DOKK / manpages / debian 13 / manpages-pl / mkfs.ext3.8.pl
MKE2FS(8) System Manager's Manual MKE2FS(8)

mke2fs - tworzy linuksowy system plików ext2/ext3/ext4

mke2fs [ -c | -l nazwa-pliku ] [ -b rozmiar-bloku ] [ -C rozmiar-klastra ] [ -d katalog-główny|archiwum ] [ -D ] [ -g bloki-na-grupę ] [ -G liczba-grup ] [ -i bajty-na-i-węzeł ] [ -I rozmiar-i-węzła ] [ -j ] [ -J opcje-dziennika ] [ -N liczba-i-węzłów ] [ -n ] [ -m procent-zarezerwowanych-bloków ] [ -o tworzący-system-operacyjny ] [ -O [^]właściwość[,...] ] [ -q ] [ -E opcje-rozszerzone ] [ -v ] [ -F ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -M katalog-ostatniego-montowania ] [ -S ] [ -t yp-systemu-plików ] [ -T typ-użycia ] [ -U UUID ] [ -V ] [ -e zachowanie-w-razie-błędów ] [ -z plik-zapasowy ] urządzenie [ rozmiar-systemu-plików ]

mke2fs -O journal_dev [ -b rozmiar-bloku ] [ -L etykieta-woluminu ] [ -n ] [ -q ] [ -v ] zewnętrzny-dziennik [ rozmiar-systemu-plików ]

mke2fs jest używany do tworzenia systemów plików ext2, ext3 lub ext4 zwykle w partycji dyskowej (lub pliku) określonym przez urządzenie.

Rozmiar systemu plików należy podać jako rozmiar-systemu-plików. Jeśli nie ma on przyrostka, jest interpretowany jako kilobajty będące potęgą dwójki, chyba że podano opcję -b rozmiar-bloku, gdy rozmiar-systemu-plików jest interpretowany jako liczba bloków o rozmiarze-bloku. Jeśli natomiast podano przyrostki „k”, „m”, „g”, „t” (wielkimi lub małymi literami) to dana liczba jest interpretowana jako podana w będących potęgą dwójki kilobajtach, megabajtach, gigabajtach, terabajtach itd. Jeśli nie poda się rozmiaru-systemu-plików to mke2fs utworzy system plików na podstawie rozmiaru urządzenia.

Jeśli uruchomi się mke2fs jako mkfs.XXX (np. mkfs.ext2, mkfs.ext3 lub mkfs.ext4.) zastępuję to opcję -t XXX, tak więc mkfs.ext3 utworzy system plików ext3, mkfs.ext4 utworzy system plików ext4 itd.

Domyślne parametry do nowo tworzonych systemów plików, jeśli nie są przesłonięte przez poniższe opcje, są kontrolowane przez plik konfiguracyjny /etc/mke2fs.conf. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów na ten temat.

