OPCJE POZYCYJNE

Opcje pozycyjne zawsze zwracają prawdę. Wpływają jedynie na testy, które znajdują się za nimi w wierszu polecenia.

-daystart

Mierzy czasy (dla -amin, -atime, -cmin, -ctime, -mmin i -mtime) od dziś, a nie od 24 godzin temu. Opcja ta wpływa jedynie na testy, pojawiające się później w wierszu polecenia.

-follow

Przestarzałe, proszę zamiast tego użyć opcji -L. Rozwiązuje dowiązania symboliczne. Implikuje -noleaf. Opcja -foolow działa jedynie na testy pojawiające się w wierszu polecenia za nią. O ile nie poda się opcji -H lub -L, pozycja opcji -follow zmienia zachowanie wskazania -newer - pliki będące argumentami -newer zostaną rozwiązane, jeśli są dowiązaniami symbolicznymi. To samo dotyczy opcji -newerXY, -anewer and -cnewer. Podobnie, wskazanie -type zostanie zawsze dopasowane do pliku wskazanego przez dowiązanie symboliczne, zamiast do samego dowiązania. Użycie -follow powoduje, że wskazania -lname i -ilname zawsze zwracają fałsz.

-regextype typ

Zmienia składnię wyrażeń regularnych rozumianych przez testy -regex i -iregex podane później w wierszu poleceń. Znane typy wyrażeń regularnych wypisze -regextype help. Dokumentacja Texinfo (zob. ZOBACZ TAKŻE) wyjaśnia znaczenie i różnice między poszczególnymi typami wyrażeń regularnych. Jeśli nie użyje się tej opcji, find zachowuje się tak, jakby podano typ wyrażeń regularnych emacs.

-warn, -nowarn

Odpowiednio: włącza lub wyłącza ostrzeżenia. Odnoszą się one wyłącznie do użycia wiersza poleceń, a nie do warunków zastanych przez find podczas przeszukiwania katalogów. Domyślne zachowanie odpowiada -warn gdy standardowym wejściem jest tty i -nowarn w przeciwnym wypadku. Jeśli utworzone zostanie ostrzeżeń związane z użycie wiersza polecenia, nie ma to wpływu na status zakończenia find. Jeśli ustawiono zmienną środowiskową POSIXLY_CORRECT i podano również -warn nie jest określone które, ani czy w ogóle, ostrzeżenia będą aktywne.

OPCJE GLOBALNE

Opcje globalne zawsze zwracają prawdę. Opcje globalne działają nawet wobec testów, które występują wcześniej w wierszu polecenia. Aby uniknąć zamieszania, opcje globalne należy podawać w wierszu polecenia po liście punktów początkowych, a przed pierwszymi testami, opcjami pozycyjnymi lub akcjami. Jeśli poda się opcję globalną w innym miejscu, find wypisze ostrzeżenie, wyjaśniające że może być to mylące.

Opcje globalne pojawiają się po liście punktów początkowych, zatem nie są opcjami tego samego typu jak np. -L.

-d

Synonim -depth, ze względu na kompatybilność z FreeBSD, NetBSD, MacOS X i OpenBSD.

-depth

Przetwarza zawartość każdego katalogu przed samym katalogiem jako takim. Akcja -delete implikuje także -depth.

-files0-from plik

Odczytuje punkty początkowe z pliku zamiast uzyskiwać je z wiersza poleceń. W odróżnieniu od znanych ograniczeń związanych z przekazywaniem punktów początkowych jako argumenty w wierszu poleceń, w szczególności ograniczeń związanych z liczbą nazw plików, a także nieodłączną niepewnością jeśli chodzi o różnicowanie nazw plików z nazwami opcji, użycie tej opcji pozwala na bezpieczne przekazanie dowolnej liczby punktów początkowych programowi find.

Korzystanie z tej opcji oraz przekazanie punktów początkowych w wierszu polecenia wyklucza się wzajemnie, zatem nie można tego zrobić w tym samym czasie.

Argument plik jest obowiązkowy. Można użyć postaci -files0-from -, aby odczytać listę punktów początkowych ze strumienia standardowego wejścia i np. z potoku. W takim przypadku nie są dozwolone akcje -ok i -okdir, ponieważ oczywiście kolidowałyby z odczytywaniem ze standardowego wejścia w celu uzyskania potwierdzeń od użytkownika.

Punkty początkowe w pliku należy rozdzielać znakami NUL ASCII. Dwa znaki NUL następujące po sobie tj. punkt początkowy z nazwą pliku o zerowej długości nie są dopuszczalne i spowodują wypisanie błędu wraz z późniejszym niezerowym statusem zakończenia.

Jeśli podany plik będzie pusty, find nie przetworzy punktu początkowego, zatem wyjdzie bezpośrednio po przetworzeniu argumentów programu. Różni się to od standardowego wywołania find gdy, jeśli nie poda się argumentu ścieżki, program przyjmuje katalog bieżący jako punkt początkowy.

Poza tym, przetwarzanie punktów początkowych następuje wedle zwykłych reguł np. find przejdzie rekurencyjnie do podkatalogów, o ile nie wskazano inaczej. Aby przetworzyć tylko punktu początkowe, można podać dodatkowo -maxdepth 0.

Dalsze uwagi: jeśli poda się ten sam plik kilkakrotnie w pliku wejściowym, jest nieokreślone, czy zostanie odwiedzony więcej niż raz. Jeśli plik zostanie zmieniony podczas działania find, wynik jest również nieokreślony. Dodatkowo, pozycja przeszukania w nazwanym pliku, w momencie gdy find wyjdzie, ze względu na -quit lub z innej przyczyny, także jest nieokreślona. Przez "nieokreślone" rozumiemy tu fakt, że może to zadziałać lub nie albo dokonać jakiejś rzeczy, a zachowanie to może różnić się między platformami oraz między wydaniami findutils.

-help, --help

Wypisuje sposób użycia find z wiersza poleceń i kończy pracę programu.

