów MAKEDEV tworzy dowiązania symboliczne /dev/fd do /proc/self/fd.

Większość systemów udostępnia dowiązania symboliczne /dev/stdin, /dev/stdout i dev/stderr, które linkują odpowiednio do plików 0, 1 i 2 w /proc/self/fd. Powyższe, przykładowe polecenie może być więc zapisane również tak:

$ foobar -i /dev/stdin -o /dev/stdout ...

/proc/[pid]/fdinfo/ (od Linuksa 2.6.22)

Jest to podkatalog zawierający po jednym wpisie dla każdego pliku otwartego przez proces; nazwą tego wpisu jest deskryptor pliku. Pliki w tym katalogu są odczytywalne tylko dla właściciela procesu. Zawartość pliku można odczytać, aby uzyskać informacje o odpowiadającym mu deskryptorze pliku. Zawartość zależy od typu pliku odpowiadającego odpowiedniemu deskryptorowi pliku.

Dla zwykłych plików i katalogów wygląda to zwykle tak:

$ cat /proc/12015/fdinfo/4
pos:    1000
flags:  01002002
mnt_id: 21

Występują następujące pola:

Dla deskryptorów plików eventfd (zob. eventfd(2)), wyświetlane są (od Linuksa 3.8) następujące pola:

pos:	0
flags:	02
mnt_id:	10
eventfd-count:               40

eventfd-count jest bieżącą wartością licznika eventfd, szesnastkowo.

Dla deskryptorów plików epoll (zob. epoll(7)), wyświetlane są (od Linuksa 3.8) następujące pola:

pos:	0
flags:	02
mnt_id:	10
tfd:        9 events:       19 data: 74253d2500000009
tfd:        7 events:       19 data: 74253d2500000007

Każdy wiersz zaczynający się od tfd opisuje jeden z deskryptorów pliku monitorowany za pomocą deskryptora pliku epool (zob. epoll_ctl(2) aby zapoznać się z niektórymi szczegółami). Pole tfd jest numerem deskryptora pliku. Pole events jest szesnastkową maską zdarzeń monitorowanych dla tego deskryptora pliku. Pole data jest wartością danych powiązanych z tym deskryptorem pliku.

Dla deskryptorów plików signalfd (zob. signalfd(2)), wyświetlane są (od Linuksa 3.8) następujące pola:

pos:	0
flags:	02
mnt_id:	10
sigmask:	0000000000000006

sigmask jest szesnastkową maską sygnałów akceptowanych poprzez ten deskryptor pliku signalfd (w tym przykładzie ustawione są bity 2 i 3 odpowiadające sygnałom SIGINT i SIGQUIT; zob. signal(7)).

Dla deskryptorów plików inotify (zob. inotify(7)), wyświetlane są (od Linuksa 3.8) następujące pola:

pos:	0
flags:	00
mnt_id:	11
inotify wd:2 ino:7ef82a sdev:800001 mask:800afff ignored_mask:0 fhandle-bytes:8 fhandle-type:1 f_handle:2af87e00220ffd73
inotify wd:1 ino:192627 sdev:800001 mask:800afff ignored_mask:0 fhandle-bytes:8 fhandle-type:1 f_handle:27261900802dfd73

Każdy z wierszy zaczynający się od "inotify" wyświetla informacje o jednym z monitorowanych plików lub katalogów. W wierszu występują następujące pola:

Jeśli jądro zbudowano z obsługą exportfs, ścieżka do pliku docelowego jest wyświetlona jako uchwyt pliku, przez trzy pola szesnastkowe: fhandle-bytes, fhandle-type i f_handle.

Dla deskryptorów plików fanotify (zob. fanotify(7)), wyświetlane są (od Linuksa 3.8) następujące pola:

pos:	0
flags:	02
mnt_id:	11
fanotify flags:0 event-flags:88002
fanotify ino:19264f sdev:800001 mflags:0 mask:1 ignored_mask:0 fhandle-bytes:8 fhandle-type:1 f_handle:4f261900a82dfd73

Czwarty wiersz wyświetla informacje zdefiniowane przy tworzeniu grupy fanotify poprzez fanotify_init(2):

Każdy dodatkowy wiersz pokazany w pliku zawiera informacje o jednym znaku (ang. mark) grupy fanotify. Większość z tych pól jest takich jak do inotify z wyjątkiem:

Więcej informacji o tych polach znajduje się w podręczniku fanotify_mark(2).

/proc/[pid]/io (od wersji jądra 2.6.20)

Plik zawiera statystyki wejścia/wyjścia dla procesu np.:

# cat /proc/3828/io
rchar: 323934931
wchar: 323929600
syscr: 632687
syscw: 632675
read_bytes: 0
write_bytes: 323932160
cancelled_write_bytes: 0

Występują następujące pola:

Uwaga: W obecnej implementacji ma miejsce wyścig bitowy na 32-bitowych systemach: jeśli proces A odczyta /proc/[pid]/io procesu B, gdy proces B aktualizuje jeden ze swoich 64-bitowych liczników, proces A zobaczy wynik pośredni.

/proc/[pid]/gid_map (od Linuksa 3.5)

Zob. user_namespaces(7).

/proc/[pid]/limits (od Linuksa 2.6.24)

Plik zawiera informacje o miękkim limicie, twardym limicie i jednostkach, w których mierzone są limity zasobów procesów (patrz getrlimit(2)). Do Linuksa 2.6.35 (włącznie) plik jest zabezpieczony, aby pozwolić na odczyt jedynie przez realny identyfikator UID procesu. Od wersji 2.6.36 plik jest odczytywalny dla wszystkich użytkowników systemu.

/proc/[pid]/map_files/ (od jądra 3.3)

Podkatalog zawiera wpisy odnoszące się do plików zmapowanych do pamięci (patrz mmap(2)). Wpisy są nazwane jako pary adresów: początku i końca obszaru pamięci (jako liczby szesnastkowe) i są dowiązaniami symbolicznymi do samych zmapowanych plików. Oto przykład, zmodyfikowany aby zmieścić się w 80 kolumnowym terminalu:

# ls -l /proc/self/map_files/
lr--------. 1 root root 64 Apr 16 21:31


            3252e00000-3252e20000 -> /usr/lib64/ld-2.15.so
...

Choć te wpisy są dostępne dla obszarów pamięci przydzielonych flagą MAP_FILE, to sposób w jaki zaimplementowane jest anonimowe dzielenie pamięci (obszary utworzone flagami MAP_ANON | MAP_SHARED) oznaczają że tego typu obszary również pojawią się w tym katalogu. Oto przykład, gdzie plikiem docelowym jest usunięty /dev/zero:

lrw-------. 1 root root 64 Apr 16 21:33


            7fc075d2f000-7fc075e6f000 -> /dev/zero (deleted)

Ten katalog istnieje tylko jeśli włączono opcję konfiguracyjną jądra CONFIG_CHECKPOINT_RESTORE. Do obejrzenia zawartości tego katalogu wymagany jest przywilej (CAP_SYS_ADMIN).

/proc/[pid]/maps

Plik zawierający aktualnie zmapowane obszary pamięci wraz z prawami dostępu do nich. Więcej informacji o mapowaniu pamięci zawiera podręcznik systemowy mmap(2).

Format pliku jest następujący:

adres            uprawn przesun urządz i-węzeł    ścieżka
00400000-00452000 r-xp 00000000 08:02 173521      /usr/bin/dbus-daemon
00651000-00652000 r--p 00051000 08:02 173521      /usr/bin/dbus-daemon
00652000-00655000 rw-p 00052000 08:02 173521      /usr/bin/dbus-daemon
00e03000-00e24000 rw-p 00000000 00:00 0           [heap]
00e24000-011f7000 rw-p 00000000 00:00 0           [heap]
...
35b1800000-35b1820000 r-xp 00000000 08:02 135522  /usr/lib64/ld-2.15.so
35b1a1f000-35b1a20000 r--p 0001f000 08:02 135522  /usr/lib64/ld-2.15.so
35b1a20000-35b1a21000 rw-p 00020000 08:02 135522  /usr/lib64/ld-2.15.so
35b1a21000-35b1a22000 rw-p 00000000 00:00 0
35b1c00000-35b1dac000 r-xp 00000000 08:02 135870  /usr/lib64/libc-2.15.so
35b1dac000-35b1fac000 ---p 001ac000 08:02 135870  /usr/lib64/libc-2.15.so
35b1fac000-35b1fb0000 r--p 001ac000 08:02 135870  /usr/lib64/libc-2.15.so
35b1fb0000-35b1fb2000 rw-p 001b0000 08:02 135870  /usr/lib64/libc-2.15.so
...
f2c6ff8c000-7f2c7078c000 rw-p 00000000 00:00 0    [stack:986]
...
7fffb2c0d000-7fffb2c2e000 rw-p 00000000 00:00 0   [stack]
7fffb2d48000-7fffb2d49000 r-xp 00000000 00:00 0   [vdso]

Pole adres jest przestrzenią adresową procesu, który ją zajmuje, a uprawn jest zbiorem uprawnień:

r = odczyt
w = zapis
x = wykonywanie
s = wspólne
p = prywatne (kopiowane przy zapisie)

Przesun jest przesunięciem w pliku lub w czymś innym, urządz zawiera numery (główny:poboczny) urządzenia, a i-węzeł jest i-węzłem na tym urządzeniu. 0 wskazuje, że nie istnieje i-węzeł związany z tym obszarem pamięci, jak to na przykład ma miejsce w przypadku segmentu BSS (niezainicjowanych danych).

Ścieżka to zwykle plik zabezpieczający mapowanie. Koordynacja jest łatwa w przypadku plików ELF za pomocą pola przesun, poprzez sprawdzenie pola Offset w nagłówkach programu ELF (readelf -l).

Istnieją dodatkowe, pomocne pseudościeżki:

Jeśli pole ścieżka jest puste, to jest to anonimowe przypisanie, takie jak pozyskiwane za pomocą funkcji mmap(2). Nie ma prostej metody na powiązanie jej ze źródłem procesu oprócz metod takich jak gdb(1), strace(1) itp.

W Linuksie 2.0 nie ma pola podającego nazwę ścieżki.

/proc/[pid]/mem

Za pośrednictwem tego pliku można, korzystając z open(2), read(2) i lseek(2), uzyskać dostęp do stron pamięci procesu.

/proc/[pid]/mountinfo (od wersji jądra 2.6.26)

Plik zawiera informacje o punktach montowania. Składa się z linii w postaci:

36 35 98:0 /mnt1 /mnt2 rw,noatime master:1 - ext3 /dev/root rw,errors=continue
(1)(2)(3)   (4)   (5)      (6)      (7)   (8) (9)   (10)         (11)

Liczby w nawiasach są etykietami poniższych opisów:

Parsery powinny ignorować wszystkie nierozpoznane pola opcjonalne. Obecnie są to:

(*) X jest najbliższą dominującą grupą węzłów pod korzeniem procesów. Jeśli X jest bezpośrednio nadrzędne w stosunku do montowania, lub jeśli nie istnieje dominująca grupa węzłów pod tym samym korzeniem, to obecne jest wyłącznie pole "master:X", bez pola "propagate_from:X".

Aby dowiedzieć się więcej o propagacji montowań, proszę zapoznać się z Documentation/filesystems/sharedsubtree.txt w drzewie źródeł jądra Linux.

/proc/[pid]/mounts (od wersji Linuksa 2.4.19)

Jest to lista wszystkich systemów plików obecnie zamontowanych w przestrzeni montowań procesów. Format tego pliku jest udokumentowany w fstab(5). Od wersji 2.6.15 jądra Linuksa, ten plik może być użyty w wywołaniu funkcji poll(): po otwarciu tego pliku do odczytu, zmiana w nim (np. montowanie lub odmontowanie systemu plików) powoduje, że select(2) oznaczy deskryptor jako możliwy do odczytu, a poll(2) i epoll_wait(2) zaznaczą, że w pliku wystąpił błąd. Zob. namespaces(7) aby dowiedzieć się więcej.

/proc/[pid]/mountstats (Od wersji Linuksa 2.6.17)

Plik eksportuje informacje (statystyki, informacje konfiguracyjne) o punktach montowań w przestrzeni montowań procesów. Wiersze pliku mają następującą postać:

device /dev/sda7 mounted on /home with fstype ext3 [statistics]
(       1      )            ( 2 )             (3 ) (4)

Pola w każdym wierszu są następujące:

Plik jest odczytywalny wyłącznie dla właściciela procesu.

Więcej informacji znajduje się w opisie namespaces(7).

