| intro(2) | System Calls Manual | intro(2) |
intro - wprowadzenie do wywołań systemowych
Dział 2. podręcznika opisuje wywołania systemowe Linuksa. Wywołanie systemowe jest punktem dostępu do jądra Linux. Nie są one zwykle wywoływane bezpośrednio: większość wywołań systemowych posiada odpowiednie funkcje obudowujące biblioteki C, które przeprowadzają wymagane kroki (np. przejście do trybu jądra), aby je wywołać. Dlatego wykonanie wywołania systemowego wygląda tak samo, jak wywołanie zwykłej funkcji bibliotecznej.
W wielu przypadkach funkcja opakowujące biblioteki C nie czyni nic więcej oprócz:
Jednak w kilku przypadkach funkcja opakowująca może czynić więcej np. wykonując pewne wstępne przetworzenie argumentów przed przejściem do trybu jądra lub wykonując przetworzenie wartości zwracanych przez wywołanie systemowego. Jeśli tak jest, to strony podręcznika w sekcji 2 zwykle starają się poinformować o detalach interfejsu biblioteki (zwykle GNU) C oraz surowego wywołania systemowego. Najczęściej główny rozdział OPIS skupia się na wywołaniu bibliotecznym C, a różnice wywołania systemowego są opisane w sekcji UWAGI.
Lista wywołań systemowych Linuksa jest dostępna w podręczniku syscalls(2).
W przypadku błędu, większość wywołań zwraca ujemną liczbę błędu (tzn. ujemną wartość jednej ze stałych opisanych w errno(3)). Opakowania biblioteki C ukrywają te detale przed wywołującym: gdy wywołanie systemowe zwróci wartość ujemną, opakowanie kopiuje wartość absolutną do zmiennej errno i zwraca -1 jako wartość zwracaną przez opakowanie.
Wartość zwracana przez udane wywołanie systemowe zależy od niego. Wiele wywołań zwraca przy powodzeniu 0, lecz niektóre zwracają również wartości niezerowe przy pomyślnym wywołaniu systemowym. Detale są opisane w poszczególnych stronach podręcznika.
W niektórych przypadkach, programista musi zdefiniować testowe makro funkcji aby pozyskać deklarację wywołania systemowego z pliku nagłówkowego opisanego w rozdziale SKŁADNIA strony podręcznika systemowego (gdy jest to wymagane, takie makra muszą być zdefiniowane przez dołączeniem jakichkolwiek plików nagłówkowych). W takich sytuacjach, wymagane makro jest opisane w odpowiednim podręczniku systemowym. Więcej informacji o testowych makrach funkcji można znaleźć w feature_test_macros(7).
Poszczególne zwroty i skróty używane do określenia wariantów Uniksa i standardów, do których wywołania w tym dziale się stosują. Patrz standards(7).
W większości przypadków nie ma potrzeby bezpośredniego wywoływania wywołań systemowych, lecz czasem zdarza się, że jakaś przydatna funkcja systemowa nie ma zaimplementowanego przydatnej funkcji opakowującej w standardowej bibliotece C. Programista musi wówczas wywołać wywołanie systemowe ręcznie, za pomocą syscall(2). Dawniej można było użyć również jednego z makr _syscall, opisanych w _syscall(2).
Nazwiska autorów i warunki kopiowania znajdują się w nagłówku strony man. Mogą one różnić się dla poszczególnych stron.
_syscall(2), syscall(2), syscalls(2), errno(3), intro(3), capabilities(7), credentials(7), feature_test_macros(7), mq_overview(7), path_resolution(7), pipe(7), pty(7), sem_overview(7), shm_overview(7), signal(7), socket(7), standards(7), symlink(7), system_data_types(7), sysvipc(7), time(7)
Autorami polskiego tłumaczenia niniejszej strony podręcznika są: Adam Byrtek <alpha@irc.pl>, Andrzej Krzysztofowicz <ankry@green.mf.pg.gda.pl>, Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com> i Robert Luberda <robert@debian.org>
Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.
Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-list@lists.sourceforge.net.
| 5 lutego 2023 r. | Linux man-pages 6.03 |