-ignore_readdir_race

Zwykle find wyświetla błąd, gdy nie uda mu się pobrać statusu pliku. Po podaniu tej opcji i usunięciu pliku pomiędzy odczytem przez find nazwy pliku z katalogu i momentem próby pobrania statusu, błąd nie zostanie wyświetlony. Dotyczy to również plików i katalogów podanych w wierszu polecenia. Opcja ta zaczyna działać już przy odczycie wiersza polecenia, co oznacza, że nie da się przeszukiwać systemu plików częściowo z opcją włączoną i częściowo z wyłączoną (aby to zrobić, konieczne jest dwukrotne uruchomienie polecenia find, jeden raz z opcją włączoną, a drugi - z wyłączoną).

Co więcej, find z opcją -ignore_readdir_race zignoruje błędy akcji -delete w przypadku, gdy plik zniknie od momentu odczytania katalogu macierzystego: program nie wypisze żadnego błędu, a zwracanym kodem akcji -delete będzie prawda.

-maxdepth głębokość

Schodzi maksymalnie o głębokość (nieujemna liczba całkowita) poziomów katalogów od punktów początkowych. Podanie -maxdepth 0 oznacza, że testy i akcje stosują się tylko do samych punktów początkowych.

-mindepth głębokość

Nie stosuje testów lub akcji w poziomach niższych niż głębokość (nieujemna liczba całkowita). Użycie mindepth 1 oznacza przetwarzanie wszystkich plików poza punktami początkowymi.

-mount

Nie zagłębia się w katalogi na innych systemach plików. Jest to alternatywna nazwa dla -xdev, stworzona dla zgodności z innymi wersjami find.

-noignore_readdir_race

Wyłącza efekt opcji -ignore_readdir_race.

-noleaf

Zakazuje optymalizacji wykonywanej przez zakładanie, że katalogi zawierają o dwa podkatalogi mniej niż ich licznik dowiązań zwykłych (twardych). Opcja ta jest wymagana podczas przeszukiwania systemów plików, które nie używają uniksowej konwencji wiązania katalogów, takich jak systemy plików CD-ROM, MS-DOS czy wolumeny AFS. Każdy katalog w normalnym systemie uniksowym zawiera przynajmniej dwa twarde dowiązania: jego nazwę i ".". Dodatkowo, jego podkatalogi będą do niego dowiązane za pomocą ".." każdy. Gdy find testuje katalog po zbadaniu funkcją stat o 2 mniej podkatalogów niż licznik dowiązań, wie, że reszta wpisów jest niekatalogowa (są to "liście" - "leaf" w drzewie katalogów). Jeśli testowane mają być tylko nazwy plików, to nie ma potrzeby ich sprawdzać; daje to znaczące przyspieszenie.

-version, --version

Wypisuje wersję i kończy pracę.

-xdev

Nie zagłębia się w katalogi na innych systemach plików.

TESTY

Niektóre testy np. -newerXY i -samefile pozwalają na porównanie pomiędzy aktualnie sprawdzanym plikiem i plikiem odniesienia podanym w wierszu polecenia. Gdy te testy są używane, interpretacja pliku odniesienia zależy od opcji -H, -L i -P i podanej wcześniej -follow, lecz plik odniesienia jest sprawdzany tylko raz, przy przetwarzaniu wiersza polecenia. Jeśli plik odniesienia nie może zostać sprawdzony (np. wywołanie systemowe stat(2) nie powiedzie się na nim), wyświetlany jest błąd, a find wychodzi z niezerowym kodem zakończenia.

Do testów (takich jak -amin, -mtime, -gid, -inum, -links, -size, -uid i -used) można podać argument numeryczny n jako

+n

dla większych niż n,

-n

dla mniejszych niż n,

n

dla równych n.

Obsługiwane testy:

-amin n

Dostęp do pliku nastąpił ostatnio wcześniej niż, dawniej niż lub dokładnie n minut temu.

-anewer odniesienie

Czas ostatniego dostępu do bieżącego pliku jest późniejszy (nowszy) niż data ostatniej modyfikacji pliku odniesienia. Jeśli odniesienie jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -H lub -L, to używany jest zawsze czas ostatniej modyfikacji pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-atime n

Dostęp do pliku miał miejsce wcześniej niż, później niż lub dokładnie n*24 godzin temu. Gdy find dowie się jak wiele okresów 24-godzinnych temu dostano się do pliku, ignorowana jest część ułamkowa; tak więc aby dopasować -atime +1, dostęp do pliku musiał być co najwyżej dwa dni temu.

-cmin n

Status pliku został zmieniony wcześniej niż, później niż lub dokładnie n minut temu.

-cnewer odniesienie

Czas ostatniej zmiany statusu do bieżącego pliku jest późniejszy (nowszy) niż data ostatniej modyfikacji pliku odniesienia. Jeśli odniesienie jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -H lub -L, to używany jest zawsze czas ostatniej modyfikacji pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-ctime n

Status pliku został zmieniony wcześniej niż, dawniej niż lub dokładnie n*24 godzin temu. Proszę zapoznać się z komentarzami do -atime, aby zrozumieć wpływ zaokrąglenia na interpretację czasu modyfikacji pliku.

-empty

Plik jest pusty i jest albo zwykłym plikiem, albo katalogiem.

-executable

Dopasowuje pliki, które są wykonywalne i katalogi, które są przeszukiwalne (w sensie tłumaczenia nazw pliku) dla bieżącego użytkownika. Bierze pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne zasady praw dostępu, które są ignorowane przez test -perm. Ten test używa wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera. Ponieważ test ten działa tylko w oparciu o wywołanie systemowe access(2), nie ma gwarancji, że plik dla którego test się powiódł, może być w rzeczywistości wykonany.

-false

Zawsze fałszywe.