/proc/[pid]/ns/ (od Linuksa 3.0)

Jest to podkatalog zawierający po jednym wpisie dla każdej przestrzeni nazw, która obsługuje manipulację za pomocą setns(2). Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z namespaces(7).

/proc/[pid]/numa_maps (od Linuksa 2.6.14)

Patrz numa(7).

/proc/[pid]/oom_adj (od Linuksa 2.6.11)

Plik może być użyty do dostosowania wyniku, używanego do wybrania procesów do zabicia, w przypadku sytuacji braku pamięci (out-of-memory - OOM). Jądro używa tej wartości do operacji przesunięcia bitowego wartości oom_score procesu: poprawne wartości mieszczą się w zakresie od -16 do +15, wraz ze specjalną wartością -17, która całkowicie wyłącza zabijanie przy OOM danego procesu. Dodatni wynik zwiększa prawdopodobieństwo, że proces zostanie zabity przez OOM-killer, ujemny zmniejsza je.

Domyślną wartością tego pliku jest 0, nowy proces dziedziczy ustawienie oom_adj swojego rodzica. Proces musi być uprzywilejowany (CAP_SYS_RESOURCE) aby móc zaktualizować ten plik.

Od Linuksa 2.6.36 używanie tego pliku jest przestarzałe, powinno się korzystać z /proc/[pid]/oom_score_adj.

/proc/[pid]/oom_score (od Linuksa 2.6.11)

Plik wyświetla bieżący wynik, jaki jądro przydziela temu procesowi w celu wybrania procesu do zabicia przez OOM-killer. Wyższy wynik oznacza, że proces ma większe prawdopodobieństwo zostania wybranym przez OOM-killer. Podstawą wyniku jest liczba pamięci użytej przez proces, a jest on zwiększany (+) lub zmniejszany (-) przez następujące czynniki:

Wartość oom_score uwzględnia również przesunięcie określone przez ustawienie procesu oom_score_adj lub oom_adj.

/proc/[pid]/oom_score_adj (od Linuksa 2.6.36)

Plik może być użyty do dostosowania heurystyki zwanej "badness", używanej do wybrania procesu który zostanie zabity w sytuacji braku pamięci.

Przypisuje ona do każdego potencjalnego zadania wartość od 0 (nigdy nie zabija) do 1000 (zawsze zabija) aby określić docelowy proces do zabicia. Jednostki są z grubsza proporcjonalne do pamięci, którą proces może przydzielić, obliczaną w oparciu do bieżącego użycia pamięci i pamięci wymiany. Na przykład zadanie używające całą dozwoloną pamięć otrzyma wynik 1000, a jeśli użyje połowę dozwolonej pamięci, otrzyma wynik 500.

Dodatkowym czynnikiem w wyniku "badness" jest fakt, że procesy roota mają dodatkowe 3% pamięci w stosunku do pozostałych procesów.

Wielkość "dozwolonej" pamięci zależy od kontekstu w jakim wywołano OOM-killera. Jeśli wynika to z faktu, że pamięć przeznaczona dla zadania alokującego cpuset została wyczerpany, to dozwolona pamięć odpowiada zestawowi pamięci przypisanego do tego cpuset (zobacz cpuset(7)). Jeśli jest to skutek zasad dot. pamięci węzła (lub węzłów), to dozwolona pamięć odpowiada zestawowi tych zasad. Jeśli wynika to z faktu, że osiągnięto limit pamięci (lub pamięci wymiany) to dozwolona pamięć jest tak ustawionym limitem. Gdy wynika to z sytuacji braku pamięci, to dozwolona pamięć odpowiada wszystkich zaalokowanych zasobom.

Wartość oom_score_adj jest dodawana do wyniku "badness" przed użyciem jej do wybrania procesu przeznaczonego do zabicia. Dozwolone wartości wynoszą od -1000 (OOM_SCORE_ADJ_MIN) do +1000 (OOM_SCORE_ADJ_MAX). Pozwala to przestrzeni użytkownika na kontrolę preferencji OOM-killing. Można w ten sposób zawsze preferować dane zadanie lub całkowicie wyłączyć je z procesu OOM-killing. Najniższa dostępna wartość (-1000) jest równoznaczna z całkowitym wyłączeniem OOM-killing dla danego zadania, ponieważ zawsze zwróci ono wynik "badness" równy 0.

Z tego względu łatwo jest zdefiniować wielkość pamięci dla każdego zadania przez przestrzeń użytkownika. Ustawienie wartości oom_score_adj np. na +500 jest w przybliżeniu odpowiednikiem pozwolenia pozostałym zadaniom w tym samym systemie, cpuset, zasadom dot. pamięci i zasobom kontrolera pamięci na użycie co najmniej 50% pamięci więcej. Z kolei wartość -500 odpowiada mniej więcej zmniejszeniu o 50% dozwolonej pamięci.

Z powodu zgodności wstecznej ze starszymi jądrami do modyfikacji wyniku "badness" wciąż można używać /proc/[pid]/oom_adj. Jego wartość skaluje się liniowo z oom_score_adj.

Zapis do /proc/[pid]/oom_score_adj lub /proc/[pid]/oom_adj zmieni zapis w drugim pseudopliku na przeskalowaną odpowiednio wartość.

/proc/[pid]/pagemap (od Linuksa 2.6.25)

Plik pokazuje przypisanie każdej z wirtualnych stron procesu do ramki fizycznej strony lub przestrzeni wymiany. Zawiera jedną wartość 64-bitową na każdą stronę wirtualną, bity oznaczają:

Przed Linuksem 3.11 bity 60-55 kodowały logarytm dwójkowy informujący o rozmiarze strony.

Aby efektywnie wykorzystać /proc/[pid]/pagemap należy użyć /proc/[pid]/maps do określenia które obszary pamięci zostały rzeczywiście przypisane i móc przejść między nieprzypisanymi obszarami.

Plik /proc/[pid]pagemap istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_PROC_PAGE_MONITOR.

/proc/[pid]/personality (od Linuksa 2.6.28)

Plik tylko do odczytu pokazuje domenę uruchamiania procesu ustawioną przez personality(2). Wartość wyświetlana jest w zapisie szesnastkowym.

/proc/[pid]/root

UNIX i Linux wspierają pomysł określonego dla każdego procesu osobno katalogu głównego systemu plików, ustawianego przez wywołanie systemowe chroot(2). Plik ten wskazuje na katalog główny systemu plików i zachowuje się w ten sam sposób jak exe, fd/*, itp.

W procesie wielowątkowym zawartość tego linku symbolicznego nie jest dostępna, jeżeli wątek główny już się zakończył (zazwyczaj przez wywołanie pthread_exit(3)).

/proc/[pid]/seccomp (Linux w wersji od 2.6.12 do 2.6.22)

Odczytuje/ustawia tryb seccomp procesu. Jeśli ten plik zawiera wartość zero, tryb seccomp nie jest włączany. Zapis wartości 1 do pliku (nieodwracalnie) umieszcza proces w trybie seccomp, jedynymi dozwolonymi wywołaniami systemowymi są read(2), write(2), _exit(2) i sigreturn(2). Plik ten zniknął wraz z Linuksem 2.6.23, gdy został zastąpiony mechanizmem działającym w oparciu o prctl(2).

/proc/[pid]/setgroups (od Linuksa 3.19)

Zob. user_namespaces(7).

/proc/[pid]/smaps (od Linuksa 2.6.14)

Plik ten pokazuje zużycie pamięci dla każdego mapowania procesu (polecenie pmap(1) wyświetla podobne informacje, w postaci która może być łatwiejsza do przetwarzania). Dla każdego takiego mapowania pokazana jest lista następujących linii:

00400000-0048a000 r-xp 00000000 fd:03 960637       /bin/bash
Size:                552 kB
Rss:                 460 kB
Pss:                 100 kB
Shared_Clean:        452 kB
Shared_Dirty:          0 kB
Private_Clean:         8 kB
Private_Dirty:         0 kB
Referenced:          460 kB
Anonymous:             0 kB
AnonHugePages:         0 kB
Swap:                  0 kB
KernelPageSize:        4 kB
MMUPageSize:           4 kB
Locked:                0 kB
    

Pierwsza z tych linii pokazuje te same informacje o mapowaniach, co w /proc/[pid]/maps. Pozostałe linie zawierają rozmiar mapowania, ilość mapowań obecnych w RAM ("Rss"), proporcjonalny udział w tym mapowaniu ("Pss"), liczbę czystych i brudnych stron współdzielonych w mapowaniu oraz liczbę czystych i brudnych prywatnych stron w mapowaniu. "Referenced" oznacza pamięć która jest oznaczona jako pamięć do której ktoś odnosi się lub uzyskuje dostęp. "Anonymous" pokazuje pamięć nienależącą do żadnego pliku. "Swap" pokazuje jak dużo pamięci która byłaby anonimowa jest również używana, lecz w pamięci wymiany.

Wpis "KernelPageSize" jest rozmiarem strony używanym przez jądro do VMA. Jest on w większości przypadków takim sam, jak rozmiar używany przez MMU. Wyjątek występuje na jądrach PPC64, gdy jądro korzystając z podstawowego rozmiaru strony w wielkości 64K może wciąż używać 4K stron dla MMU na starszych procesorach. Aby to rozróżnić, ta łatka raportuje "MMUPageSize" jako rozmiar strony używany przez MMU.

"Locked" wskazuje, czy mapowanie jest zablokowane w pamięci czy nie.

Pole "VmFlags" reprezentuje flagi jądra związane z danych obszarem pamięci wirtualnej (VMA) zakodowanym w dwuliterowym symbolu. Oto kody:

rd - odczytywalna (readable)
wr - zapisywalna (writable)
ex - wykonywalna (executable)
sh - dzielona (shared)
mr - może odczytać (may read)
mw - może zapisać (may write)
me - może wykonać (may execute)
ms - może dzielić (may share)
gd - segment stosu rośnie w dół (grows down)
pf - czysty przedział PFG (pure PFN)
dw - wyłączony zapis do zmapowanego pliku (disabled write)
lo - strony zablokowane w pamięci (locked)
io - pamięć zmapowana przestrzeni we/wy (I/O)
sr - udostępniono wskazówkę sekwencyjnego odczytu
(sequential read)
rr - udostępniono wskazówkę losowego odczytu (random read)
dc - nie kopiuj przestrzeni przy forkowaniu (do not copy)
de - nie rozszerzaj przestrzeni przy przemapowaniu
(do not expand)
ac - przestrzeń jest policzalna (area is accountable)
nr - przestrzeń wymiany niezarezerwowana dla tej
przestrzeni (not reserved)
ht - przestrzeń używa dużych stron tlb (huge tlb)
nl - mapowanie nieliniowe (non-linear)
ar - flaga charakterystyczna dla architektury
dd - nie włączaj przestrzeni do zrzutu jądra (do not dump)
sd - flaga soft-dirty
mm - przestrzeń mieszanego mapowania
hg - flaga wskazówki dużych stron (huge)
nh - flaga wskazówki stron niebędących dużymi (no-huge)
mg - flaga wskazówki łączenia (mergeable)

Plik /proc/[pid]/smaps istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_PROC_PAGE_MONITOR.

/proc/[pid]/stack (od Linuksa 2.6.29)

Plik zapewnia symboliczny ślad wywołania funkcji w tym stosie jądra dla procesu. Plik istnieje, jeśli jądro zostało zbudowane z włączoną opcją konfiguracji CONFIG_STACKTRACE.

/proc/[pid]/stat

Informacje o stanie procesu. Korzysta z tego ps(1). Są one zdefiniowane w pliku źródeł jądra fs/proc/array.c.

