DOKK / manpages / debian 13 / manpages-pl / make.1.pl
MAKE(1) Polecenia użytkownika MAKE(1)

make - narzędzie GNU Make do obsługi grup programów

make [OPCJA]... [OBIEKT]...

Celem istnienia narzędzia make jest automatyczne określanie, które elementy dużego programu należy rekompilować oraz wydawanie fizycznych komend rekompilacji. Podręcznik ten opisuje implementację GNU make, napisaną przez Richarda Stallmana i Rolanda McGratha, a obecnie utrzymywaną przez Paula Smitha. Nasze przykłady to programy w C, gdyż są one bardzo popularne. Make może być jednak używany z dowolnym językiem programowania, którego kompilator można uruchomić z linii poleceń. W rzeczywistości, make nie jest ograniczone do programów. Np. można go używać do opisywania dowolnego zadania, w którym część plików musi być odświeżana automatycznie na podstawie innych za każdym razem gdy one się zmienią.

Aby przygotować się do używania make, należy utworzyć plik zwany makefile, który opisuje związki zależności między plikami danego programu oraz udostępnia komendy, wykonywane do odświeżania plików. W programie, zwykle plik wykonywalny jest aktualizowany z plików obiektów, które z kolei są tworzone przez kompilację plików źródłowych.

Gdy istnieje już potrzebny makefile, za każdą zmianą plików źródłowych wystarczy proste polecenie powłoki:

make

zajmie się ono wszelkimi niezbędnymi rekompilacjami. Program make używa opisu z Makefile oraz czasów modyfikacji plików i w ten sposób decyduje, który z nich odświeżyć. Dla każdego z wymagających odświeżenia plików wykonywane są komendy, zapisane w pliku makefile.

make wykonuje komendy w makefile w celu odświeżenia jednego lub więcej celów, gdzie cel jest zwykle programem. Jeśli nie poda się opcji -f, make poszuka plików makefile w następującej kolejności: GNUmakefile, makefile i Makefile.

Zwykle, powinno się nazywać swoje makefile jako makefile lub Makefile (przy czym zalecamy Makefile, ponieważ pojawi się on wówczas na początku wypisywanej zawartości katalogu, obok innych ważnych plików takich jak README). W większości makefile nie zaleca się nazwy sprawdzanej jako pierwsza — GNUmakefile. Należy jej używać tylko w przypadku makefile, który jest typowy dla GNU Make i nie zostałby zrozumiany przez inne wersje make. Jeśli makefile wyniesie „-”, odczytywane jest standardowe wejście.

make aktualizuje cel, jeśli zależy on od plików wstępnych, które zostały zmodyfikowane od czasu ostatniej modyfikacji celu oraz gdy cel nie istnieje.