Określa rozmiar bloku w bajtach. Poprawnymi wartościami są potęgi dwójki - od 1024 do 65536 (proszę jednak zauważyć, że jądro potrafi zamontować jedynie systemy plików o rozmiarze bloku mniejszym lub równym systemowemu rozmiarowi strony - 4k w systemach x86 i do 64k na architekturach ppc64 i aarch64 - w zależności od konfiguracji jądra). Gdy wartość ta zostanie pominięta, rozmiar-bloku mke2fs jest ustalany na podstawie rozmiaru systemu plików oraz oczekiwanej jego eksploatacji (zobacz opcję -T). W większości przypadków domyślnym rozmiarem bloku jest 4k. Jeśli rozmiar-bloku jest poprzedzony minusem („-”), to mke2fs używa heurystyki, aby określić poprawny rozmiar bloku z tym ograniczeniem, że będzie on wynosił co najmniej rozmiar-bloku bajtów. Jest to przydatne przy sprzęcie wymagającym rozmiaru bloku będącego wielokrotnością 2k.
Powoduje, że przed utworzeniem systemu plików, urządzenie zostanie sprawdzone w poszukiwaniu uszkodzonych bloków. Gdy opcja ta zostanie podana dwa razy, wykonany będzie wolniejszy test w trybie odczyt-zapis, zamiast szybkiego testu w trybie tylko-do-odczytu.
Określa rozmiar klastra w bajtach w przypadku systemów plików używających funkcji bigalloc. Poprawnymi wartościami rozmiaru klastra są wartości z zakresu od 2- do 32768-krotności rozmiar bloku systemu plików, będące jednocześnie potęgami dwójki. Rozmiar klastra można podać tylko, gdy włączono funkcję bigalloc (więcej informacji o tej funkcji można uzyskać zapoznając się z podręcznikiem ext4(5)). Domyślnie, rozmiar klastra wynosi szesnastokrotność wielkości bloku.
Kopiuje zawartość podanego katalogu lub archiwum tar do korzenia systemu plików. Archiwum tar jest dostępne tylko gdy mke2fs skompilowano z włączoną obsługą libarchive i w trakcie uruchomienia dostępna była biblioteka dzielona libarchive. Wartość specjalna „-” oznacza odczyt archiwum tar ze standardowego wejścia.
Używa bezpośredniego wejścia/wyjścia podczas zapisu na dysk. Zapobiega to zajmowaniu przez mke2fs wielu buforów podręcznych, które mogą wpłynąć na inne aplikacje, podczas działania na obciążonym serwerze. Opcja ta spowoduje znaczne spowolnienie działania mke2fs, więc jest to pójście na kompromis.
Zmienia zachowanie jądra, gdy wykryty zostanie błąd. We wszystkich przypadkach błąd systemu plików powoduje uruchomienie e2fsck(8) podczas następnego restartu w celu sprawdzenia systemu plików. Zachowanie-w-razie-błędu może przyjmować następujące wartości:
Kontynuuje normalną pracę.
Powoduje przejście systemu plików w tryb tylko do odczytu.
Wywołuje panikę jądra.
Ustawia rozszerzone opcje systemu plików. Opcje rozszerzone są oddzielone przecinkami i mogą zawierać argument podany po znaku równości („=”). Opcja -E była nazwana -R we wcześniejszych wersjach mke2fs i jest wciąż akceptowana w celu zachowania kompatybilności wstecznej, lecz jest przestarzała. Obsługiwane są następujące opcje:
Jeśli jest włączone, mke2fs przyjmuje, że nośnik został wcześniej wyzerowany, pomija zatem zerowanie dziennika i tablic i-węzłów oraz oznacza flagi grupy bloków wskazując, że tablica i-węzłów została wyzerowana.
Próbuje wykonać operację discard na blokach w czasie tworzenia systemu (jest to przydatne na SSD albo tzw. rzadkich dyskach lub dyskach dynamicznie alokowanych). Gdy urządzenie informuje że operacja discard również zeruje dane (każde kolejne odczytanie po tej operacji, a przed zapisem, zwraca zero), to wszystkie jeszcze niewyzerowane tabele i-węzłów są oznaczane jako wyzerowane. Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu. Tak jest domyślnie.
Włącza funkcję casefold w superbloku i ustawia nazwę-kodowania jako używane kodowanie. Jeśli nie podano nazwy-kodowania, użyte będzie kodowanie określone w pliku mke2fs.conf(5).
Definiuje parametry do operacji kodowania znaków nazw plików. Jeśli flaga nie jest zmieniana przy użyciu tego parametru, korzysta się z wartości domyślnej. Flagi-kodowania powinny być listą flag do włączenia, z przecinkiem jako separatorem. Aby wyłączyć flagę, należy go dodać do listy z przedrostkiem „no”.

Obecnie jedyną flagą jaką można ustawić, to strict oznaczająca, że nieprawidłowe łańcuchy znaków powinny być odrzucane przez system plików. W domyślnej konfiguracji flaga strict jest wyłączona.