Kolejne pola i ich właściwe specyfikatory formatu scanf(3) to:

/proc/[pid]/statm

Udostępnia informacje o użyciu pamięci, mierzone w stronach. Występują następujące kolumny:

size       (1) łączny rozmiar programu


           (taki sam jak VmSize w /proc/[pid]/status)
resident   (2) rozmiar części rezydentnej


           (taki sam jak VmRSS w /proc/[pid]/status)
share      (3) strony wspólne (tzn. obecne w pliku)
text       (4) tekst (kod)
lib        (5) biblioteki (nieużywane w Linuksie 2.6)
data       (6) dane i stos
dt         (7) strony nieaktualne (dirty; nieużywane w Linuksie 2.6)

/proc/[pid]/status

Udostępnia sporo informacji ze /proc/[pid]/stat i /proc/[pid]/statm w postaci łatwiejszej do przeanalizowania przez człowieka. Oto przykład:

$ cat /proc/$$/status
Name:   bash
State:  S (sleeping)
Tgid:   3515
Pid:    3515
PPid:   3452
TracerPid:      0
Uid:    1000    1000    1000    1000
Gid:    100     100     100     100
FDSize: 256
Groups: 16 33 100
VmPeak:     9136 kB
VmSize:     7896 kB
VmLck:         0 kB
VmPin:         0 kB
VmHWM:      7572 kB
VmRSS:      6316 kB
VmData:     5224 kB
VmStk:        88 kB
VmExe:       572 kB
VmLib:      1708 kB
VmPMD:         4 kB
VmPTE:        20 kB
VmSwap:        0 kB
Threads:        1
SigQ:   0/3067
SigPnd: 0000000000000000
ShdPnd: 0000000000000000
SigBlk: 0000000000010000
SigIgn: 0000000000384004
SigCgt: 000000004b813efb
CapInh: 0000000000000000
CapPrm: 0000000000000000
CapEff: 0000000000000000
CapBnd: ffffffffffffffff
CapAmb:	0000000000000000
Seccomp:        0
Cpus_allowed:   00000001
Cpus_allowed_list:      0
Mems_allowed:   1
Mems_allowed_list:      0
voluntary_ctxt_switches:        150
nonvoluntary_ctxt_switches:     545

Występują następujące pola:

/proc/[pid]/syscall (od Linuksa 2.6.27)

Plik udostępnia numer wywołania systemowego i rejestr argumentu dla aktualnie wykonywanego przez proces wywołania systemowego, po którym następują wartości wskaźnika stosu i rejestry liczników programu. Udostępnianych jest wszystkie sześć rejestrów argumentu, choć większość wywołań systemowych używa mniejszej liczby rejestrów.

Jeśli proces jest zablokowany, lecz nie w wywołaniu systemowym, to plik zawiera wartość -1 w miejscu numeru wywołania systemowego, po którym następują wartości wskaźnika stosu i licznika programu. Jeśli proces nie jest zablokowany, to plik zawiera łańcuch "running".

Obecne tylko, jeśli jądro zostało skonfigurowane z CONFIG_HAVE_ARCH_TRACEHOOK.

/proc/[pid]/task (od Linuksa 2.6.0-test6)

Jest to katalog zawierający po jednym podkatalogu dla każdego wątku procesu. Nazwą każdego podkatalogu jest numeryczne ID ([tid]) wątku (patrz gettid(2)). Każdy z podkatalogów zawiera zbiór plików o tej samej nazwie i zawartości, co katalogi /proc/[pid]. Dla atrybutów, które są współdzielone przez wszystkie wątki zawartość każdego z plików w podkatalogach task/[tid] będzie taka sama jak zawartość odpowiednich plików w nadrzędnym katalogu /proc/[pid] (np. w procesie wielowątkowym wszystkie pliki task/[tid]/cwd będą miały taką samą zawartość, jak plik /proc/[pid]/cwd w katalogu nadrzędnym, ponieważ wszystkie wątki procesu dzielą katalog bieżący). Dla atrybutów, które dla każdego wątku są różne, odpowiednie pliki wtask/[tid] mogą mieć różne wartości (np. różne pola w każdym z plików task/[tid]/status mogą być inne dla każdego wątku).

W procesie wielowątkowym zawartość katalogu /proc/[pid]/task nie jest dostępna, jeżeli wątek główny już się zakończył (najprawdopodobniej wywołując pthread_exit(3)).

/proc/[pid]/timers (od Linuksa 3.10)

Lista liczników czasu POSIX dla procesu. Każdy licznik jest wypisany w wierszu, który rozpoczyna się łańcuchem "ID:". Na przykład:

ID: 1
signal: 60/00007fff86e452a8
notify: signal/pid.2634
ClockID: 0
ID: 0
signal: 60/00007fff86e452a8
notify: signal/pid.2634
ClockID: 1

Wiersze dla każdego licznika mają następujące znaczenie:

Plik ten jest dostępny tylko jeśli jądro skonfigurowano z CONFIG_CHECKPOINT_RESTORE.

/proc/[pid]/uid_map, /proc/[pid]/gid_map (od Linuksa 3.5)

Zob. user_namespaces(7).

/proc/[pid]/wchan (od Linuksa 2.6.0)

Nazwa symboliczna odnosząca się do położenia, gdzie proces jest w uśpieniu.

/proc/apm

Wersja APM (Zaawansowane zarządzanie energią) oraz informacja o akumulatorach, gdy CONFIG_APM było zdefiniowane podczas kompilacji jądra.

/proc/buddyinfo

Plik ten zawiera informacje używane do diagnozowania problemów z fragmentacją pamięci. Każdy wiersz zaczyna się identyfikatorem węzła i nazwą strefy które razem identyfikują region pamięci. Następnie znajduje się liczba dostępnych fragmentów określonego rzędu, w jakim te regiony są podzielone. Rozmiar w bajtach określonego rzędu jest podany według wzoru:

(2^rząd) * ROZMIAR_STRONY

Algorytm alokacji bliźniaków (ang. buddy) wewnątrz jądra podzieli jeden fragment na dwa fragmenty mniejszego rzędu (a więc dwukrotnie mniejsze) lub połączy dwa ciągłe fragmenty w jeden fragment wyższego rzędu (a więc dwukrotnie większy) aby zaspokoić żądanie alokacji i przeciwdziałać fragmentacji pamięci. Rząd pasuje do numeru kolumny, zaczynając liczenie od zera.

Na przykład w systemie x86_64:

Node 0, zone     DMA     1    1    1    0    2    1    1    0    1    1    3
Node 0, zone   DMA32    65   47    4   81   52   28   13   10    5    1  404
Node 0, zone  Normal   216   55  189  101   84   38   37   27    5    3  587

W tym przykładzie jest jeden węzeł zawierający trzy strefy i 11 fragmentów o różnych rozmiarach. Jeśli rozmiar strony wynosi 4 kilobajty, to pierwsza strefa, nazywana DMA (na x86 jest to pierwszych 16 megabajtów pamięci), ma dostępny m.in. jeden fragment o rozmiarze 4 kilobajtów (rząd 0) i 3 fragmenty o rozmiarze 4 megabajtów (rząd 10).

Jeśli pamięć jest mocno pofragmentowana, liczniki dla fragmentów wyższego rzędu wyniosą zero, a przydzielenie większych, ciągłych powierzchni nie powiedzie się.

Więcej informacji o strefach można znaleźć w /proc/zoneinfo.

/proc/bus

Zawiera podkatalogi odpowiadające zainstalowanym magistralom.

/proc/bus/pccard

Podkatalog dla urządzeń PCMCIA, gdy CONFIG_PCMCIA było zdefiniowane podczas kompilacji jądra.

/proc/bus/pccard/drivers

/proc/bus/pci

Zawiera różne podkatalogi magistral oraz pseudopliki zawierające informacje o magistralach PCI, zainstalowanych urządzeniach oraz sterownikach urządzeń. Niektóre z tych plików nie są w postaci ASCII.

/proc/bus/pci/devices

Informacje o urządzeniach PCI. Dostęp do nich może się odbywać poprzez lspci(8) i setpci(8).

/proc/cmdline

Argumenty przekazane jądru Linux podczas startu systemu. Zazwyczaj odbywa się to poprzez zarządcę startu systemu, takiego jak lilo(8) lub grub(8).

/proc/config.gz (od Linuksa 2.6)

Plik pokazuje opcje konfiguracyjne, które były użyte do zbudowania aktualnie działającego jądra, w tym samym formacie, jaki jest używany przez plik .config, który jest wynikiem konfiguracji jądra (używając make xconfig, make config i podobnych poleceń). Zawartość pliku jest skompresowana; można ją odczytać lub wyszukać za pomocą zcat(1) i zgrep(1). Tak długo jak nie zostały dokonane zmiany w poniższym pliku, zawartość /proc/config.gz jest taka sama jak ta udostępniona przez:

cat /lib/modules/$(uname -r)/build/.config

/proc/config.gz jest udostępniany wyłącznie wtedy, gdy jądro jest skonfigurowane z CONFIG_IKCONFIG_PROC.

/proc/crypto

Lista szyfrów udostępnianych przez API szyfrowania jądra. Więcej szczegółów znajduje się w dokumentacji jądra Linux Kernel Crypto API dostępnej w katalogu źródeł jądra Documentation/DocBook (można ją zbudować np. poleceniem make htmldocs wydanym w głównym katalogu drzewa źródeł jądra).

/proc/cpuinfo

Jest to zbiór elementów zależnych od CPU i architektury systemu; dla każdej wspieranej architektury jest inna lista. Dwa popularne wpisy to: processor, który udostępnia numer CPU oraz bogomips; jest to stała systemowa, wyliczona podczas inicjalizacji jądra. Maszyny SMP zawierają informacje o każdym z procesorów. Polecenie lscpu(1) zbiera ich informacje z tego pliku.

/proc/devices

Listing tekstowy numerów głównych oraz grup urządzeń. Może to służyć skryptom MAKEDEV do zachowania spójności z jądrem.

/proc/diskstats (od wersji Linuksa 2.5.69)

Plik zawiera statystyki operacji wejścia/wyjścia dla każdego urządzenia dyskowego. Dalsze informacje można znaleźć w pliku Documentation/iostats.txt w źródłach jądra Linux.

/proc/dma

Jest listą zarejestrowanych i używanych kanałów DMA (direct memory access) szyny ISA.

/proc/driver

Pusty podkatalog.

/proc/execdomains

Lista domen uruchamiania (wcieleń ABI [Application Binary Interface - przyp. tłum.]).

/proc/fb

Informacje o buforze ramki, o ile podczas kompilacji jądra zdefiniowano CONFIG_FB.

/proc/filesystems

Tekstowa lista systemów plików obsługiwanych przez jądro, a konkretnie systemów plików, które zostały wkompilowane w jądro lub których moduły jądra są obecnie załadowane (patrz również filesystems(5)). Jeśli system plików jest oznaczony jako "nodev" oznacza to, że nie wymaga on zamontowania urządzenia blokowego (np. jest to wirtualny lub sieciowy system plików).

Plik ten może być niekiedy użyty przez mount(8), gdy nie podano systemów plików i nie potrafi on określić typu systemu plików. Próbowane są wówczas systemy plików wypisane w tym pliku (poza systemami z oznaczeniem "nodev").

/proc/fs

Zawiera podkatalogi, które w kolejności zawierają pliki z informacjami o (pewnych) zamontowanych systemach plików.

/proc/ide

Katalog ten istnieje w systemach zawierających magistralę IDE. Zawiera po jednym katalogu dla każdego kanału IDE oraz dla przyłączonych urządzeń. Wśród plików są:

cache              rozmiar bufora w KB
capacity           liczba sektorów
driver             wersja sterownika
geometry           geometria fizyczna i logiczna
identify           szesnastkowo
media              rodzaj nośnika
model              numer modelu producenta
settings           ustawienia napędu
smart_thresholds   szesnastkowo
smart_values       szesnastkowo

Dostęp do tych informacji w przyjaznym formacie umożliwia program narzędziowy hdparm(8).

/proc/interrupts

Plik jest używany do zapisania liczby przerwań na procesor na urządzenie wejścia/wyjścia. Od Linuksa 2.6.24, przynajmniej do architektur i386 i x86_64 zawiera on również przerwania wewnętrznosystemowe (to znaczy nie związane z urządzeniem jako takim), takie jak NMI (nonmaskable interrupt), LOC (local timer interrupt) i do systemów SMP: TLB (TLB flush interrupt), RES (rescheduling interrupt), CAL (remote function call interrupt), mogą również występować inne. Formatowanie jest bardzo czytelne do odczytu, wykonane w ASCII.

/proc/iomem

Odwzorowanie portów we/wy w pamięci w Linuksie 2.4.

/proc/ioports

Jest to lista obecnie zarejestrowanych i używanych obszarów portów we/wy.

/proc/kallsyms (od wersji Linuksa 2.5.71)

Zawiera wyeksportowane przez jądro definicje symboli, które są używane przez narzędzia modules(X) do dynamicznego podłączania ładowanych modułów. W wersji jądra Linux 2.5.47 i wcześniejszych podobny plik z troszkę odmienną zawartością był nazwany ksyms.

/proc/kcore

Plik ten reprezentuje pamięć fizyczną systemu i jest zachowany w formacie pliku core dla ELF. Korzystając z tego pseudopliku oraz z niezestripowanego binarnego pliku jądra (/usr/src/linux/vmlinux), można za pomocą GDB testować aktualny stan dowolnej struktury danych jądra.

Całkowity rozmiar tego pliku to rozmiar fizycznej pamięci (RAM) plus 4 KB.