-fstype typ

Plik jest na systemie plików o typie typ. Prawidłowe typy systemów plików różnią się na różnych wersjach Uniksa; ich niekompletna lista, która jest przyjmowana w części systemów to: ufs, 4.2, 4.3, nfs, tmp, mfs, S51K, S52K. Aby zobaczyć typy swoich systemów plików, należy użyć -printf z dyrektywą %F.

-gid n

Numeryczny GID pliku, który wynosi mniej niż, więcej niż lub dokładnie n.

-group nazwag

Plik należy do grupy nazwag (numeryczny GID jest dopuszczalny).

-ilname wzorzec

Podobnie jak -lname, lecz dopasowanie jest niezależne od wielkości znaków. Jeśli działa opcja -L lub -follow, test zwraca fałsz, chyba że dowiązanie symboliczne jest zerwane.

-iname pattern

Podobnie jak -name, lecz dopasowanie jest niezależne od wielkości znaków. Na przykład wzorce "fo*" i "F??" dopasują nazwy plików "Foo", "FOO", "foo", "fOo", itp. Wzorzec "*foo*" dopasuje również plik '.foobar'.

-inum n

Plik ma numer i-węzła mniejszy niż, większy niż lub dokładnie równy n. Zwykle łatwiej jest użyć testu -samefile.

-ipath wzorzec

Podobne do -path, lecz dopasowanie jest niewrażliwe na rozmiar liter.

-iregex wzorzec

Podobne do -regex, lecz dopasowanie jest niewrażliwe na rozmiar liter.

-ilname pattern

Patrz -ipath. Ta alternatywa jest mniej przenośna niż wspomniana opcja.

-links n

Plik ma mniej niż, więcej niż lub dokładnie n dowiązań zwykłych (twardych).

-lname wzorzec

Plik jest dowiązaniem symbolicznym, którego zawartość odpowiada wzorcowi powłoki wzorzec. Metaznaki nie traktują specjalnie "/" i ".". Jeśli działa opcja -L lub -follow, to test zwraca fałsz, chyba że dowiązanie symboliczne jest zerwane.

-mmin n

Dane pliku były ostatnio modyfikowane wcześniej niż, później niż lub dokładnie n minut temu.

-mtime n

Dane pliku zostały ostatnio zmodyfikowane wcześniej niż, później niż lub dokładnie n*24 godziny temu. Proszę zapoznać się komentarzami do opcji -atime, aby zrozumieć, w jaki sposób zaokrąglanie wpływa na interpretację czasów modyfikacji pliku.

-name wzorzec

Bazowa nazwa pliku ("basename", ścieżka z usuniętymi poprzedzającymi katalogami) pasuje do wzorca powłoki wzorzec. Z powodu usunięcia początkowych katalogów, wzorzec nie powinien zawierać ukośnika, ponieważ "-name a/b" nigdy niczego nie dopasuje (i raczej powinno się wtedy użyć -path). Wyjątkiem jest użycie jako wzorca samego ukośnika ("-name /"), ponieważ jest to prawidłowy łańcuch dopasowujący katalog główny "/" (ponieważ nazwą bazową "/" jest "/"). Jeśli spróbuje się podać wzorzec zawierający - ale nieskładający się wyłącznie z - ukośnika, wypisane zostanie ostrzeżenie, chyba że ustawiono zmienną środowiskową POSIXLY_CORRECT, albo użyto opcji -nowarn.

Do zignorowania katalogu i podrzędnych mu plików, zamiast sprawdzania każdego pliku w drzewie należy użyć -prune, zob. przykład w opisie tej akcji. Nawiasy klamrowe nie są rozpoznawane jako specjalne, niezależnie od faktu, że niektóre powłoki, w tym Bash, nadają mu specjalne znaczenie we wzorcach powłoki. Dopasowanie nazwy pliku jest przeprowadzane za pomocą funkcji bibliotecznej fnmatch(3). Proszę nie zapomnieć ująć wzorca w cudzysłowy, aby zapobiec interpretacji go przez powłokę.

-newer odniesienie

Czas ostatniej modyfikacji bieżącego pliku jest późniejszy (nowszy) niż data ostatniej modyfikacji pliku odniesienia. Jeśli odniesienie jest dowiązaniem i działa jedna z opcji -H lub -L, to używany jest zawsze czas ostatniej modyfikacji pliku, na który wskazuje dowiązanie.

-newerXY odniesienie

Powodzi się, jeśli znacznik czasu X rozważanego pliku jest nowszy niż znacznik czasu Y pliku odniesienia. Litery X i Y mogą być dowolnymi z poniższych:

a	Czas dostępu (ang. access) pliku odniesienie
B	Czas powstania (ang. birth) pliku odniesienie
c	Czas zmiany (ang. change) statusu i-węzła odniesienia
m	Czas modyfikacji pliku odniesienie
t	odniesienie jest interpr. bezpośrednio jako czas (ang. time)

Niektóre kombinacje są nieprawidłowe, np. X nie może być t. Część kombinacji nie jest zaimplementowanych we wszystkich systemach, do takich należy np. B. Jeśli poda się nieprawidłową lub nieobsługiwaną kombinację XY, otrzymuje się błąd krytyczny. Określenia czasowe są interpretowane jak argument do opcji -d GNU date. Jeżeli czas powstania pliku odniesienia nie może być ustalony, to przy próbie użycia go wynikiem jest komunikat o błędzie krytycznym. Jeśli poda się test, odnoszący się do czasu powstania sprawdzanych plików, to test ten nie powiedzie się dla wszystkich plików, których czas ten jest nieznany.

-nogroup

Do numerycznego GID pliku nie pasuje żadna grupa.

-nouser

Do numerycznego UID pliku nie pasuje żaden użytkownik.