Opcje te są ignorowane i istnieją dla zgodności z innymi wersjami make.
Bezwarunkowo tworzy wszystkie obiekty.
Zmienia przed odczytywaniem plików makefile katalog bieżący na katalog. Jeśli podanych jest wiele opcji -C to każda jest interpretowana względem poprzedniej: -C / -C etc jest równoważne -C /etc. Jest to zazwyczaj używane w rekurencyjnych wywołaniach make.
Wypisuje informacje diagnostyczne. Informacje te mówią, które pliki wybrano do odświeżania, które czasy modyfikacji były porównywane i z jakimi rezultatami, które pliki wymagają odświeżenia, które niejawne reguły są stosowane — wszystko co można wymyślić ciekawego o sposobie działania make.
Wyświetla informacje diagnostyczne oprócz zwykłych komunikatów przetwarzania. Jeśli pominie się FLAGI, to zachowanie jest takie samo, jak gdyby podano -d. FLAGI mogą być dowolną kombinacją następujących nazw (w tym wszystkich), rozdzielonych przecinkiem lub spacją. Liczy się jedynie pierwszy znak, resztę można pominąć: all aby wyświetlać wszystkie informacje (odpowiednik -d), basic — podstawowe, verbose — podstawowe, lecz bardziej szczegółowe, implicit — pokazuje operacje wyszukiwania wynikające z reguł pośrednich, jobs — szczegóły wywoływania poleceń, makefile — diagnostyka przy ponownym tworzeniu makefile, print — pokazuje wszelkie uruchamiane przepisy, nawet gdy są ciche oraz why — pokazuje powody, dlaczego make zdecydował się przebudować każdy cel. Aby wyłączyć wszystkie poprzednie opcje diagnostyki należy podać none.
Daje zmiennym środowiskowym pierwszeństwo nad zmiennymi plików makefile.
Interpretuje łańcuch przy pomocy funkcji eval, przed przetworzeniem plików makefile.
Jako makefile używa pliku.
Ignoruje wszelkie błędy komend wykonywanych przy odświeżaniu plików.
Podaje katalog, w którym szukać załączanych (included) plików makefile. Jeśli podanych jest kilka opcji -I, to są on przeszukiwane w podanej kolejności. W przeciwieństwie do innych flag make, katalogi podane flagami -I mogą następować bezpośrednio po fladze: -Idir jest równoważne -I dir. Składnia ta jest udostępniona dla kompatybilności z flagą -I preprocesora języka C.
Podaje dozwoloną liczbę zadań (komend), którą można wykonywać naraz. Jeśli jest więcej niż jedna opcja -j, ostatnia jest znacząca. Jeśli opcja -j jest podana bez argumentu, make nie będzie ograniczać liczby możliwych zadań.
Styl jobserver, który ma być używany. Styl może wynosić fifo, pipe lub sem (tylko Windows).
Kontynuuje ile się da, po błędzie. Chociaż cel, który się nie powiódł i zależności na nim się opierające nie mogą być zbudowane, to można przetworzyć inne zależności celów.
Określa, że nie należy uruchamiać nowych zadań (komend) jeśli pracują już inne, a obciążenie wynosi co najmniej obciążenie (liczba zmiennoprzecinkowa). Bez argumentów, usuwany jest poprzedni limit.
Używa ostatniego mtime między dowiązaniem a celem.
Wypisuje komendy, które byłyby wykonywane, lecz nie wykonuje ich (z wyjątkiem pewnych okoliczności).
Nie odświeża pliku plik nawet jeśli jest starszy niż jego zależności i nie odświeża niczego na konto zmian pliku. Ogólnie, plik jest traktowany jako bardzo stary, a jego reguły są ignorowane.
Przy uruchamianiu wielu zadań równoległe za pomocą -j, upewnia się, że wynik wszystkich zadań jest łączony, zamiast przepleciony pomiędzy sobą. Jeśli nie poda się typu lub gdy wynosi on target, grupowany jest wynik całego przepisu dla wszystkich celów. Jeśli typ wynosi line, grupowany jest wynik każdego wiersza polecenia z przepisu. Jeśli typem jest recurse, grupowany jest wynik każdego rekurencyjnego make. Jeśli typ wynosi none, synchronizacja wyjścia jest wyłączona.
Wypisuje bazę danych (reguły i wartości zmiennych), które wynikają z odczytanych plików Makefile. Następnie wykonuje się w trybie normalnym, chyba że podano inaczej. Wypisuje to też informacje o wersji, podawane przez przełącznik -v (patrz niżej). Aby wypisać bazę danych bez odświeżania plików, proszę użyć make -p -f/dev/null.
„Tryb pytania”. Nie uruchamia żadnych komend i niczego nie wypisuje; zwraca tylko status zakończenia, który może być zerowy jeśli cele są świeże, lub niezerowy w innym przypadku.
Eliminuje używanie wbudowanych reguł niejawnych. Czyści też domyślną listę reguł przyrostkowych.
Wyłącza definiowanie wbudowanych zmiennych.
Ciche działanie; nie wypisuje wykonywanych komend.
Wyłącza -s.
Wyłącza -k.
Dotyka plików (zaznacza je jako odświeżone, bez zmieniania zawartości), zamiast normalnego uruchamiania komend. Jest to używane do udawania, że komendy zostały wykonane w celu ogłupienia przyszłych wywołań make.
Wypisywana jest informacja o dyspozycji każdego celu (dlaczego cel jest przebudowywany i jakie polecenia są uruchamiane w celu przebudowania go).
Wyświetla wersję make, informację o prawach autorskich, listę autorów oraz zastrzeżenie o braku gwarancji.
Wypisuje komunikat, zawierający katalog bieżący przed i po działaniu. Może to być przydatne do śledzenia błędów w skomplikowanych zagnieżdżeniach rekursywnego make.
Wyłącza -w, nawet jeśli było ono włączone domyślnie.
Włącza tasowanie kolejności celów i zależności wstępnych. TRYB jest jednym z: none, aby wyłączyć tasowanie, random aby tasować zależności wstępne w losowej kolejności, reverse, aby rozważać zależności wstępne w odwrotnej kolejności lub liczba <ziarno>, która włącza tryb random z podaną wartością ziarna. Jeśli pominie się TRYB, domyślną wartością jest random.
Udaje, że cel plik został właśnie zmodyfikowany. Po użyciu z flagą -n, pokazuje to, co stałoby się, gdyby rzeczywiście zmodyfikowano ten plik. Bez opcji -n, jest to prawie równoważne uruchomieniu na podanym pliku komendy touch. Jedyną różnicą jest fakt, że czas modyfikacji jest tu zmieniany tylko w wyobraźni make.
Ostrzega przy odwołaniach do niezdefiniowanych zmiennych.