/proc/kmsg

Plik ten może służyć do odczytu komunikatów jądra, zamiast funkcji systemowej syslog(2). Aby odczytać ten plik, proces musi mieć uprawnienia superużytkownika i tylko jeden proces powinien dokonywać jego odczytu. Pliku tego nie należy czytać, gdy działa proces syslog, korzystający z funkcji systemowej syslog(2) do rejestrowania komunikatów jądra.

Z tego pliku pobiera komunikaty program dmesg(1).

/proc/kpagecount (od Linuksa 2.6.25)

Plik zawiera 64-bitowy licznik wskazujący ile razy zmapowano każdą z ramek strony fizycznej, indeksowaną numerem ramki strony (zob. opis w /proc/[pid]/pagemap).

Plik /proc/kpagecount istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_PROC_PAGE_MONITOR.

/proc/kpageflags (od Linuksa 2.6.25)

Plik zawiera 64-bitowe maski odpowiadające każdej z ramek strony fizycznej; indeksowanej numerem ramki strony (zob. opis w /proc/[pid]/pagemap). Oto zestawienie poszczególnych bitów:

0 - KPF_LOCKED
1 - KPF_ERROR
2 - KPF_REFERENCED
3 - KPF_UPTODATE
4 - KPF_DIRTY
5 - KPF_LRU
6 - KPF_ACTIVE
7 - KPF_SLAB
8 - KPF_WRITEBACK
9 - KPF_RECLAIM
10 - KPF_BUDDY
11 - KPF_MMAP (od Linuksa 2.6.31)
12 - KPF_ANON (od Linuksa 2.6.31)
13 - KPF_SWAPCACHE (od Linuksa 2.6.31)
14 - KPF_SWAPBACKED (od Linuksa 2.6.31)
15 - KPF_COMPOUND_HEAD (od Linuksa 2.6.31)
16 - KPF_COMPOUND_TAIL (od Linuksa 2.6.31)
16 - KPF_HUGE (od Linuksa 2.6.31)
18 - KPF_UNEVICTABLE (od Linuksa 2.6.31)
19 - KPF_HWPOISON (od Linuksa 2.6.31)
20 - KPF_NOPAGE (od Linuksa 2.6.31)
21 - KPF_KSM (od Linuksa 2.6.32)
22 - KPF_THP (od Linuksa 3.4)

Więcej informacji o znaczeniu tych bitów znajduje się w pliku źródeł jądra Documentation/vm/pagemap.txt. Przed wersją 2.6.29 jądra KPF_WRITEBACK, KPF_RECLAIM, KPF_BUDDY i KPF_LOCKED nie były poprawnie zgłaszane.

Plik /proc/kpageflags istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_PROC_PAGE_MONITOR.

/proc/ksyms (Linux 1.1.23-2.5.47)

Patrz /proc/kallsyms.

/proc/loadavg

Pierwsze trzy pola w tym pliku zawierają średnie obciążenie (loadavg) podając informację o średniej liczbie zadań uruchomionych (stan R) oraz czekających na dyskowe operacje wejścia/wyjścia (stan D) w ciągu ostatnich 1, 5 i 15 minut. Są to te same wartości średniego obciążenia, które podaje uptime(1) i inne programy. Czwarte pole zawiera dwie liczby oddzielone od siebie znakiem ukośnika (/). Pierwsza z nich jest liczbą obecnie wykonywanych zadań (procesów, wątków). Wartość za ukośnikiem jest liczbą zadań, obecnych w systemie. Piąte pole zawiera PID najnowszego ostatnio utworzonego procesu w systemie.

/proc/locks

Plik ten pokazuje aktualne blokady plików (flock(2) i fcntl(2)) oraz dzierżawy (fcntl(2)).

/proc/malloc (tylko do wersji 2.2 Linuksa włącznie)

Ten plik istnieje tylko jeśli podczas kompilacji zdefiniowano CONFIG_DEBUG_MALLOC.

/proc/meminfo

Plik zawiera statystyki nt. użycia pamięci w systemie. Używa go free(1) do wskazania wielkości wolnej i użytej pamięci (zarówno fizycznej jak i wymiany) w systemie jak również pamięci dzielonej i buforów używanych przez jądro. Każdy wiersz składa się z nazwy parametru, dwukropka, wartości parametru i opcjonalnej jednostki pomiaru (np. "kB"). Poniższa lista opisuje nazwy parametrów i format wymagany do odczytu wartości pól. Z wyjątkiem wyraźnie wskazanych pól, wszystkie są obecne od co najmniej Linuksa 2.6.0. Część pól jest wyświetlanych tylko jeśli jądro zostało skonfigurowane z pewnymi opcjami, te zależności zaznaczono wówczas w opisie.

/proc/modules

Tekstowa lista modułów, które załadowano w systemie. Zobacz także lsmod(8).

/proc/mounts

Przed jądrem 2.4.19 plik ten był listą wszystkich systemów plików zamontowanych aktualnie w systemie. Wraz z wprowadzeniem przestrzeni nazw montowań przydzielanych dla procesu w Linuksie 2.4.19, plik ten stał się dowiązaniem do /proc/self/mounts, który zawiera listę punktów montowań we własnej przestrzeni nazw montowań procesu. Format tego pliku jest opisany w fstab(5).

/proc/mtrr

Memory Type Range Registers. Szczegóły można znaleźć w pliku źródeł jądra Linux Documentation/mtrr.txt.

/proc/net

Różne sieciowe pseudopliki, z których wszystkie podają stan pewnej części warstwy sieciowej. Plik ten zawiera struktury ASCII i dlatego nadaje się do odczytu za pomocą cat(1). Jednak standardowy pakiet netstat(8) daje dużo czystszy dostęp do tych plików.

/proc/net/arp

Zawiera zrzut tabeli ARP jądra używanej do rozwiązywania adresów, w czytelnej postaci ASCII. Pokazane zostaną zarówno wyuczone dynamicznie, jak i wstępnie zaprogramowane wpisy w tabeli ARP. Format jest następujący:

IP address     HW type   Flags     HW address          Mask   Device
192.168.0.50   0x1       0x2       00:50:BF:25:68:F3   *      eth0
192.168.0.250  0x1       0xc       00:00:00:00:00:00   *      eth0

Gdzie "IP address" jest adresem IPv4 maszyny, a "HW type" jest rodzajem sprzętu wg RFC 826. "Flags" są to wewnętrzne znaczniki struktury ARP (zdefiniowane w /usr/include/linux/if_arp.h), a "HW address" jest odwzorowaniem adresu IP w warstwie fizycznej, jeśli jest ono określone.

/proc/net/dev

Pseudoplik dev zawiera informacje o stanie urządzenia sieciowego. Zawierają one liczbę otrzymanych i wysłanych pakietów, liczbę błędów i kolizji oraz inne podstawowe statystyki. Informacje te są wykorzystywane przez program ifconfig(8) do informowania o stanie urządzenia. Format jest następujący:

Inter-|   Receive                                                |  Transmit


 face |bytes    packets errs drop fifo frame compressed multicast|bytes    packets errs drop fifo colls carrier compressed


    lo: 2776770   11307    0    0    0     0          0         0  2776770   11307    0    0    0     0       0          0


  eth0: 1215645    2751    0    0    0     0          0         0  1782404    4324    0    0    0   427       0          0


  ppp0: 1622270    5552    1    0    0     0          0         0   354130    5669    0    0    0     0       0          0


  tap0:    7714      81    0    0    0     0          0         0     7714      81    0    0    0     0       0          0


    

/proc/net/dev_mcast

Zdefiniowany w /usr/src/linux/net/core/dev_mcast.c:

indx interface_name  dmi_u dmi_g dmi_address
2    eth0            1     0     01005e000001
3    eth1            1     0     01005e000001
4    eth2            1     0     01005e000001


    

/proc/net/igmp

Internetowy Protokół Zarządzania Grupami. Zdefiniowany w /usr/src/linux/net/core/igmp.c.

/proc/net/rarp

Plik ten ma ten sam format, co plik arp i zawiera aktualną bazę odwrotnych odwzorowań, używaną do udostępniania usług odwrotnego poszukiwania adresów rarp(8). Jeśli RARP nie jest skonfigurowane w jądrze, to plik ten nie będzie istniał.

/proc/net/raw

Zawiera zrzut tabeli gniazd surowych (RAW). Większość informacji nie jest przeznaczona do użytku innego niż odpluskwiania. Wartość "sl" jest slotem mieszania jądra dla gniazda, "local_address" jest parą składającą się z lokalnego adresu i numeru protokołu. "st" jest stanem wewnętrznym gniazda. "tx_queue" i "rx_queue" są kolejkami danych przychodzących i wychodzących, w sensie zużycia pamięci jądra. Pola "tr", "tm->when" i "rexmits" nie są używane przez gniazda surowe. Pole "uid" zawiera efektywny UID twórcy gniazda.

/proc/net/snmp

Ten plik zawiera dane ASCII potrzebne bazom agenta SNMP zarządzającym informacjami o IP, ICMP, TCP i UDP.

/proc/net/tcp

Zawiera zrzut tabeli gniazd TCP. Wiele informacji nie przydaje się do użytku poza odpluskwianiem. Wartość "sl" jest slotem mieszania jądra dla gniazda, "local_address" jest parą składającą się z lokalnego adresu i numeru portu. "rem_address" jest parą składającą się ze zdalnego adresu i numeru portu (jeśli gniazdo jest podłączone). "St" jest stanem wewnętrznym gniazda. "tx_queue" i "rx_queue" są kolejkami danych przychodzących i wychodzących w sensie zużycia pamięci jądra. Pola "tr", "tm-when" i "rexmits" zawierają wewnętrzne informacje o stanie gniazda w jądrze i są przydatne tylko do odpluskwiania. Pole "uid" zawiera efektywny UID twórcy gniazda.

/proc/net/udp

Zawiera zrzut tabeli gniazd UDP. Wiele informacji nie przydaje się do użytku poza odpluskwianiem. Wartość "sl" jest slotem mieszania jądra dla gniazda, "local_address" jest parą składającą się z lokalnego adresu i numeru portu. "rem_address" jest parą składającą się ze zdalnego adresu i numeru portu (jeśli gniazdo jest podłączone). "st" jest stanem wewnętrznym gniazda. "tx_queue" i "rx_queue" są kolejkami danych przychodzących i wychodzących w sensie zużycia pamięci jądra. Pola "tr", "tm-when" i "rexmits" nie są używane w gniazdach UDP. Pole "uid" zawiera efektywny UID twórcy gniazda. Format jest następujący:

sl  local_address rem_address   st tx_queue rx_queue tr rexmits  tm->when uid


 1: 01642C89:0201 0C642C89:03FF 01 00000000:00000001 01:000071BA 00000000 0


 1: 00000000:0801 00000000:0000 0A 00000000:00000000 00:00000000 6F000100 0


 1: 00000000:0201 00000000:0000 0A 00000000:00000000 00:00000000 00000000 0


    

/proc/net/unix

Wymienia gniazda domeny UNIX, obecne w systemie oraz ich stan. Format jest następujący:

Num RefCount Protocol Flags    Type St Path


 0: 00000002 00000000 00000000 0001 03


 1: 00000001 00000000 00010000 0001 01 /dev/printer

    

Występują następujące pola:

/proc/net/netfilter/nfnetlink_queue

Plik zawiera informacji o kolejkowaniu netfilter w przestrzeni użytkownika. Każdy wiersz reprezentuje kolejkę. Kolejki które nie zostały wpisane z przestrzeni użytkownika nie są pokazywane.

   1   4207     0  2 65535     0     0        0  1


  (1)   (2)    (3)(4)  (5)    (6)   (7)      (8)

Pola w każdym wierszu są następujące:

Ostatnia liczba istnieje tylko z powodów kompatybilności i wynosi zawsze 1.

/proc/partitions

Zawiera liczby główne i poboczne każdej z partycji oraz liczby 1024-bajtowych bloków i nazwy partycji.

/proc/pci

Listing wszystkich urządzeń PCI znalezionych podczas inicjalizacji jądra i ich konfiguracja.

Plik został zastąpiony nowym interfejsem /proc do PCI (/proc/bus/pci). Stał się opcjonalny w Linuksie 2.2 (dostępny przy ustawieniu opcji CONFIG_PCI_OLD_PROC przy kompilacji jądra). Ponownie stał się nieopcjonalny w Linuksie 2.4. Następnie, został uznany za przestarzały w Linuksie 2.6 (był wciąż dostępny przy ustawieniu CONFIG_PCI_LEGACY_PROC), aż w końcu usunięto go w Linuksie 2.6.17.