-path wzorzec

Nazwa pliku odpowiada wzorcowi powłoki wzorzec. Metaznaki nie traktują specjalnie "/" lub "."; tak więc na przykład,

find . -path "./sr*sc"

Wypisze wpis dla katalogu o nazwie ./src/misc (jeśli taki istnieje). Aby zignorować całe drzewo katalogu, zamiast sprawdzać każdy plik w drzewie, należy użyć -prune. Proszę zauważyć, że test dopasowuje wzorzec do całej nazwy pliku, poczynając od punktu początkowego, podanego w wierszu polecenie. Jeśli punkt startowy jest ścieżką absolutną, sens ma zastosowanie również wyłącznie ścieżki absolutnej. Oznacza to, że poniższe polecenie nigdy niczego nie dopasuje.

find bar -path /foo/bar/myfile -print

Find porównuje argument -path z przyciętą nazwą katalogu oraz nazwą bazową pliku, który jest sprawdzany. Jako że przycięta nazwa katalogu nigdy nie będzie kończyła się ukośnikiem, argumenty -path kończące się ukośnikiem niczego nie dopasują (może za wyjątkiem punktu początkowego podanego w wierszu polecenia). Wskazanie -path jest również obsługiwane find HP-UX i jest częścią standardu POSIX 2008.

-perm prawa

Bity praw pliku są dokładnie takie, jak prawa (w formie ósemkowej lub symbolicznej). Ponieważ wymagane jest dokładne dopasowanie, stosowanie tej formuły w postaci symbolicznej wymaga podania dość skomplikowanego łańcucha praw. Na przykład "-perm g=w" dopasuje jedynie pliki o trybie 0020 (tj. te, których prawo zapisu dla grupy jest jedynym ustawionych uprawnieniem). Prawdopodobnie w takim przypadku lepsze jest użycie form "/" lub "-", np. "-perm -g=w", które dopasowuje każdy plik z prawem zapisu dla grupy. Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY.

-perm -prawa

Wszystkie bity praw pliku są ustawione dla pliku. Akceptowane są tryby w postaci symbolicznej i jest to zwykle wygodniejsza forma do użycia. W przypadku korzystania z postaci symbolicznej trzeba podać "u", "g" lub "o". Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY.

-perm /prawa

Ustawiony jest dowolny z bitów praw pliku. Akceptowane są tryby w postaci symbolicznej. W przypadku korzystania z postaci symbolicznej trzeba podać "u", "g" lub "o". Lepsze przykłady podano w rozdziale PRZYKŁADY. Jeśli nie ustawiono bitów praw w trybie, to test dopasuje każdy plik (zgodnie z zamysłem, aby pozostać w zgodzie z zachowaniem -perm -000).

-perm +prawa

Nie jest już obsługiwane (a było przestarzałe od 2005 roku). Proszę użyć w zamian -perm /tryb.

-readable

Dopasowuje pliki odczytywalne przez bieżącego użytkownika. Bierze się tu pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne sprawy związane z uprawnieniami, które -perm ignoruje. Ten test używa wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera.

-regex wzorzec

Nazwa pliku odpowiada wyrażeniu regularnemu wzorzec. Dopasowanie stosuje się do całej ścieżki, nie dla przeszukiwanej. Na przykład, aby dopasować plik o nazwie ./fubar3, można użyć wyrażenia regularnego ".*bar" lub ".*b.*3", lecz nie "f.*r3". Wyrażenia regularne rozumiane przez find są domyślnie wyrażeniami regularnymi Emacsa, lecz można to zmienić opcją -regextype.

-samefile nazwa

Plik odnosi się do tego samego i-węzła co nazwa. Gdy działa opcja -L, obejmuje to dowiązania symboliczne.

-size n[c|w|b|k|M|G]

Plik używa mniej niż, więcej niż lub dokładnie n jednostek miejsca, zaokrąglając w górę. Można dodać następujące przyrostki:

Rozmiar jest członem st_size struktury stat wypełnionym przez wywołanie systemowe lstat (lub stat), zaokrąglonym jak pokazano wyżej. Innymi słowy, jest on zgodny z wartościami podawanymi przez ls -l. Proszę pamiętać, że określenia formatu "%k" i "%b" akcji -printf obsługują pliki rzadkie w inny sposób. Przyrostek "b" oznacza zawsze bloki 512-bajtowe, a nigdy nie 1024-bajtowe, co różni się od zachowania -ls.

Przedrostki + i - oznaczają odpowiednio, większy i mniejszy, wedle zwykłych reguł tj. gdy dokładny rozmiar n jednostek nie jest sobie równy. Proszę pamiętać, że rozmiar jest zaokrąglany w górę do następnej jednostki. Z tego względu -size -1M nie jest równoważne -size -1048576c. Pierwszy dopasuje tylko puste pliki, a drugi dopasuje pliki od 0 do 1 048 575 bajtów.

-true

Zawsze prawda.

-type c

Plik jest typu c:

Aby odszukać jednocześnie więcej niż jeden typ, można podać listę liter rozdzielonych przecinkiem "," (rozszerzenie GNU).

-uid n

Numeryczny UID pliku wynosi mniej niż, więcej niż lub dokładnie n.

-used n

Do pliku ostatnio dostano się wcześniej niż, dawniej niż lub dokładnie n dni po zmianie jego statusu.

-user unazwa

Właścicielem pliku jest użytkownik unazwa (numeryczny UID jest tu dozwolony).

-wholename wzorzec

Patrz -path. Ta alternatywa jest mniej przenośna niż wspomniana opcja.

-writable

Dopasowuje pliki zapisywalne dla bieżącego użytkownika. Bierze pod uwagę listy kontroli dostępu (ACL) i inne zasady praw dostępu, które są ignorowane przez test -perm. Ten test używa wywołania systemowego access(2) i może być zmylony przez serwery NFS używające mapowania UID (lub root-squashing), gdyż wiele systemów implementuje access(2) w jądrze klienta i nie może użyć informacji mapowania UID po stronie serwera.