GNU Make kończy działanie z zerem, jeśli wszystkie pliki makefile zostały pomyślnie przeanalizowane i nie wystąpiły cele, których nie udało się zbudować. Status o wartości jeden zostanie zwrócony jeśli podano -q, a make stwierdził, że cel wymaga przebudowania. Status o wartości dwa oznacza wystąpienie błędów.

Pełna dokumentacja dla programu make jest utrzymywana jako podręcznik Texinfo. Jeśli programy info oraz make są właściwie zainstalowane, polecenie

info make

powinno dać dostęp do pełnego podręcznika.

Zob. rozdział „Problems and Bugs” w The GNU Make Manual.

Podręcznik ten został stworzony przez Dennisa Morse'a z Uniwersytetu Stanforda. Dalsze aktualizacje wprowadził Mike Frysinger. Podręcznik został przepisany przez Rolanda McGratha. Utrzymuje go Paul Smith.

Copyright © 1992-1993, 1996-2023 Free Software Foundation, Inc. Ten plik jest częścią GNU make.

GNU Make jest wolnym oprogramowaniem; można go dystrybuować i/lub modyfikować zgodnie z warunkami licencji GNU General Public License opublikowanej przez Free Software Foundation; w wersji 3 Licencji lub (wedle uznania) późniejszej.

GNU Make rozpowszechniany jest z nadzieją, iż będzie użyteczny - jednak BEZ JAKIEJKOLWIEK GWARANCJI, nawet domyślnej gwarancji PRZYDATNOŚCI HANDLOWEJ albo PRZYDATNOŚCI DO OKREŚLONYCH ZASTOSOWAŃ. W celu uzyskania bliższych informacji sięgnij do Powszechnej Licencji Publicznej GNU.

Wraz z make powinieneś otrzymać egzemplarz Powszechnej Licencji Publicznej GNU (GNU General Public License) - zob. https://www.gnu.org/licenses/.

Tłumaczenie niniejszej strony podręcznika: Przemek Borys <pborys@dione.ids.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>

Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.

Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-list@lists.sourceforge.net.

26 maja 2023 r. GNU