Jeśli jest włączone oraz włączona jest funkcja uninit_bg, to tabela i-węzłów nie będzie w pełni inicjowana przez mke2fs. Przyspiesza to znacznie inicjalizację systemu plików, lecz wymaga zakończenia inicjowania systemu plików w tle, przez jądro, podczas gdy system plików jest wcześniej zamontowany. Jeśli pominie się wartość opcji, jest używana domyślnie 1, aby włączyć zerowanie leniwej tabeli i-węzłów.
Jeśli jest włączone, to i-węzeł dziennika nie będzie w pełni zerowany przez mke2fs. Znacznie przyspiesza to inicjowanie systemu, ale niesie niewielkie ryzyko, jeśli system załamie się przed pełnym, jednokrotnym nadpisaniem dziennika. Jeśli opcja zostanie pominięta, przyjmuje domyślną wartość 1, włączając leniwe zerowanie i-węzła dziennika.
Dostosowuje pierwotny interwał aktualizacji MMP (zabezpieczenia przed wielokrotnym montowaniem) do interwału sekund. Podanie wartości 0 spowoduje użycia domyślnego interwału. Podany interwał musi być mniejszy niż 300 sekund. Wymaga włączonej funkcji mmp. nodiscard Nie próbuje wykonać operacji discard na blokach w czasie tworzenia systemu plików.
Zwykle mke2fs skopiuje atrybuty rozszerzone plików w hierarchii katalogu określonej (opcjonalną) opcją -d. Niniejsza opcja wyłączy to zachowanie i pozostawi pliki w nowo utworzonym systemie plików bez atrybutów rozszerzonych.
Jeśli włączona jest funkcja sparse_super2 systemu plików, to ta opcja kontroluje liczbę zapasowych superbloków utworzonych w systemie plików. Może być ich 0, 1 lub 2.
Tworzy system plików z przesunięciem od początku urządzenia lub pliku. Może się to przydać przy tworzeniu obrazów dysków dla maszyn wirtualnych.
Ustawia rozmiar pliku służącego do śledzenia niepodlinkowanych, lecz wciąż otwartych i-węzłów oraz i-węzłów które właśnie są przycinane. Większy plik zwiększa skalowalność, najlepiej jest zarezerwować kilka bloków na procesor.
Umieszcza mapy bitowe alokacji i tabelę i-węzłów na początku dysku. Do zadziałania opcja ta wymaga włączonej funkcji flex_bg systemu plików, utworzy ona również dziennik na początku systemu plików. Jest przydatna w przypadku urządzeń z pamięcią flash, które na początku dysku używają pamięci SLC. Maksymalizuje również zasięg ciągłych bloków danych, co jest korzystne w określonych wyspecjalizowanych przypadkach użycia, takich jak obsługiwane Shingled Drives.
Określa, które typy udziałów dyskowych (usrquota, grpquota, prjquota - tj. użytkownika, grupy, projektu) powinny być włączone w tworzonym systemie plików. Argumentem tej opcji rozszerzonej powinna być lista, używająca dwukropka jako separatora. Opcja działa wyłącznie jeśli ustawiono właściwość quota. Domyślnie inicjowanymi typami udziałów, jeśli nie poda się tej opcji, są udziały użytkownika i grupy. Jeśli włączono właściwość projektu, zainicjowane będą również udziały projektu.
Rezerwuje przestrzeń, dzięki której tablica deskryptora grupy bloków może się powiększyć, aby obsłużyć system plików z maksymalną-zmianą-online bloków.
Określa rewizję systemu plików. Rewizja 0 systemu plików zapewnia kompatybilność z jądrami Linux starszymi niż 1.2 (pochodzących sprzed 1995 r.). Jest to przydatne tylko do celów testowych lub dla osób, chcących korzystać z bardzo wczesnych, historycznych systemów Linux. Obecna wartość domyślna (obsługiwana przez wszystkie współczesne systemy Linux) to rewizja 1
Określa numeryczny identyfikator użytkownika (UID) i grupy (GID) w katalogu głównym. Jeśli nie poda się uid:gid, używa identyfikatora użytkownika i grupy użytkownika uruchamiającego mke2fs. W mke2fs 1.42 i wcześniejszych, UID i GID katalogu głównego były ustawiane domyślnie na UID i GID użytkownika uruchamiającego polecenie mke2fs. Opcja root_owner= pozwala na jawne podanie tych wartości i zapobiega efektom ubocznym dla użytkowników, którzy nie spodziewają się domyślnego zachowania programu mke2fs.
Określa uprawnienia katalogu głównego w formacie ósemkowym. Jeśli nie poda się żadnych uprawnień, to katalog główny będzie miał ustawione uprawnienia zgodnie z domyślną umask systemu plików.
Konfiguruje system plików do macierzy RAID z rozmiarem-części (ang. stride size lub chunk size) bloków systemu plików. Jest to liczba bloków odczytywanych lub zapisywanych na dysk przed przejściem na następny dysk. To ustawienie wpływa głównie na położenie metadanych systemu plików, takich jak mapy bitów podczas wykonywania mke2fs, aby zapobiec umieszczeniu ich na jednym dysku, co mogłoby negatywnie wpłynąć na wydajność. Może być również użyte przez alokator bloków.