-xtype c

Jest to to samo co -type, chyba że plik jest dowiązaniem symbolicznym. Dla dowiązań symbolicznych: jeśli podano -H lub -P, jest prawdziwe gdy plik jest dowiązaniem do pliku typu c; jeśli podano -L, jest prawdziwe, jeśli c to "l". Innymi słowy, dla dowiązań symbolicznych -xtype sprawdza typ pliku, którego nie sprawdza -type. Jeśli dowiązanie symboliczne jest zerwane (ponieważ rzecz, na którą wskazuje, nie istnieje albo dowiązanie wskazuje samo na siebie), to -xtype zachowuje się tak samo jak -type.

-context wzorzec

(tylko SELinux) Kontekst bezpieczeństwa pliku dopasowanego przez wzorzec typu glob.

AKCJE

-delete

Usuwa pliki lub katalogi; prawdziwe gdy usunięcie powiedzie się. Jeśli nie, to wypisywany jest błąd, a kod zakończenia find będzie niezerowy (gdy program ostatecznie się zakończy).

Ostrzeżenie: Proszę nie zapominać, że find analizuje wiersz polecenia jako wyrażenie, zatem umieszczenie -delete jako pierwszego będzie znaczyło, że find spróbuje usunąć wszystko poniżej podanych punktów początkowych.

Skorzystanie z akcji -delete w wierszu polecenia automatycznie włącza opcję -depth. Jako że -depth z kolei powoduje, że -prune jest nieskuteczne, akcji -delete nie da się w praktyce połączyć z -prune.

Często użytkownik może chcieć przetestować wiersz polecenia find za pomocą akcji -print, przed dodaniem -delete do faktycznego przebiegu kasowania. Aby uniknąć zaskakujących wyników, zwykle należy pamiętać, aby podać -depth w tych wcześniejszych przebiegach testowych.

Usunięcie katalogu przez akcję -delete nie powiedzie się, chyba że będzie on pusty.

Razem z opcją -ignore_readdir_race find zignoruje błędy akcji -delete w przypadku, gdy plik zniknie od momentu odczytania katalogu macierzystego: program nie wypisze żadnego błędu, nie zmieni kodu zakończenia na niezerowy, a zwracanym kodem akcji -delete będzie prawda.

-exec polecenie ;

Wykonuje polecenie; prawdziwe jeśli zwrócony został status 0. Wszelkie następne argumenty find są brane za argumenty polecenia, aż nie zostanie napotkany argument, składający się z ";". Łańcuch "{}' jest podmieniany na obecnie przetwarzaną nazwę pliku, wszędzie, gdzie wystąpi ona w wierszu polecenia, nie tylko w argumentach, gdzie jest ona sama, jak w niektórych wersjach find. Obydwie te konstrukcje być może będą wymagały zacytowania (znakiem "\") aby uchronić je przed rozwinięciem przez powłokę. Więcej informacji na temat użycia opcji -exec, zawiera rozdział PRZYKŁADY. Polecenie jest wykonywane w katalogu startowym. W związku z akcją -exec występują pewne nieuniknione zagrożenia związane z bezpieczeństwem, należy zamiast niej używać -execdir.

-exec polecenie {} +

Ten wariant akcji -exec, wykonuje podane polecenie na wybranych plikach, lecz wiersz polecenia jest budowany przez dodawanie każdej wybranej nazwy pliku na końcu - całkowita liczba wywołań polecenia będzie znacznie mniejsza, niż liczba dopasowanych plików. Wiersz polecenia jest budowany w ten sam sposób, w jaki xargs buduje swój. W poleceniu dozwolone jest wystąpienie jedynie jednych nawiasów "{}" i musi ono wystąpić na końcu, zaraz przed "+"; trzeba je też poprzedzić znakiem "\" lub zacytować, aby ochronić przed interpretacją przez powłokę. Polecenie jest wykonywane w katalogu początkowym. Jeśli którekolwiek z wywołań w postaci "+" zwróci niezerową wartość jako status zakończenia, find zwróci niezerowy status zakończenia. Jeśli find napotka na błąd, może on czasem spowodować natychmiastowe wyjście, zatem niektóre oczekujące polecenia mogą się wcale nie uruchomić. Z tego powodu -exec moje-polecenie ... {} + -quit może nie spowodować faktycznego wykonania mojego-polecenia. Ten wariant -exec zawsze zwraca prawdę.

-execdir polecenie ;

-execdir polecenie {} +

Podobnie jak -exec, lecz podane polecenie jest uruchamiane z podkatalogu zawierającego dopasowany plik, który nie jest zwykle tożsamy z katalogiem, w którym uruchomiono find. Podobnie jak przy -exec, trzeba zacytować {}, jeśli find jest wywoływany z powłoki. Jest to o wiele bezpieczniejsza metoda wywoływania poleceń, ponieważ zapobiega wyścigowi przy rozwiązywaniu ścieżek do dopasowanych plików. Podobnie jak przy akcji -exec, postać z "+" -execdir zbuduje wiersz poleceń aby przetworzyć więcej niż jeden dopasowany plik, lecz każde dane wywołanie polecenia wypisze jedynie pliki, które istnieją w tym samym podkatalogu. Przy używaniu tej opcji, trzeba się upewnić, że zmienna środowiskowa $PATH nie odnosi się do "." - w takim wypadku atakujący mógłby uruchomić dowolne polecenie, przez pozostawienie pliku o odpowiedniej nazwie w katalogu, w którym zostanie uruchomione -execdir. To samo tyczy się wpisów w $PATH, które są puste lub nie są bezwzględną nazwą katalogu. Jeśli którekolwiek z wywołań w postaci "+" zwróci niezerową wartość jako status zakończenia, find zwróci niezerowy status zakończenia. Jeśli find napotka na błąd, może on czasem spowodować natychmiastowe wyjście, zatem niektóre oczekujące polecenia mogą się wcale nie uruchomić. Wynik akcji zależy od tego, czy użyto wariantu + czy ;, bowiem -execdir polecenie {} + zawsze zwróci prawdę, natomiast -execdir polecenie {} ; zwróci prawdę tylko, jeśli polecenie zwróci 0.