/proc/profile (od Linuksa 2.4)

Plik obecny jest wyłącznie jeśli jądro zostało uruchomione z opcją profile=1 wiersza poleceń. Jądro udostępni informacje dotyczące profilowania w formacie binarnym gotowym do użycia przez readprofile(1). Zapis (np. pustego łańcucha) do tego pliku wyzeruje liczniki profilowania, a na niektórych architekturach zapis binarnej liczby całkowitej "mnożnika profilowania" rozmiaru sizeof(int) ustawi częstotliwość przerwań profilowania.

/proc/scsi

Katalog z pseudoplikiem scsi na pośrednim poziomie i różnymi podkatalogami niskopoziomowych sterowników SCSI, zawierającymi po jednym pliku dla każdego kontrolera SCSI w danym systemie; każdy z nich podaje stan jakiejś części podsystemu we/wy SCSI. Pliki te zawierają struktury ASCII i dlatego nadają się do odczytu za pomocą cat(1).

Możliwy jest też zapis do niektórych z tych plików, w celu rekonfiguracji podsystemu, lub przełączania różnych parametrów.

/proc/scsi/scsi

Jest wypisaniem wszystkich znanych jądru urządzeń SCSI. Listing jest podobny do widzianego podczas ładowania systemu. scsi wspiera obecnie tylko polecenie add-single-device umożliwiające rootowi dodanie do listy znanych urządzeń urządzenia włączonego na gorąco.

Polecenie

echo 'scsi add-single-device 1 0 5 0' > /proc/scsi/scsi
    

spowoduje, że kontroler scsi1 przeprowadzi skanowanie kanału SCSI 0 w poszukiwaniu urządzenia o ID 5 i LUN 0. Jeśli już istnieje urządzenie o takim adresie, lub adres jest nieprawidłowy, zostanie zwrócony błąd.

/proc/scsi/[nazwa-sterownika]

[nazwa-sterownika] może obecnie być jedną z: NCR53c7xx, aha152x, aha1542, aha1740, aic7xxx, buslogic, eata_dma, eata_pio, fdomain, in2000, pas16, qlogic, scsi_debug, seagate, t128, u15-24f, ultrastore, or wd7000. Ukazują się te z katalogów, dla których odpowiednie sterowniki zarejestrowały przynajmniej jeden kontroler SCSI. Każdy katalog zawiera jeden plik dla każdego zarejestrowanego kontrolera. Każdy z plików kontrolera ma nazwę odpowiadającą numerowi kontrolera, przyznanemu podczas jego inicjacji.

Czytanie tych plików zwykle pokaże konfigurację sterownika i kontrolera, statystyki itp.

Pisanie do tych plików umożliwia różne operacje na różnych kontrolerach. Na przykład za pomocą poleceń latency i nolatency root może uaktywniać lub deaktywować kod pomiaru czasu oczekiwania dla poleceń (command latency) w sterowniku eata_dma. Za pomocą poleceń lockup i unlock root może sterować symulowanym przez sterownik scsi_debug blokowaniem magistrali.

/proc/self

Ten katalog odnosi się do procesu korzystającego z systemu plików /proc i jest identyczny z katalogiem w /proc o nazwie będącej jego PID-em.

/proc/slabinfo

Informacje o buforach jądra. Od Linuksa 2.6.16 plik ten istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_SLAB. Występują następujące kolumny w pliku /proc/slabinfo:

cache-name
num-active-objs
total-objs
object-size
num-active-slabs
total-slabs
num-pages-per-slab

Szczegóły można znaleźć w slabinfo(5).

/proc/stat

statystyki jądra/systemu. Różnią się pomiędzy architekturami. Wśród wspólnych wpisów są:

/proc/swaps

Używane obszary wymiany. Zobacz także swapon(8).

/proc/sys

Katalog ten (obecny od 1.3.57) zawiera wiele plików i podkatalogów odpowiadających zmiennym jądra. Zmienne te mogą być odczytywane i czasem modyfikowane za pośrednictwem systemu plików proc, jak też przy wykorzystaniu (przestarzałej) funkcji systemowej sysctl(2)

Wartości łańcuchów mogą się kończyć albo "\0

Liczby całkowite i długie wartości mogą być zapisane albo dziesiętnie, albo szesnastkowo (np. 0x3FFF). Przy zapisywaniu wielu liczb całkowitych lub długich wartości można je rozdzielić dowolnym z następujących białych znaków: " ", "\t", lub "\n". Użycie innych separatorów wywoła błąd EINVAL.

/proc/sys/abi (od Linuksa 2.4.10)

Plik może zawierać pliki z binarnymi informacjami aplikacji. Dalsze informacje można znaleźć w pliku Documentation/sysctl/abi.txt w źródłach jądra Linux.

/proc/sys/debug

Ten katalog może być pusty.

/proc/sys/dev

Ten katalog zawiera informacje specyficzne dla poszczególnych urządzeń. (np. dev/cdrom/info). W niektórych systemach może być pusty.

/proc/sys/fs

Katalog zawierający pliki i podkatalogi do zmiennych jądra związanych z systemami plików.

/proc/sys/fs/binfmt_misc

Dokumentacja plików z tego katalogu znajduje się w źródłach jądra Linux w Documentation/binfmt_misc.txt.

/proc/sys/fs/dentry-state (od Linuksa 2.2)

Plik zawiera informacje o statusie bufora katalogu (dcache). Zawiera sześć liczb: nr_dentry, nr_unused, age_limit (wiek w sekundach), want_pages (strony żądane przez system) i dwie nieużywane wartości.

/proc/sys/fs/dir-notify-enable

Plik ten może służyć do wyłączania lub włączania interfejsu dnotify opisanego w fcntl(2) dla całego systemu. Wartość 0 w tym pliku wyłącza interfejs, a wartość 1 go włącza.

/proc/sys/fs/dquot-max

Zawiera maksymalną liczbę buforowanych wpisów kwot dyskowych. W niektórych (2.4) systemach nie występuje. Gdy liczba wolnych zbuforowanych kwot dyskowych jest bardzo mała, a jest przerażająca liczba jednoczesnych użytkowników systemu, może istnieć potrzeba zwiększenia tego ograniczenia.

/proc/sys/fs/dquot-nr

Zawiera liczbę przydzielonych wpisów kwot dyskowych oraz liczbę wolnych wpisów kwot dyskowych.

/proc/sys/fs/epoll (od Linuksa 2.6.28)

Katalog zawiera plik max_user_watches, którego można użyć, aby ograniczyć ilość pamięci jądra używanej przez interfejs epoll. Więcej szczegółów można znaleźć w epoll(7).

/proc/sys/fs/file-max

Zawiera ogólnosystemowe ograniczenie liczby plików otwartych przez wszystkie procesy. Wywołania systemowe które zawiodą przy napotkaniu tych limitów nie powiodą się z błędem ENFILE. (Zobacz także setrlimit(2), które może służyć procesom do ustawiania ograniczenia dla procesu, RLIMIT_NOFILE, jako liczby plików, które proces może otworzyć). Gdy otrzymuje się mnóstwo komunikatów w dzienniku jądra o przekroczeniu liczby uchwytów plików (file handles - należy szukać komunikatów takich jak "VFS: file-max limit <liczba> reached") , to można spróbować zwiększyć tę wartość:

    echo 100000 > /proc/sys/fs/file-max

Procesy uprzywilejowane (CAP_SYS_ADMIN) mogą przesłonić limit file-max.

/proc/sys/fs/file-nr

Jest to plik (tylko do odczytu) zawierający trzy liczby: liczbę przydzielonych uchwytów plików (tzn. liczbę obecnie otwartych plików), liczbę wolnych uchwytów plików i maksymalną liczbę uchwytów plików (tzn. tę samą wartość co w /proc/sys/fs/file-max). Jeśli liczba przydzielonych uchwytów plików zbliża się do maksimów, należy rozważyć zwiększenie ich. Przed Linuksem 2.6 jądro dynamicznie przydzielało uchwyty, lecz nie zwalniało ich. Wolnego uchwyty były przechowywany w liście do ponownego przydzielenia, wartość "wolne uchwyty plików" wskazywała na rozmiar tej listy. Duża liczba wolnych uchwytów plików wskazywała, że w przeszłości był moment dużego użycia otwartych uchwytów plików. Od Linuksa 2.6 jądro zwalnia wolne uchwyty plików, a wartość "wolne uchwyty plików" zawsze wynosi zero.

/proc/sys/fs/inode-max (obecny jedynie do Linuksa 2.2)

Ten plik zawiera maksymalną liczbę i-węzłów w pamięci. Wartość ta powinna być 3-4 razy większa niż wartość w file-max, gdyż stdin, stdout i gniazda sieciowe również potrzebują i-węzłów, aby można było na nich operować. Gdy systematycznie brakuje i-węzłów, istnieje potrzeba zwiększenia tej wartości.

Od jądra Linux 2.4 nie występuje statyczny limit liczby i-węzłów, w związku z czym usunięto ten plik.

/proc/sys/fs/inode-nr

Zawiera dwie pierwsze wartości z inode-state.

/proc/sys/fs/inode-state

Plik zawiera siedem liczb: nr_inodes, nr_free_inodes, preshrink i cztery nieużywane wartości (wynoszące zawsze zero).

nr_inodes jest liczbą przydzielonych przez system i-węzłów. nr_free_inodes jest liczbą wolnych i-węzłów.

preshrink jest niezerowe, gdy nr_inodes > inode-max i gdy system musi przyciąć listę i-węzłów zamiast przydzielić ich więcej; od Linuksa 2.4 to pole jest wartością - atrapą (wynosi zawsze zero).

/proc/sys/fs/inotify (od wersji Linuksa 2.6.13)

Ten katalog zawiera pliki max_queued_events, max_user_instances i max_user_watches, których można użyć, aby ograniczyć ilość pamięci jądra używanej przez interfejs inotify. Więcej szczegółów można znaleźć w inotify(7).

/proc/sys/fs/lease-break-time

Określa okres ulgi, przez jaki jądro zapewnia procesowi utrzymanie dzierżawy pliku (fcntl(2)), a po którym wyśle do tego procesu sygnał zawiadamiający go, że inny proces oczekuje na otwarcie pliku. Jeśli utrzymujący dzierżawę nie usunie jej lub nie ograniczy swoich praw do niej w przeciągu tego czasu, jądro wymusi zerwanie dzierżawy.

/proc/sys/fs/leases-enable

Ten plik może służyć do ogólnosystemowego włączania lub wyłączania dzierżaw plików (fcntl(2)). Gdy plik ten zawiera wartość 0, dzierżawy są wyłączone. Wartość niezerowa włącza dzierżawy.

/proc/sys/fs/mqueue (od wersji Linuksa 2.6.6)

Ten katalog zawiera pliki msg_max, msgsize_max i queues_max, kontrolujące zasoby używane przez kolejki komunikatów POSIX. Szczegółowe informacje można znaleźć w mq_overview(7).

/proc/sys/fs/nr_open (od Linuksa 2.6.25)

Plik ten określa pułap, do którego można podnieść limit zasobów RLIMIT_NOFILE (zob. getrlimit(2)). Pułap ten jest wymuszany zarówno na nieuprzywilejowanych i uprzywilejowanych procesach. Domyślną wartością w pliku jest 1048576 (przed Linuksem 2.6.25, pułap RLIMIT_NOFILE był zakodowany na sztywno i wynosił tyle samo).

/proc/sys/fs/overflowgid and /proc/sys/fs/overflowuid

Te pliki umożliwiają zmianę wartości ustalonego UID-u i GID-u. Wartością domyślną jest 65534. Niektóre systemy plików wspierają jedynie 16-bitowe UID-y i GID-y, podczas gdy linuksowe UID-y i GID-y są 32-bitowe. Gdy któryś z takich systemów plików jest zamontowany z możliwością zapisu, to wszystkie UID-y i GID-y przekraczające 65535 są zastępowane podanymi tu wartościami przed zapisem na dysk.

/proc/sys/fs/pipe-max-size (od Linuksa 2.6.35)

Wartość w tym pliku definiuje górny limit do podnoszenia pojemności potoku przy użyciu operacji F_SETPIPE_SZ fcntl(2). Limit ten odnosi się wyłącznie do procesów nieuprzywilejowanych. Domyślną wartością dla tego pliku jest 1 048 576. Wartość przypisana do pliku może być zaokrąglona w górę, odnosząc się do faktycznej wartości wykorzystanej z powodu dogodnej implementacji. Aby poznać zaokrągloną wartość, należy wyświetlić zawartość tego pliku po przypisaniu do niego wartości. Minimalną wartością, jaka może zostać przypisana do tego pliku jest systemowy rozmiar strony.