Konfiguruje system plików do macierzy for RAID z rozmiarem-paska (ang. stripe width) bloków systemu plików na pasek. Zazwyczaj jest to rozmiar-części * N, gdzie N jest liczbą dysków z danymi w macierzy RAID (np. przy RAID 5, gdzie jest jeden dysk parzystości, M jest liczbą dysków w macierzy minus jeden). Pozwala to alokatorowi bloków na przeciwdziałanie cyklowi odczytu-modyfikacji-zapisu w pasku RAID, jeśli to możliwe, przy zapisie danych.
Ustawia flagę superbloku systemu plików, oznaczającą, że może być on montowany przy użyciu eksperymentalnego kodu jądra, np. kodu systemu plików ext4dev.
Wymusza na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli podane urządzenie nie jest partycją na specjalnym urządzeniu blokowym lub inne parametry nie mają sensu. Aby wymusić na mke2fs utworzenie systemu plików, nawet jeśli wygląda na to, że system plików jest w użyciu lub jest zamontowany (jest to niezwykle niebezpieczne), to opcja musi zostać podana dwukrotnie.
Określa liczbę bloków w grupie bloków. Ogólnie rzecz biorąc, nie ma powodu, aby użytkownik musiał kiedykolwiek ustawiać ten parametr, ponieważ wartość domyślna jest optymalna dla systemu plików (administratorzy, którzy tworzą systemy plików na macierzach RAID, powinny używać parametru RAID stride jako część opcji -E, zamiast zmieniać liczbą bloków na grupę). Opcja jest przeznaczona dla deweloperów, którzy używają jej w sytuacjach testowych.
Jeśli włączona jest funkcja bigalloc, to opcja -g określa liczbę klastrów w grupie bloków.
Określa liczbę grup bloków, która będzie spakowana razem, tworząc większą, wirtualną grupę bloków (lub „flex_bg group”) w systemie plików ext4. Usprawnia to lokowanie metadanych i wydajność metadanych przy dużym obciążeniu. Liczba grup musi być potęgą dwójki i może być podana jedynie gdy włączona jest funkcja systemu plików flex_bg.
Określa współczynnik bajty/i-węzeł. mke2fs tworzy i-węzeł co każde bajty-na-i-węzeł bajtów dysku. Im większy współczynnik bajty-na-i-węzeł, tym więcej i-węzłów. Generalnie, wartość ta nie powinna być mniejsza od rozmiaru bloku w systemie plików, gdyż wtedy byłoby utworzonych zbyt dużo i-węzłów. Ostrzeżenie: wartość ta nie może być już zmieniona po utworzeniu systemu plików, więc należy ostrożnie dobrać wartość tego parametru. Proszę zauważyć, że zmiana rozmiaru systemu plików zmienia liczbę i-węzłów która wpływa na ten współczynnik.
Określa rozmiar każdego i-węzła w bajtach. Wartość rozmiaru-i-węzła musi być potęgą dwójki, większą lub równą 128. Większy rozmiar rozmiaru-i-węzła powoduje zwiększenie powierzchni zajmowanej przez tabelę i-węzłów i zredukowanie użytecznej powierzchni systemu plików, a może również negatywnie wpłynąć na wydajność. Nie da się zmienić tej wartości po utworzeniu systemu plików.
Systemy plików z i-węzłami o rozmiarze 128 bajtów nie obsługują znaczników czasu późniejszych niż 19 stycznia 2038. I-węzły o rozmiarze 256 bajtów lub większym obsługują rozszerzone znaczniki czasu, identyfikatory projektów oraz możliwość przechowywania pewnych dodatkowych atrybutów w tabeli i-węzłów, które wpływają na zwiększoną wydajność.
Domyślny rozmiar i-węzła zależy od pliku mke2fs.conf(5). W pliku mke2fs.conf rozprowadzanym razem z e2fsprogs domyślny rozmiar i-węzła wynosi 256 bajtów we wszystkich systemach plików, z wyjątkiem GNU Hurd, ponieważ obsługuje on jedynie 128-bajtowe i-węzły.
Powoduje utworzenie system plików z księgowaniem ext3. Gdy nie podano opcji -J, przy tworzeniu dziennika zostaną użyte domyślne parametry oraz dobrany będzie właściwy rozmiar tego dziennika (na podstawie wielkości systemu plików) przechowywanego we wnętrzu systemu plików. Proszę zauważyć, że trzeba korzystać z jądra posiadającego wsparcie dla ext3, aby móc używać dziennika.
Tworzy dziennik ext3 używając opcji podanych z linii poleceń. Opcje te są oddzielone przecinkami i mogą posiadać argument, podawany po znaku równości („=”). Obsługiwane są następujące opcje:
Przyłącza system plików do urządzenia blokowego dziennika znajdującego się na zewnętrznym-dzienniku. Zewnętrzny dziennik musi być utworzony za pomocą polecenia
mke2fs -O journal_dev zewnętrzny-dziennik
Proszę zauważyć, że zewnętrzny-dziennik musi zostać utworzony z tą samą wielkością bloku jak nowy system plików. Dodatkowo, o ile obsługa dołączania wielu systemów plików do pojedynczego dziennika zewnętrznego jest obecna, jądro Linux i e2fsck(8) nie obsługuje na razie dzielonych dzienników zewnętrznych.