-fls plik

Prawda; podobne do -ls, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprint plik

Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku do pliku. Jeśli plik nie istnieje w czasie działania find, zostanie utworzony; jeśli istnieje, zostanie obcięty. Nazwy plików /dev/stdout i /dev/stderr są traktowane osobno; odnoszą się one odpowiednio do standardowego wyjścia i standardowego wyjścia błędów. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprint0 plik

Prawda; podobne do -print0, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-fprintf plik format

Prawda; podobne do -printf, lecz zapisuje do pliku jak -fprint. Plik wyjściowy jest tworzony zawsze, nawet jeśli wskazanie nigdy nie pasuje. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-ls

Prawdziwe; wypisuje plik bieżący w formacie ls -dils na standardowe wyjście. Liczniki bloków są 1K blokami, chyba że ustawiono zmienną środowiskową POSIXLY_CORRECT, gdy używane będą 512-bajtowe bloki. W rozdziale NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW znajdują się informacje nt. obsługi nietypowych nazw plików.

-ok polecenie ;

Jak -exec, lecz najpierw pyta użytkownika. Jeśli się on zgodzi - uruchamia polecenie. W przeciwnym wypadku jedynie zwraca fałsz. Gdy polecenie jest uruchomione, standardowe wejście jest przekierowane z /dev/null. Akcji nie można podać równocześnie z opcją -files0-from.

Odpowiedź na pytanie jest dopasowywane do pary wyrażeń regularnych, aby określić, czy jest pozytywna czy negatywna. Wyrażenie to jest pozyskiwane z systemu, jeśli ustawiona jest zmienna środowiskowa POSIXLY_CORRECT, a w przeciwnym wypadku - z katalogu tłumaczeń komunikatów find. Jeśli system nie posiada odpowiednich definicji, użyta będzie własna definicja finda. W każdym przypadku, interpretacja wyrażenia regularnego będzie zależała od zmiennej środowiskowej LC_CTYPE (klasy znakowe) i LC_COLLATE (przedziały znaków i klasy równoważności).

-okdir polecenie ;

Jak -execdir, lecz najpierw wyświetlane jest pytanie, podobnie jak przy -ok. Jeśli użytkownik nie zgodzi się, zwraca jedynie fałsz. Gdy polecenie jest uruchomione, jego standardowe wejście jest przekierowane z /dev/null. Akcji tej nie można łączyć z opcją -files0-from.

-print

Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku na standardowe wyjście razem ze znakiem nowego wiersza. Jeśli wyjście finda jest przekierowane za pomocą potoku do innego programu i istnieje choć najmniejsza możliwość, że nazwa jednego z przeszukiwanych plików może zawierać znak nowego wiersza, należy się poważnie zastanowić, czy lepszym wyjściem nie będzie skorzystanie z opcji -print0, zamiast -print. Rozdział NIETYPOWE NAZWY PLIKÓW zawiera informacje nt. obsługi nietypowych znaków.

-print0

Prawdziwe; wypisuje pełną nazwę pliku na standardowe wyjście. Za nazwą daje znak null (zamiast znaku nowego wiersza używanego przez -print. Umożliwia to poprawne wyświetlenie plików, zawierających w nazwach znaki nowej linii w programach, przetwarzających wyjście finda. Opcja ta odpowiada opcji -0 programu xargs.

-printf format

Prawdziwe; wypisuje format na standardowe wyjście, interpretując sekwencje specjalne "\" i dyrektywy "%". Szerokości pól i precyzje mogą być podawane dokładnie jak w funkcji printf(3) z C. Proszę zauważyć, że wiele z pól jest wypisywanych jako %s, a nie jako %d - może to oznaczać, że flagi nie będą działać zgodnie z oczekiwaniami. Oznacza to również, że flaga "-" działa (wymusza wyrównanie do lewej pól). W przeciwieństwie do -print, -printf nie dodaje znaku nowego wiersza do końca łańcucha. Sekwencje specjalne i dyrektywy to:

-prune

Prawda; jeśli plik jest katalogiem, nie zagłębia się w niego. Jeśli poda się -depth, to -prune nie działa. Ponieważ -delete wymusza -depth, nie da się sensownie połączyć -prune i -delete. Na przykład, aby pominąć katalog src/emacs i wszystkie jego pliki i katalogi oraz wypisać nazwy innych znalezionych plików, proszę użyć:

find . -path ./src/emacs -prune -o -print

-quit

Natychmiast wychodzi (zwracając wartość zero, jeśli nie wystąpiły błędy). Różni się to od -prune ponieważ -prune stosuje się tylko do zawartości przyciętych katalogów, natomiast -quit po prostu od razu zatrzymuje find. Nie pozostaną żadne działające procesy potomne. Przed wyjściem programu, zostaną przywołane wiersze polecenia zbudowane za pomocą -exec ... + lub -execdir ... +. Po wykonaniu -quit, dalsze pliki podane w wierszu polecenia nie zostaną przetworzone. Na przykład "find /tmp/foo /tmp/bar -print -quit" wypisze tylko "/tmp/foo".
Częstym zastosowaniem -quit jest zatrzymanie przeszukiwania systemu plików po odnalezieniu tego, czego szukano. Na przykład, aby znaleźć pojedynczy plik, można podać:

find / -name needle -print -quit

OPERATORY

Wymienione według malejącego priorytetu:

( wyraż )

Wymusza pierwszeństwo. Ponieważ nawiasy są znakami specjalnymi dla powłoki, trzeba je zwykle cytować. Wiele przykładów z niniejszej strony podręcznika używa do tego celu odwrotnych ukośników: "\(...\)" zamiast "(...)".

! wyraż

Prawda, jeśli wyraż jest fałszywe. Znak ten zwykle wymaga również ochrony przed interpretacją przez powłokę.