/proc/sys/fs/protected_hardlinks (od Linuksa 3.6)

Gdy w pliku zapisana jest wartość 0, to w odniesieniu do tworzenia dowiązań zwykłych (twardych) nie wprowadza się żadnych ograniczeń (jest to historyczne zachowanie przed Linuksem 3.6). Gdy wartość wynosi 1, to dowiązania zwykłe mogą być tworzone do pliku docelowego jedynie wówczas, gdy spełniony jest jeden z poniższych warunków:

Domyślną wartością w tym pliku jest 0. Ustawienie 1 rozwiąże występujące od dawna problemy z bezpieczeństwem wykorzystujących wyścig między czasem sprawdzenia a czasem użycia dowiązania zwykłego, zwykle spotykanych w katalogach dostępnych do zapisu dla wszystkich (np. /tmp). Częstym sposobem wykorzystywania tej wady jest skrzyżowanie ograniczeń w uprawnieniach przy podążaniu za danym dowiązaniem zwykłym (np. gdy proces root podąża za dowiązaniem stałym utworzonym przez innego użytkownika). W systemach bez wydzielonych partycji, rozwiązuje się w ten sposób również problem nieautoryzowanych użytkowników "przypinających" dziurawe pliki z ustawionymi bitami set-user-ID i set-group-ID wobec aktualizowanych przez administratora a także dowiązywaniu do plików specjalnych.

/proc/sys/fs/protected_symlinks (od Linuksa 3.6)

Gdy w pliku zapisana jest wartość 0, to w odniesieniu do tworzenia dowiązań symbolicznych nie wprowadza się żadnych ograniczeń (jest to historyczne zachowanie przed Linuksem 3.6). Gdy wartość wynosi 1, to dowiązania symboliczne mogą być tworzone jedynie gdy spełnione są następujące warunki:

Wywołanie systemowe które nie podąży za dowiązaniem symbolicznym ze względu na powyższe ograniczenia zwróci w errno błąd EACCES.

Domyślną wartością w tym pliku jest 0. Ustawienie 1 rozwiąże występujące od dawna problemy z bezpieczeństwem wykorzystujących wyścig między czasem sprawdzenia a czasem użycia przy uzyskiwaniu dostępu do dowiązań symbolicznych.

/proc/sys/fs/suid_dumpable (od wersji Linuksa 2.6.13)

Wartość w tym pliku jest przypisana do flagi "dumpable" ("zrzucalny") w sytuacjach opisanych w prctl(2). W konsekwencji, wartość w tym pliku określa, czy pliki zrzutów pamięci są tworzone dla programów mających ustawiony bit set-user-ID albo chronionych w jakiś inny sposób. Można podać trzy różne wartości liczbowe:

/proc/sys/fs/super-max

Plik steruje maksymalną liczbą superbloków, a więc i maksymalną liczbą systemów plików, które jądro może zamontować. Potrzeba zwiększenia wartości super-max występuje tylko wtedy, gdy chce się zamontować więcej systemów plików, niż na to pozwala aktualna wartość super-max.

/proc/sys/fs/super-nr

Plik zawiera liczbę obecnie zamontowanych systemów plików.

/proc/sys/kernel

Katalog zawiera pliki kontrolujące wiele parametrów jądra, jak opisano poniżej.

/proc/sys/kernel/acct

Plik zawiera trzy liczby: highwater, lowwater i frequency. Gdy włączone jest rejestrowanie procesów w stylu BSD, wartości te sterują jego zachowaniem. Gdy ilość wolnego miejsca w systemie plików, na którym znajdują się logi, spada poniżej wyrażonej w procentach wartości lowwater, rejestrowanie jest wstrzymywane. Gdy ilość wolnego miejsca stanie się większa niż wyrażona w procentach wartość highwater, rejestrowanie jest wznawiane. frequency określa, jak często jądro będzie sprawdzać ilość wolnego miejsca (wartość w sekundach). Wartościami domyślnymi są 4, 2 i 30. Oznacza to, że rejestrowanie procesów jest wstrzymywane, gdy ilość wolnego miejsca będzie wynosiła 2% lub mniej; wznowione zostanie, gdy wolne będzie 4% lub więcej; zakłada się, że informacja o ilości wolnego miejsca jest ważna przez 30 sekund.

/proc/sys/kernel/auto_msgmni (Linux w wersji od 2.6.27 do 3.18)

W Linuksie w wersjach od 2.6.27 do 3.18, plik ten był używany do kontroli przeliczania wartości w /proc/sys/kernel/msgmni przy dodawaniu lub usuwaniu pamięci, albo przy utworzeniu/usunięciu przestrzeni nazw IPC. Wpisanie "1" do tego pliku włączało automatyczne przeliczanie msgmni (i wyzwalało przeliczanie msgmni w oparciu o bieżącą ilość dostępnej pamięci i liczby przestrzeni nazw IPC). Wpisanie "0" wyłączało automatyczne przeliczanie (automatyczne przeliczanie było również wyłączane, jeśli wartość była jawnie przypisywana do /proc/sys/kernel/msgmni). Domyślną wartością w auto_msgmni było 1.

Od Linuksa 3.19, zawartość tego pliku nie ma znaczenia (ponieważ msgmni domyślnie ustawia się na wartość bliską maksymalnej), a odczyt z tego pliku zawsze zwraca wartość "0".

/proc/sys/kernel/cap_last_cap (od Linuksa 3.2)

Patrz capabilities(7).

/proc/sys/kernel/cap-bound (od Linuksa 2.2 do 2.6.24)

Plik przechowuje wartość capability bounding set dla jądra (wyrażone jako liczba dziesiętna ze znakiem). Wartość ta jest mnożona (AND) bitowo z capabilities dozwolonymi dla procesu podczas execve(2). Poczynając od Linuksa 2.6.25 ogólnosystemowe capability bounding set zostało usunięte i zastąpione bounding set na wątek, patrz capabilities(7).

/proc/sys/kernel/core_pattern

Patrz core(5).

/proc/sys/kernel/core_uses_pid

Patrz core(5).

/proc/sys/kernel/ctrl-alt-del

Ten plik steruje obsługą kombinacji klawiszy Ctrl-Alt-Del. Gdy w pliku tym znajduje się wartość 0, Ctrl-Alt-Del jest przechwytywane i przesyłane do programu init(1) w celu wykonania wdzięcznego restartu. Gdy wartość jest większa od 0, reakcją Linuksa na Wulkanicznie Nerwowe Nękanie (Vulcan Nerve Pinch (tm)) będzie natychmiastowy restart, nawet bez zrzucenia zmodyfikowanych buforów. Uwaga: gdy program (jak np. dosemu) korzysta z "surowego" trybu klawiatury, Ctrl-Alt-Del jest przechwytywane przez program, zanim dotrze do warstwy terminalowej jądra i decyzja, co z tym zrobić, zależy od programu.

/proc/sys/kernel/dmesg_restrict (od Linuksa 2.6.37)

Wartość pliku określa użytkowników z dostępem do zawartości dziennika jądra (syslog). Wartość 0 nie nakłada żadnych ograniczeń. Wartość 1 zawęża dostęp do użytkowników uprzywilejowanych (zob. syslog(2)). Od Linuksa 3.4 tylko użytkownicy z przywilejem CAP_SYS_ADMIN mogą zmienić wartość w tym pliku.

/proc/sys/kernel/domainname i /proc/sys/kernel/hostname

Te pliki mogą służyć do ustawiania nazwy domeny i hosta NIS/YP maszyny dokładnie w ten sam sposób, jak za pomocą poleceń domainname(1) i hostname(1), np.:

# echo 'darkstar' > /proc/sys/kernel/hostname
# echo 'mydomain' > /proc/sys/kernel/domainname

daje taki sam efekt, jak

# hostname 'darkstar'
# domainname 'mydomain'

Należy tu zauważyć, że klasyczny darkstar.frop.org posiada nazwę hosta "darkstar" i domenę "frop.org" w DNS (Internetowej Usłudze Nazw Domen - Internet Domain Name Service), których nie należy mylić z domeną NIS (Sieciowej Usługi Informacyjnej - Network Information Service) lub YP (Yellow Pages). Te dwa systemy nazw domenowych zasadniczo się różnią. Szczegółowe informacje można znaleźć na stronie podręcznika hostname(1).

/proc/sys/kernel/hotplug

Plik ten zawiera ścieżkę do programu hotplug. Domyślną wartością w tym pliku jest /sbin/hotplug.

/proc/sys/kernel/htab-reclaim

(Tylko PowerPC) Jeśli do tego pliku zostanie wpisana wartość niezerowa, htab PowerPC (zobacz: plik Documentation/powerpc/ppc_htab.txt w źródłach jądra) jest czyszczony za każdym razem, gdy system natrafi na pętlę oczekiwania ("idle").

/proc/sys/kernel/kptr_restrict (od Linuksa 2.6.38)

Wartość określa czy adresy jądra są pokazywane za pomocą interfejsu /proc i innych. Wartość 0 oznacza brak ograniczeń. Gdy użyto 1, to wskaźniki jądra wypisane za pomocą formatu %pK zostaną zastąpione zerami, chyba że użytkownik ma przywilej CAP_SYSLOG. Przy wartości 2 wskaźniki jądra wypisane za pomocą %pK zostaną zawsze zastąpione zerami, niezależnie od przywilejów jakie posiada. Początkowo domyślna wartość wynosiła 1, lecz zastąpiono ją 0 w jądrze Linux 2.6.39. Od Linuksa 3.4 tylko użytkownicy z przywilejem CAP_SYS_ADMIN mogą zmieniać wartość w tym pliku.

/proc/sys/kernel/l2cr

(Tylko PowerPC) Plik zawiera znacznik sterujący cache'em L2 płyt procesora G3. Jeśli zawiera 0, cache jest wyłączony. Cache jest włączony, gdy plik zawiera wartość różną od zera.

/proc/sys/kernel/modprobe

Plik zawiera ścieżkę do programu ładującego moduły jądra. Domyślną wartością jest /sbin/modprobe. Plik jest obecny tylko, jeśli jądro zostało zbudowane z włączoną opcją CONFIG_MODULES (CONFIG_KMOD w Linuksie 2.6.26 i wcześniejszych). Jest on opisany w pliku źródeł jądra Linux Documentation/kmod.txt (obecnym tylko w jądrach 2.4 i wcześniejszych).

/proc/sys/kernel/modules_disabled (od Linuksa 2.6.31)

Przełącznik wskazujący czy moduły mogą być ładowane do modularnego jądra. Domyślna wartość wynosi off (0), lecz można ustawić także true (1), która spowoduje brak możliwości ładowania i wyładowania modułów. W takim przypadku nie da się ustawić przełącznika z powrotem na fałsz (false). Plik jest obecny tylko w jądrach zbudowanych z włączoną opcją CONFIG_MODULES.

/proc/sys/kernel/msgmax (od Linuksa 2.2)

Zawiera ogólnosystemowe ograniczenie maksymalnej liczby bajtów w pojedynczym komunikacie zapisywanym do kolejki komunikatów Systemu V.

/proc/sys/kernel/msgmni (od Linuksa 2.4)

Określa ogólnosystemowe ograniczenie liczby identyfikatorów kolejek komunikatów. Zob. również /proc/sys/kernel/auto_msgmni.

/proc/sys/kernel/msgmnb (od Linuksa 2.2)

Zawiera ogólnosystemowy parametr służący do inicjacji ustawienia msg_qbytes tworzonych później kolejek komunikatów. Ustawienie msg_qbytes określa maksymalną liczbę bajtów, które mogą zostać zapisane do kolejki komunikatów.

/proc/sys/kernel/ngroups_max (od Linuksa 2.6.4)

Jest to plik tylko do odczytu, który wyświetla górny limit liczby członków grupy procesu.

/proc/sys/kernel/ostype i /proc/sys/kernel/osrelease

Pliki te zawierają poszczególne części z /proc/version.

/proc/sys/kernel/overflowgid i /proc/sys/kernel/overflowuid

Pliki te są kopiami plików /proc/sys/fs/overflowgid i /proc/sys/fs/overflowuid.

/proc/sys/kernel/panic

Plik umożliwia dostęp (odczyt i zapis) do zmiennej jądra panic_timeout. Jeśli jest to zero, jądro będzie się zapętlać podczas paniki; jeśli wartość niezerowa, to określa liczbę sekund, po której jądro powinno się automatycznie przeładować. Jeśli używany jest software watchdog to zalecaną wartością jest 60.