Zamiast podawać nazwę urządzenia bezpośrednio, zewnętrzny-dziennik może być określony przez LABEL=etykieta lub UUID=UUID, aby znaleźć zewnętrzny dziennik na podstawie etykiety woluminu lub UUID przechowywanego w superbloku ext2 na początku dziennika. Do wypisania etykiety i UUID urządzenia z dziennikiem można posłużyć się dumpe2fs(8). Zobacz także opis opcji -L programu tune2fs(8).
Tworzy dodatkowy obszar szybkiego zatwierdzania dziennika o rozmiarze rozmiar-szybkiego-zatwierdzania w kilobajtach. Opcja jest prawidłowa wyłącznie jeśli włączono funkcję fast_commit w danym systemie plików. Jeśli nie podano tej opcji, a funkcja fast_commit jest włączona, domyślnym rozmiarem tego obszaru będzie rozmiar-dziennika / 64 megabajtów. Całkowity rozmiar dziennika z ustawioną funkcją fast_commit wynosi rozmiar-dziennika + ( rozmiar-szybkiego-zatwierdzania * 1024) megabajtów. Całkowity rozmiar dziennika nie może być większy niż 10 240 000 bloków systemu plików lub połowy całkowitego rozmiaru systemu plików (mniejszą z tych wartości).
Określa położenie dziennika. Argument położenie-dziennika można podać jako numer bloku lub, jeśli liczba ma przyrostek określający jednostkę („M”, „G” itp.), liczbę interpretowaną jako przesunięcie od początku systemu plików.
Tworzy wewnętrzny dziennik (np. przechowywany wewnątrz systemu plików) o rozmiarze rozmiar-dziennika megabajtów. Rozmiar dziennika musi wynosić co najmniej 1024 bloki systemu plików (np. 1MB przy korzystaniu z bloków 1k, 4MB przy blokach 4k, itd.) i nie może być większy niż 10 240 000 bloków systemu plików lub połowę całkowitego rozmiaru systemu plików (mniejsza z tych dwóch wartości).
Dla danego systemu plików można podać tylko jedną z opcji size lub device.
Powoduje odczytanie listy uszkodzonych bloków z nazwy-pliku. Proszę zauważyć, że numery bloków na liście zepsutych bloków muszą być wygenerowane przy użyciu takiego samego rozmiaru bloków jaki użyty był w mke2fs. W rezultacie opcja -c do mke2fs jest prostszą i mniej podatną na błędy metodą sprawdzenia dysku pod kątem zepsutych bloków przed formatowaniem go, gdyż mke2fs automatycznie podaje odpowiednie parametry do programu badblocks.
Ustawia etykietę woluminu systemu plików na nową-etykietę-woluminu. Maksymalna długość etykiety woluminu to 16 bajtów.
Określa procent bloków systemu plików, zarezerwowanych dla superużytkownika. Zapobiega to fragmentacji i pozwala demonom działającym z uprawnieniami roota, takim jak syslogd(8), na poprawne kontynuowanie działania po tym, gdy procesy nieuprzywilejowane nie będą już mogły zapisywać do systemu plików. Domyślna wartość to 5%.
Ustawia katalog ostatniego montowania systemu plików. Opcja ta może być użyteczna ze względu na aplikacje, dla których katalog ostatniego montowania wskazuje, gdzie należy zamontować dany system plików.
Powoduje, że mke2fs nie tworzy systemu plików, lecz wyświetla co zrobiłby, gdyby miał go utworzyć. Można wykorzystać tę opcję do określenia położenia zapasowych superbloków danego systemu plików tak długo, jak parametry mke2fs, które były podane podczas pierwotnego tworzenia systemu plików, są ponownie użyte (oczywiście z dodaną opcją -n).
Zmienia domyślnie wyliczoną liczbę i-węzłów, które powinny być zarezerwowane dla systemu plików (a która bazuje na liczbie bloków i współczynniku bajty-na-i-węzeł). To pozwala użytkownikowi podać bezpośrednio liczbę żądanych i-węzłów.
Służy do ręcznej zmiany domyślnej wartości pola „creator operating system” (tworzący system operacyjny) systemu plików. Normalnie pole to jest ustawiane na nazwę systemu operacyjnego, do którego skompilowano plik wykonywalny mke2fs.
Tworzy system plików z podanymi cechami (opcjami systemu plików), przesłaniając domyślne opcje systemu plików. Cechy, które są włączane domyślnie, są podane w relacji base_features, albo w sekcji [defaults] pliku /etc/mke2fs.conf , albo w podsekcji [fs_types] w przypadku typów użycia, zgodnie z opcją -T, zmodyfikowane później przez relację features z podsekcji [fs_types] w przypadku systemu plików i typów użycia. Strona podręcznika mke2fs.conf(5) zawiera więcej szczegółów. Konfiguracja charakterystyczna dla danego system plików mieszcząca się w sekcji [fs_types] przesłoni domyślne opcje globalne z sekcji [defaults].