-not wyraż

Jak ! wyraż, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 wyraż2

Dwa wyrażenia z rzędu są traktowane, jakby były połączone jawnym -a; wyraż2 nie jest analizowany jeśli wyraż1 jest fałszywe.

wyraż1 -a wyraż2

To samo, co wyraż1 wyraż2.

wyraż1 -and wyraż2

To samo, co wyraż1 wyraż2, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 -o wyraż2

Lub ("or"); wyraż2 nie jest analizowane jeśli wyraż1 jest prawdziwe.

wyraż1 -or wyraż2

To samo, co wyraż1 -o wyraż2, lecz nie jest zgodne z POSIX.

wyraż1 , wyraż2

Lista; zarówno wyraż1 jak i wyraż2 są zawsze analizowane. Wartość wyraż1 jest pomijana; wartością listy jest wartość wyraż2. Operator w formie przecinka może być przydatny do wyszukiwania wielu różnych typów rzeczy, lecz przechodząc przez hierarchię systemu plików tylko raz. Do wypisania różnych dopasowań do wielu różnych plików wyjściowych, można użyć akcji -fprintf.

Proszę zauważyć, że gdy -a zostanie podane niejawnie (np. przy dwóch testach bez określonego jawnie operatora między nimi) lub jawnie, ma pierwszeństwo nad -o. Oznacza to, że find . -name plik-a -o -name plik-b -print nigdy nie wypisze plik-a.

Prostsze podejście "find|xargs"

•

Znajduje pliki o nazwie core w lub poniżej katalogu /tmp i usuwa je.

$ find /tmp -name core -type f -print | xargs /bin/rm -f


    

Proszę zauważyć, że przykład nie będzie działał poprawnie, jeśli w którejś z nazw są znaki nowego wiersza, pojedyncze lub podwójne cudzysłowy lub spacje.

Bezpieczniejsze podejście "find -print0 | xargs -0"

•

Znajduje pliki o nazwie core w lub poniżej katalogu /tmp i usuwa je, przetwarzając nazwy plików w ten sposób, że nazwy zawierające pojedyncze lub podwójne cudzysłowy, spacji lub znaki nowego wiersza są obsługiwane poprawnie.

$ find /tmp -name core -type f -print0 | xargs -0 /bin/rm -f


    

Test -name jest wykonywany przed testem -type, aby zapobiec wywoływaniu stat(2) na każdym pliku.

Proszę zauważyć, że pomiędzy momentem, gdy find przechodzi przez drzewo wypisując pasujące nazwy plików, a momentem, gdy proces wykonywany przez xargs pracuje z tym plikiem, wciąż występuje wyścig.

Przetwarzanie dowolnych punktów początkowych

•

Zakładając, że inny program proggy filtruje wstępnie i tworzy dużą listę plików rozdzielonych znakiem NUL, przetwarza je na punkty początkowe i znajduje pośród nich wszystkie zwykłe, puste pliki:

$ proggy | find -files0-from - -maxdepth 0 -type f -empty


    

Użycie `-files0-from -` oznacza, że nazwy punktów początkowych są odczytywane ze standardowego wejście tj. z potoku; -maxdepth 0 zapewnia, że sprawdzane są tylko jawnie podane wpisy, bez zagłębiania się w katalogi (gdyby jeden z punktów początkowych takim był).

Wykonywanie polecenia dla każdego pliku

•

Uruchamia file na każdym pliku w lub poniżej katalogu bieżącego.

$ find . -type f -exec plik '{}' \;


    

Proszę zwrócić uwagę, że nawiasy klamrowe są ujęte w pojedyncze cudzysłowy, aby ochronić je przed interpretację przez interpunkcję skryptów powłoki. Średnik jest również chroniony, przez odwrotny ukośnik, choć pojedyncze cudzysłowy byłyby równie dobre.

Ze względu na wydajność i bezpieczeństwo w wielu przypadkach preferowana może być składnia `-exec ... +` albo nawet lepiej `-execdir ... +`.

Przechodzenie przez system plików jednokrotnie - wykonując 2 różne akcje

•

Przeszukuje system plików jeden raz, wypisując pliki i katalogi z set-user-ID do pliku /root/suid.txt, a duże pliki do /root/big.txt.

$ find / \


\( -perm -4000 -fprintf /root/suid.txt '%#m %u %p\n' \) , \


\( -size +100M -fprintf /root/big.txt '%-10s %p\n' \)




    

Przykład ten używa znaku kontynuacji wiersza "\" w pierwszych dwóch wierszach, by poinstruować powłokę, aby kontynuowała odczytywanie polecenia z następnego wiersza.

Wyszukiwanie plików według wieku

•

Wyszukuje pliki w katalogu domowym użytkownika, które zostały zmodyfikowane w ciągu ostatnich 24 godzin.

$ find $HOME -mtime 0


    

To polecenie działa w ten sposób, ponieważ czas od ostatniej modyfikacji pliku jest podzielony przez 24 godziny, a reszta jest odrzucana. Oznacza to, że aby pasować do -mtime 0, plik musiał być zmodyfikowany mniej niż 24 godziny temu.

Wyszukiwanie plików według uprawnień

•

Wyszukuje pliki wykonywalne, lecz nieodczytywalne.

$ find /sbin /usr/sbin -executable \! -readable -print


    

•

Wyszukuje pliki posiadające prawa odczytu i zapisu dla właściciela i grupy, które dla innych są odczytywalne, lecz nie są zapisywalne.

$ find . -perm 664


    

Pliki, które spełniają te kryteria lecz mają ustawione inne bity praw (np. wykonywalności) nie są dopasowane.

•

Wyszukuje pliki posiadające prawa odczytu i zapisu dla właściciela i grupy, które dla innych są odczytywalne, bez względu na obecność jakichś dodatkowych bitów praw (np. bitu wykonywalności).

$ find . -perm -664


    

Dopasowany będzie też np. plik z trybem 0777.

•

Wyszukuje pliki, które są przez kogoś zapisywalne (dla ich właściciela, grupy lub innych).