/proc/sys/kernel/panic_on_oops (od Linuksa 2.5.68)

Plik ten kontroluje zachowanie jądra, kiedy wystąpi oops lub BŁĄD. Jeśli ten plik zawiera 0, to system próbuje kontynuować operację. Jeśli zawiera 1, to system czeka parę sekund (aby dać procesowi klogd czas na zapisanie wyjścia z oops), a następnie panikuje. Jeżeli wartość w pliku /proc/sys/kernel/panic również jest niezerowa, to nastąpi restart komputera.

/proc/sys/kernel/pid_max (od Linuksa 2.5.34)

Ten plik określa wartość po której nastąpi przewinięcie licznika PID (tj. wartość w tym pliku jest o 1 większa niż maksymalny PID). PID-y większe niż ta wartość nie są alokowane, z tego powodu wartość z tego pliku działa również jako systemowy limit całkowitej liczby procesów i wątków. Domyślna wartość tego pliku, czyli 32768, określa taki sam zakres wartości PID, jak wcześniejsze wersje jądra. Dla platform 32-bitowych 32768 jest maksymalną wartością, jaką może przyjmować pid_max. W systemach 64-bitowych pid_max może zostać ustawiony na dowolną wartość, aż do 2^22 (PID_MAX_LIMIT, około 4 milionów).

/proc/sys/kernel/powersave-nap (tylko PowerPC)

Plik zawiera znacznik. Gdy jest on ustawiony, Linux-PPC używa trybu oszczędzania energii "nap", a w przeciwnym przypadku trybu "doze".

/proc/sys/kernel/printk

Patrz syslog(2).

/proc/sys/kernel/pty (od wersji Linuksa 2.6.4)

Ten katalog zawiera dwa pliki związane z liczbą pseudoterminali UNIX 98 (patrz pts(4)) w systemie.

/proc/sys/kernel/pty/max

Plik określa maksymalną liczbę pseudoterminali.

/proc/sys/kernel/pty/nr

Ten plik tylko do odczytu zawiera informację o liczbie obecnie używanych pseudoterminali.

/proc/sys/kernel/random

Katalog ten zawiera różne parametry sterujące działaniem pliku /dev/random. Dalsze informacje można znaleźć w random(4).

/proc/sys/kernel/random/uuid (od Linuksa 2.4)

Każdy odczyt z tego pliku przeznaczonego tylko do odczytu zwraca losowo wygenerowany 128-bitowy UUID, jako łańcuch w standardowym formacie UUID.

/proc/sys/kernel/randomize_va_space (od Linuksa 2.6.12)

Wybiera politykę losowego rozmieszczania obszarów pamięci (ang. ASLR - adress space layout randomization) w systemie (na architekturach obsługujących ASLR). Obsługiwane są trzy wartości tego pliku:

/proc/sys/kernel/real-root-dev

Plik ten jest udokumentowany w pliku Documentation/initrd.txt w źródłach jądra Linux.

/proc/sys/kernel/reboot-cmd (tylko Sparc)

Ten plik wydaje się stanowić mechanizm podawania argumentów SPARC-owej ładowarce systemu w ROM/Flash. Może przekazuje jej, co zrobić po restarcie?

/proc/sys/kernel/rtsig-max

(Tylko w wersjach jądra nie późniejszych niż 2.6.7; patrz setrlimit(2)). Plik ten może służyć do sterowania maksymalną liczbą zgodnych z POSIX nieobsłużonych (w kolejkach) sygnałów czasu rzeczywistego w systemie.

/proc/sys/kernel/rtsig-nr

(Tylko w wersjach jądra nie późniejszych niż 2.6.7). Plik ten podaje liczbę zgodnych z POSIX sygnałów czasu rzeczywistego oczekujących obecnie w kolejce.

/proc/sys/kernel/sched_rr_timeslice_ms (od Linuksa 3.9)

Patrz sched_rr_get_interval(2).

/proc/sys/kernel/sched_rt_period_us (od Linuksa 2.6.25)

Patrz sched(7).

/proc/sys/kernel/sched_rt_runtime_us (od Linuksa 2.6.25)

Patrz sched(7).

/proc/sys/kernel/sem (od Linuksa 2.4)

Plik ten zawiera 4 liczby definiujące ograniczenia semaforów Systemu V. Są to w kolejności:

/proc/sys/kernel/sg-big-buff

Plik ten zawiera rozmiar bufora niskopoziomowego urządzenia SCSI (sg). Nie można nim na razie sterować, ale można go zmienić podczas kompilacji poprzez edycję include/scsi/sg.h i zmianę wartości SG_BIG_BUFF. Jednakże nie ma żadnego powodu, aby to robić.

/proc/sys/kernel/shm_rmid_forced (od Linuksa 3.1)

Jeśli plik jest ustawiony na 1, to wszystkie segmenty pamięci dzielonej Systemu V zostaną oznaczone jako przeznaczone do zniszczenia po tym, jak liczba dołączonych procesów spadnie do zera. Innymi słowy nie da się wówczas utworzyć segmentów pamięci dzielonej, które istnieją niezależnie od dołączonych procesów.

Efekt jest taki, że shmctl(2) IPC_RMID jest wykonywane na wszystkich istniejących segmentach, jak również na segmentach tworzonych w przyszłości (dopóki plik nie zostanie zresetowany do 0). Proszę zauważyć, że istniejące segmenty nie dołączone do żadnego procesu zostaną natychmiast zniszczone, jeśli tylko plik ten jest ustawiony na 1. Ustawienie tej opcji zniszczy również segmenty utworzone, lecz nigdy niedołączone - przy zakończeniu procesu który utworzył dany segment za pomocą shmget(2).

Ustawienie tego pliku na 1 udostępnia sposób na sprawdzenie, że wszystkie segmenty pamięci współdzielonej Systemu V są liczone w odniesieniu do użycia zasobów i limitów zasobów. (zob. opis RLIMIT_AS w getrlimit(2)) do co najmniej jednego procesu).

Ustawienie tego pliku na 1 daje niestandardowe zachowanie, które może załamać istniejące aplikacje, dlatego domyślną wartością pliku jest 0. Wartość 1 może być używana tylko w przypadku dużej wiedzy na temat semantyki aplikacji używających pamięci współdzielonej Systemu V w danym systemie.

/proc/sys/kernel/shmall (od Linuksa 2.2)

Ten plik zawiera ogólnosystemowe ograniczenie całkowitej liczby stron pamięci wspólnej Systemu V.

/proc/sys/kernel/shmmax (od Linuksa 2.2)

Ten plik może służyć do odpytywania o aktualne ograniczenie maksymalnego rozmiaru tworzonego segmentu pamięci wspólnej (System V IPC) oraz do zmiany tego ograniczenia. Jądro wspiera obecnie segmenty pamięci wspólnej do 1 GB. Wartością domyślną jest SHMMAX.

/proc/sys/kernel/shmmni (od Linuksa 2.4)

Ten plik określa ogólnosystemową maksymalną liczbę segmentów pamięci wspólnej Systemu V, które można utworzyć.

/proc/sys/kernel/sysctl_writes_strict (od Linuksa 3.16)

Wartość w tym pliku określa jak przesunięcia pliku wpływają na zachowanie aktualizacji wpisów w plikach pod /proc/sys. Plik może przyjąć trzy wartości:

/proc/sys/kernel/sysrq

Plik kontroluje dozwolone funkcje, które są wywoływane przy użyciu klawisza SysRq. Domyślnie, plik zawiera 1, oznaczające że dozwolona jest każde możliwe żądanie SysRq (w starszych wersjach jądra, SysRq było domyślnie wyłączone i konieczne było włączenie go w czasie uruchomienia, jednak ta sytuacja już nie występuje). Dozwolone wartości w pliku:

Ten plik istnieje tylko jeśli podczas kompilacji jądra włączono opcję CONFIG_MAGIC_SYSRQ. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z plikiem Documentation/sysrq.txt w źródłach jądra Linux.

/proc/sys/kernel/version

Plik zawiera tekst np.:

#5 Wed Feb 25 21:49:24 MET 1998

Gdzie'#5' oznacza, że jest to piąte z kolei jądro zbudowane z tych samych źródeł, a następująca dalej data określa, kiedy jądro zostało zbudowane.

/proc/sys/kernel/threads-max (od Linuksa 2.3.11)

Ten plik określa ogólnosystemowe ograniczenie całkowitej liczby wątków (zadań), jakie mogą zostać utworzone w systemie.

Od Linuksa 4.1, wartość którą można zapisać do threads-max jest ograniczona. Minimalna wartość którą można wpisać to 20. Maksymalna jest dana przez stałą FUTEX_TID_MASK (0x3fffffff). Jeśli do threads-max wpisze się wartość spoza tego zakresu wystąpi błąd EINVAL.

Zapisana wartość jest sprawdzana w odniesieniu do dostępnych stron RAM. Jeśli struktury wątku zajmie zbyt dużo (więcej niż 1/8) dostępnych stron RAM, threads-max zostanie odpowiednio zredukowana.

/proc/sys/kernel/yama/ptrace_scope (od Linuksa 3.5)

Zob. ptrace(2).

/proc/sys/kernel/zero-paged (tylko PowerPC)

Plik zawiera znacznik. Gdy jest on ustawiony (niezerowy), Linux-PPC wstępnie zeruje strony w pętli bezczynności. Prawdopodobnie przyspiesza to get_free_pages.

/proc/sys/net

Ten katalog zawiera rzeczy związane z siecią. Wyjaśnienia dotyczące niektórych plików zawartych w tym katalogu można znaleźć w tcp(7) i ip(7).

/proc/sys/net/core/bpf_jit_enable

Zob. bpf(2).

/proc/sys/net/core/somaxconn

Plik definiuje wartość cechy górnej (sufitu) do argumentu backlog funkcji listen; patrz strona podręcznika listen(2), aby dowiedzieć się więcej.

/proc/sys/proc

Ten katalog może być pusty.

/proc/sys/sunrpc

Ten katalog obsługuje Sunowskie zdalne wywoływanie procedur dla sieciowego systemu plikowego (NFS). W niektórych systemach może nie istnieć.

/proc/sys/vm

Ten katalog zawiera pliki sterujące zarządzaniem pamięcią, buforami i zarządzaniem cachem.

/proc/sys/vm/compact_memory (od Linuksa 2.6.35)

Po zapisie 1 do tego pliku wszystkie strefy są przemieszczane w ten sposób, że — jeśli to możliwe — pamięć jest dostępna w ciągłych blokach. Efekt tej akcji można sprawdzić za pomocą /proc/buddyinfo.

Obecne tylko, jeśli jądro zostało skonfigurowane z CONFIG_COMPACTION.

/proc/sys/vm/drop_caches (od wersji Linuksa 2.6.16)

Zapis do tego pliku powoduje zwolnienie przez jądro czystych buforów, dentries i i-węzłów z pamięci, powodując zwolnienie pamięci. Może być to przydatne to testowania zarządzania pamięcią i wykonywania powtarzalnych testów systemu plików. Zapis do tego pliku powoduje utratę zalet buforowania, przez co może spowodować pogorszenie ogólnej wydajności systemu.

Aby zwolnić bufor strony, proszę użyć:

echo 1 > /proc/sys/vm/drop_caches

Aby zwolnić dentries i i-węzły, proszę użyć:

echo 2 > /proc/sys/vm/drop_caches

Aby zwolnić bufor strony, dentries i i-węzły, proszę użyć:

echo 3 > /proc/sys/vm/drop_caches

Ponieważ zapis do tego pliku nie jest destrukcyjny i brudne obiekty nie są zwalniane, użytkownik powinien wcześniej uruchomić sync(1).

/proc/sys/vm/legacy_va_layout (od wersji Linuksa 2.6.9)

Wartość niezerowa oznacza wyłączenie nowego, 32-bitowego rozmieszczenia mapowania pamięci; jądro będzie używać starego (2.4) rozmieszczenia dla wszystkich procesów.

/proc/sys/vm/memory_failure_early_kill (od Linuksa 2.6.32)

Kontroluje jak zabijać procesy z nienaprawialnym błędem pamięci (z reguły 2-bitowy błąd w module pamięci), które nie mogą być obsłużone przez jądro, wykryte w tle przez sprzęt. W niektórych przypadkach (np. jeśli strona ma wciąż poprawną kopię na dysku), jądro obsłuży taki błąd w sposób przezroczysty, bez wpływu na pracę aplikacji. Jednak jeśli nie istnieje inna, zaktualizowana kopia danych, jądro zabija procesy, aby zapobiec uszkodzeniu danych wynikłego z propagacji błędu.