Cecha systemu plików będzie edytowana później albo przez zestaw cech podanych przez tę opcję lub, jeśli nie użyto tej opcji, przez relację default_features do tworzonych typów systemów plików, lub w sekcji [defaults] pliku konfiguracyjnego.

Zestaw cech systemu plików składa się z listy cech, oddzielonych przecinkami, które mają być włączone. Aby wyłączyć którąś cechę, należy poprzedzić nazwę właściwości znakiem karetki („^”). Cechy z zależnościami nie będą poprawnie usuwane. Pseudo-cecha „none” wyłączy wszystkie właściwości systemu plików.

podręczniku ext4(5).
Ciche działanie. Przydatne, gdy mke2fs działa z poziomu skryptu. -S Zapisuje jedynie superblok i deskryptory grupy. Może się to przydać jedynie w ekstremalnych przypadkach, takich jak mało prawdopodobna sytuacja, gdy uszkodzony zostanie cały superblok i kopie zapasowe superbloków. Jest to ostateczna metoda odzyskania dla zaawansowanych użytkowników. Powoduje ona, że mke2fs ponownie inicjuje superblok i deskryptory grup, lecz nie dotyka tablicy i-węzłów, bloku, ani map bitowych i-węzłów. Natychmiast po użyciu tej opcji należy uruchomić program e2fsck, a i tak nie jest pewne, czy że uda się odzyskać jakiekolwiek dane. Z powodu wielu możliwych opcji mke2fs, które wpływają na układ dysku, konieczne jest podanie dokładnie tych samych opcji formatu, takich jak rozmiar bloku, typ systemu plików, flagi właściwości i inne możliwe do zmiany opcje, bowiem użycie innych kombinacji doprowadzi do dalszej degradacji systemu plików. W niektórych przypadkach, takich jak zmiana rozmiaru systemu plików lub włączenie właściwości już po formatowaniu, nie da się poprawnie nadpisać wszystkich superbloków, zatem przynajmniej część systemu plików zostanie uszkodzona. Najbezpieczniej jest wypróbować tę opcję na pełnej kopii systemu plików, co umożliwi wypróbowanie innych opcji, gdy ta nie zadziała.
Określa typ systemu plików (np. ext2, ext3, ext4 itp.) do utworzenia. Jeśli nie poda się tej opcji, mke2fs wybierze domyślny na podstawie polecenia, które go uruchomiło (np. mkfs.ext2, mkfs.ext3 itd.) lub na podstawie domyślnego systemu plików, zdefiniowanego plikiem /etc/mke2fs.conf. Opcja kontroluje, który system plików jest używany jako domyślny, na podstawie wpisu konfiguracyjnego fstypes w /etc/mke2fs.conf.