$ find . -perm /222


    

•

Wyszukuje pliki, które są przez zapisywalne dla ich właściciela lub dla ich grupy.

$ find . -perm /220
$ find . -perm /u+w,g+w
$ find . -perm /u=w,g=w


    

Wszystkie trzy polecenia wykonują to samo, lecz pierwsze używa reprezentacji ósemkowej praw lików, a pozostałe dwa - postaci symbolicznej. Pliki nie muszą być zapisywalne zarówno przez właściciela jak i grupę, aby zostać dopasowane; wystarczy spełnić jeden warunek.

•

Wyszukuje pliki, które są zapisywalne dla ich właściciela oraz dla ich grupy.

$ find . -perm -220
$ find . -perm -g+w,u+w


    

Oba te polecenia robią to samo.

•

Bardziej skomplikowane przeszukiwanie uprawnień.

$ find . -perm -444 -perm /222 \! -perm /111
$ find . -perm -a+r -perm /a+w \! -perm /a+x


    

Oba polecenia wyszukują pliki odczytywalne dla wszystkich (-perm -444 lub -perm -a+r), mające ustawiony co najmniej jeden bit zapisu (-perm /222 lub -perm /a+w), lecz nie będące wykonywalne dla kogokolwiek (odpowiednio ! -perm /111 lub ! -perm /a+x).

Wycinanie - pomijanie plików i podkatalogów

•

Polecenie to kopiuje zawartość /source-dir do /dest-dir, lecz pomija pliki lub katalogi o nazwach .snapshot (i wszystko wewnątrz ich). Pomija również pliki lub katalogi o nazwach kończących się na "~", lecz nie ich zawartość.

$ cd /source-dir
$ find . -name .snapshot -prune -o \( \! -name '*~' -print0 \) \




| cpio -pmd0 /dest-dir




    

Konstrukcja -prune -o \( ... -print0 \) jest dość częsta. Pomysł jest taki, że wyrażenie przed -prune dopasowuje rzeczy, które mają być wycięte. Jednak sama akcja -prune zwraca prawdę, więc kolejna -o upewnia się, że prawa strona jest obliczana tylko dla niewyciętych katalogów (zawartość wycinanych katalogów nie jest nawet sprawdzana, więc ich zawartość jest nieistotna). Wyrażenie po prawej stronie -o, znajduje się w nawiasach jedynie dla przejrzystości. Podkreśla, że akcja -print0 ma miejsce jedynie do rzeczy, do których nie zastosowano -prune. Ponieważ domyślna zależność "and" (i) jest ściślejsza niż -o, tak jest domyślnie, lecz nawiasy pomagają pokazać o co chodzi.

•

Podając następujący katalog projektu i powiązany katalog administracyjny SCM, wykonuje wydajne wyszukiwanie korzeni projektów:

$ find repo/ \


\( -exec test -d '{}/.svn' \; \
-or -exec test -d '{}/.git' \; \
-or -exec test -d '{}/CVS' \; \
\) -print -prune




    

Przykładowe wyjście:

repo/project1/CVS
repo/gnu/project2/.svn
repo/gnu/project3/.svn
repo/gnu/project3/src/.svn
repo/project4/.git


    

W tym przykładzie, -prune zapobiega niepotrzebnemu zagłębianiu się w już odkryte katalogi (np. nie szuka się w project3/src, ponieważ znaleziono już project3/.svn), lecz znajduje katalogi sąsiednie (project2 i project3).

Inne przydatne przykłady

•

Wyszukiwanie różnych typów plików.

$ find /tmp -type f,d,l


    

Wyszukuje pliki, katalogi i dowiązania symboliczne w katalogu /tmp, przetwarzając te typy jako listę rozdzieloną przecinkiem (rozszerzenie GNU), co jest odpowiednikiem dłuższego, lecz bardziej przenośnego:

$ find /tmp \( -type f -o -type d -o -type l \)


    

•

Wyszukuje pliki o podanej nazwie needle i zatrzymuje natychmiast po znalezieniu pierwszego z nich.

$ find / -name needle -print -quit


    

•

Pokazuje interpretację dyrektyw formatu %f i %h akcji -printf dla pewnych skrajnych przypadków. Oto przykład i nieco wyniku.

$ find . .. / /tmp /tmp/TRACE compile compile/64/tests/find -maxdepth 0 -printf '[%h][%f]\n'
[.][.]
[.][..]
[][/]
[][tmp]
[/tmp][TRACE]
[.][compile]
[compile/64/tests][find]


    

Zaskakująca kolejność operatorów

Polecenie find . -name plik-a -o -name plik-b -print nigdy nie wypisze plik-a, ponieważ faktycznie odpowiada ono find . -name plik-a -o \( -name plik-b -a -print \). Proszę pamiętać, że -a ma pierwszeństwo przed -o, a gdy nie poda się operatora między testami, przyjmowane jest -a.

Błąd „ścieżki muszą poprzedzać wyrażenie”

$ find . -name *.c -print
find: ścieżki muszą poprzedzać wyrażenie
find: czyżby nie zacytowany wzorzec po wyrażeniu `-name'?

Zdarza się to, gdy powłoka mogłaby rozwinąć wzorzec *.c do więcej niż jednej nazwy istniejącej w bieżącym katalogu, a przekazanie wynikowych nazw plików w wierszu polecenia do find wyglądałoby tak:

find . -name frcode.c locate.c word_io.c -print

Takie polecenie oczywiście nie zadziała, ponieważ wskazanie -name pozwala na podanie tylko pojedynczego wzorca jako argumentu. Zamiast robienia tego w ten sposób, należy ująć wzorzec w cudzysłowy lub zacytować wieloznacznik, w sposób pozwalając programowi find na użycie wzorca z wieloznacznikiem przy wyszukiwaniu pasującej nazwy pliku, zamiast pozwalać na interpretowanie go przez powłokę nadrzędną:

$ find . -name '*.c' -print
$ find . -name \*.c -print