Plik posiada jedną z następujących wartości:

Zabicie jest wykonywane za pomocą sygnału SIGBUS z si_code ustawionym na BUS_MCEERR_AO. Procesy mogą obsłużyć tę sytuację, jeśli chcą; proszę zapoznać się z sigaction(2), aby dowiedzieć się więcej.

Funkcja jest aktywna wyłącznie na architekturach/platformach z zaawansowaną, maszynową obsługą sprawdzania i zależy od możliwości sprzętowych.

Aplikacje mogą indywidualnie przesłonić ustawienie memory_failure_early_kill za pomocą operacji PR_MCE_KILL prctl(2).

Obecne tylko, jeśli jądro zostało skonfigurowane z CONFIG_MEMORY_FAILURE.

/proc/sys/vm/memory_failure_recovery (od Linuksa 2.6.32)

Włącza odzyskiwanie po błędzie pamięci (jeśli jest obsługiwane przez daną platformę)

Obecne tylko, jeśli jądro zostało skonfigurowane z CONFIG_MEMORY_FAILURE.

/proc/sys/vm/oom_dump_tasks (od Linuksa 2.6.25)

Włącza tworzenie ogólnosystemowego zrzutu zadania (bez wątków jądra), gdy jądro wykonuje OOM-killing. Zrzut zawiera następujące informacje o każdym zadaniu (wątku, procesie): identyfikator wątku, realny identyfikator użytkownika, identyfikator grupy wątku (identyfikator procesu), rozmiar pamięci wirtualnej, rozmiar zestawu rezydentnego, procesor któremu przydzielono zadanie, wynik oom_adj (patrz opis /proc/[pid]/oom_adj) i nazwę polecenia. Jest to przydatne do określenia dlaczego OOM-killer został przywołany i zidentyfikowania zadania, które to spowodowało.

Jeśli zawiera wartość zero, ta informacja nie jest zrzucana. Zrobienie zrzutu stanu pamięci każdego zadania może nie być wykonalne w bardzo dużych systemach, z tysiącami zadań. Takie systemy nie powinny być zmuszane do narażania się na dodatkowy spadek wydajności w sytuacjach braku pamięci, gdy taka informacja nie może być przydatna.

Jeśli wartość jest niezerowa, ta informacja jest pokazywana kiedy tylko OOM-killer rzeczywiście zabija zadanie zajmujące dużo pamięci.

Domyślną wartością jest 0.

/proc/sys/vm/oom_kill_allocating_task (od Linuksa 2.6.24)

Włącza lub wyłącza zabijanie zadania kolejkującego OOM w sytuacjach braku pamięci (Out-Of-Memory).

Jeśli jest ustawione na zero OOM-killer przeskanuje całą listę zadań i do zabicia wybierze zadania na podstawie heurystyki. Z reguły wybierane są zadania zajmujące wiele pamięci, które zwalniają dużą ilość pamięci po zabiciu.

Jeśli jest ustawione na wartość niezerową, OOM-killer po prostu zabija zadanie, które wyzwoliło stan braku pamięci. W ten sposób unika się potencjalnie kosztownego skanowania listy zadań.

Jeśli /proc/sys/vm/panic_on_oom jest niezerowe, to ma ono pierwszeństwo, niezależnie od wartości użytej w /proc/sys/vm/oom_kill_allocating_task.

Domyślną wartością jest 0.

/proc/sys/vm/overcommit_kbytes (od Linuksa 3.14)

Ten zapisywalny plik zapewnia alternatywę do /proc/sys/vm/overcommit_ratio do kontrolowania CommitLimit gdy /proc/sys/vm/overcommit_memory ma wartość 2. Pozwala na wykonanie overcommittu ilości pamięci w jednostkach absolutnych (w kB), zamiast w wartościach procentowych, jak to ma miejsce przy overcommit_ratio. W ten sposób można osiągnąć lepszą kontrolę CommitLimit na systemach z ekstremalnie dużą ilością pamięci.

Tylko jeden z overcommit_kbytes lub overcommit_ratio może działać: jeśli overcommit_kbytes ma wartość niezerową, to jest używane do obliczenia CommitLimit, w przeciwnym razie używane jest overcommit_ratio. Zapisanie wartości do któregokolwiek z plików powoduje że wartość w drugim jest ustawiana na zero.

/proc/sys/vm/overcommit_memory

Plik zawiera tryb rozliczeń pamięci wirtualnej jądra. Dopuszczalne wartości:

W trybie 0 nie są sprawdzane wywołania mmap(2) z MAP_NORESERVE, a domyślne sprawdzenia są bardzo słabe, prowadząc do ryzyka zabicia procesu przez "OOM-killera". Pod Linuksem 2.4 jakakolwiek wartość niezerowa oznacza tryb 1.

W trybie 2 (dostępnym od Linuksa 2.6), całkowity adres przestrzeni wirtualnej w systemie którą można przypisać (CommitLimit w /proc/meminfo) jest obliczany jako

CommitLimit = (total_RAM - total_huge_TLB) *
overcommit_ratio / 100 + total_swap

gdzie:

Na przykład w systemie z 16 GB fizycznej pamięci RAM i 16 GB pamięci wymiany, brakiem przestrzeni przeznaczonej na duże strony i z overcommit_ratio równym 50, ta formuła daje CommitLimit na poziomie 24 GB.

Od Linuksa 3.14, gdy wartość w /proc/sys/vm/overcommit_kbytes jest niezerowa, to CommitLimit jest obliczana w następujący sposób:

CommitLimit = overcommit_kbytes + total_swap

/proc/sys/vm/overcommit_ratio (od Linuksa 2.6.0)

Plik zapisywalny definiujący wartość procentową pamięci, na której można wykonać overcommit. Domyślną wartością jest 50. Zob. opis /proc/sys/vm/overcommit_memory.

/proc/sys/vm/panic_on_oom (od wersji Linuksa 2.6.18)

Włącza lub wyłącza panikę jądra w sytuacjach braku pamięci.

Jeśli plik ma ustawioną wartość 0, OOM-killer jądra zabija któryś z nieposłusznych procesów. Z reguły OOM-killer jest w stanie to wykonać i system może pracować dalej.

Jeśli plik ma ustawioną wartość 1, to jądro zwykle panikuje przy sytuacji braku pamięci. Jednak jeśli proces limituje przydzielanie do konkretnych węzłów używając zasad pamięci (mbind(2) MPOL_BIND) lub cpuset (cpuset(7)) i te węzły dotknie problem braku pamięci, to taki proces może być zabity przez OOM-killer. Nie występuje wówczas panika, ponieważ pamięć innych węzłów może być wolna, co oznacza że system jako całość mógł nie osiągnąć jeszcze sytuacji braku pamięci.

Jeśli ustawiono wartość 2, to jądro zawsze panikuje w sytuacji braku pamięci.

Domyślną wartość jest 0. 1 i 2 są przeznaczone do poprawnej pracy klastrów mimo wystąpienia problemów. Proszę wybrać właściwą z nich, zgodnie z używanymi zasadami w takich sytuacjach.

/proc/sys/vm/swappiness

Wartość w tym pliku kontroluje jak agresywnie jądro przenosi strony pamięci do pamięci wymiany (swapu). Wyższe wartości zwiększają agresywność, mniejsze zmniejszają ją. Domyślną wartością jest 60.

/proc/sysrq-trigger (od Linuksa 2.4.21)

Zapisanie znaków do tego pliku wyzwala tę samą funkcję SysRq, jaka zostałaby wykonana przy użyciu kombinacji ALT-SysRq-<znak> (patrz opis /proc/sys/kernel/sysrq). Plik jest normalnie zapisywalny tylko dla roota. Aby dowiedzieć się więcej, proszę zapoznać się z plikiem Documentation/sysrq.txt w źródłach jądra Linux.

/proc/sysvipc

Podkatalog zawierający pseudopliki msg, sem i shm. Pliki te zawierają obiekty komunikacji międzyprocesowej (Interprocess Communication - IPC) Systemu V (odpowiednio: kolejki komunikatów, semafory i pamięć wspólną) obecnie istniejące w systemie, udostępniając informacje podobne do tych, które są dostępne poprzez ipcs(1). Pliki te zawierają nagłówki i są sformatowane (jeden obiekt IPC w wierszu) w celu łatwiejszego zrozumienia. svipc(7) podaje dodatkowe informacje o zawartości tych plików.

/proc/thread-self (od Linuksa 3.17)

Ten katalog odnosi się do wątku korzystającego z systemu plików /proc i jest identyczny z katalogiem w /proc/self/task/[tid] o nazwie będącej identyfikatorem tego wątku ([tid]).

/proc/timer_list (od Linuksa 2.6.21)

Plik tylko do odczytu udostępnia listę wszystkich bieżących czasomierzy (wysokiej rozdzielczości), wszystkich źródeł zdarzeń zegara i ich parametrów w formie czytelnej dla człowieka.

/proc/timer_stats (od Linuksa 2.6.21)

Jest to funkcja debugowania uwidaczniające (nad)użycia czasomierzy w systemie Linux deweloperom jądra i przestrzeni użytkownika. Może być używana przez deweloperów zajmujących się jądrem i przestrzenią użytkownika do weryfikacji, czy ich kod nie używa w nadmiarze czasomierzy. Celem jest zapobieganie niepotrzebnym wybudzeniom, aby zoptymalizować zużycie energii.

Jeśli jest to włączone w jądrze (CONFIG_TIMER_STATS), lecz nie jest używane, ma narzut bliski zera oraz relatywnie niewielki narzut struktury danych. Nawet gdy zbieranie danych jest włączone przy rozruchu, narzut jest niski: wszystkie blokowania następują według CPU, a wyszukiwanie jest haszowane.

Plik /proc/timer_stats jest używany do kontrolowania funkcji próbkowania i odczytu próbek informacji.

Funkcja timer_stats jest nieaktywna przy rozruchu. Okres próbkowania można uruchomić poleceniem:

# echo 1 > /proc/timer_stats

Następujące polecenie zatrzymuje okres próbkowania:

# echo 0 > /proc/timer_stats

Statystyki można pozyskać przy pomocy:

$ cat /proc/timer_stats

Gdy próbkowanie jest włączone, każdy odczyt z /proc/timer_stats daje nowo zaktualizowane statystyki. Po wyłączeniu próbkowania, próbki informacji są zachowywane do momentu włączenia nowego okresu próbkowania. Pozwala to na wielokrotny odczyt.

Próbka wyniku z /proc/timer_stats:

$ cat /proc/timer_stats
Timer Stats Version: v0.3
Sample period: 1.764 s
Collection: active


  255,     0 swapper/3        hrtimer_start_range_ns (tick_sched_timer)


   71,     0 swapper/1        hrtimer_start_range_ns (tick_sched_timer)


   58,     0 swapper/0        hrtimer_start_range_ns (tick_sched_timer)


    4,  1694 gnome-shell      mod_delayed_work_on (delayed_work_timer_fn)


   17,     7 rcu_sched        rcu_gp_kthread (process_timeout)
...


    1,  4911 kworker/u16:0    mod_delayed_work_on (delayed_work_timer_fn)


   1D,  2522 kworker/0:0      queue_delayed_work_on (delayed_work_timer_fn)
1029 total events, 583.333 events/sec

Kolumny wyniku:

/proc/tty

Podkatalog zawierający psuedopliki i podkatalogi sterowników terminali (tty) oraz protokołów sterowania linią (line discipline).

/proc/uptime

Ten plik zawiera dwie liczby: czas pracy systemu (w sekundach) i ilość czasu spędzonego na wykonywaniu procesu idle (w sekundach).

/proc/version

Ten napis określa wersję obecnie działającego jądra. Zawiera on w sobie zawartość /proc/sys/ostype, /proc/sys/osrelease i /proc/sys/version. Na przykład:

Linux version 1.0.9 (quinlan@phaze) #1 Sat May 14 01:51:54 EDT 1994


    

/proc/vmstat (od Linuksa 2.6.0)

Plik ten wyświetla różne statystyki pamięci wirtualnej. Każdy wiersz pliku zawiera pojedynczą parę nazwa-wartość, oddzieloną białym znakiem. Część z tych plików jest obecnych jedynie gdy jądro skonfigurowano z odpowiednimi opcjami (w niektórych przypadkach opcja wymagana dla poszczególnych plików mogła się zmieniać w różnych wersjach jądra, więc nie są one wymienione; więcej informacji można znaleźć sprawdzając kod źródeł jądra). Mogą być obecne następujące pola:

/proc/zoneinfo (od Linuksa 2.6.13)

Plik zawiera informacje o strefach pamięci. Może być przydatny podczas analizowania zachowania pamięci wirtualnej.