Jeśli opcja -O jest użyta do jawnego dodania lub usunięcia opcji systemu plików, które powinny być ustawiane w nowo tworzonych systemach plików, to wynikowy system plików może nie być obsługiwany przez żądany typ-systemu-plików. (np. „mke2fs -t ext3 -O extent /dev/sdXX” utworzy system plików, który nie jest obsługiwany przez implementację ext3 w jądrze Linux, a „mke2fs -t ext3 -O ^has_journal /dev/hdXX” utworzy system plików nieposiadający dziennika i, w związku z tym, nieobsługiwany przez kod systemu plików ext3 w jądrze Linux).

Określa, w jaki sposób dany system plików będzie wykorzystywany. Dzięki temu mke2fs może wybrać optymalne parametry dla systemu plików. Obsługiwane typy użycia są zdefiniowane w pliku konfiguracyjnym /etc/mke2fs.conf. Użytkownik może podać jeden lub więcej typów użycia, za pomocą listy, oddzielając poszczególne pozycje przecinkiem.

Jeśli nie poda się tej opcji, to mke2fs wybierze pojedynczy, domyślny typ użycia, bazując na rozmiarze tworzonego systemu plików. Jeśli rozmiar systemu plików jest mniejszy niż 3 megabajty, to mke2fs użyje typu floppy (dyskietka) systemu plików. Jeśli rozmiar będzie się większy lub równy 3 megabajty, lecz mniejszy niż 512 megabajtów, to mke2fs utworzy system plików typu small (mały). Jeśli rozmiar systemu plików będzie większy lub równy 4 terabajty, ale mniejszy niż 16 terabajtów, użytym typem będzie big (duży). W przypadku systemu plików o wielkości ponad 16 terabajtów, użyty zostanie typ huge (ogromny). W pozostałych przypadkach, mke2fs(8) użyje domyślnego typu systemu plików: default.

Ustawia uniwersalnie unikatowy identyfikator (universally unique identifier - UUID) systemu plików na UUID. UUID składa się z serii cyfr w systemie szesnastkowym oddzielonych myślnikami, jak np.: „c1b9d5a2-f162-11cf-9ece-0020afc76f16”. Parametr UUID może przyjmować też następujące wartości:
usuwa UUID systemu plików
generuje nowy, przypadkowy UUID
generuje nowy UUID, oparty na czasie
Wypisuje szczegółowe informacje.
Wypisuje numer wersji mke2fs i wychodzi.
Przed nadpisaniem bloku w systemie plików, zapisuje jego starą zawartość do pliku zapasowego. Później można użyć programu e2undo(8) do przywrócenia starej zawartości systemu plików z pliku zapasowego, jeśli coś pójdzie nie tak. Jeśli jako plik-zapasowy poda się pusty łańcuch, przyjmie on wartość domyślną: mke2fs-urządzenie.e2undo w katalogu określonym zmienną środowiskową E2FSPROGS_UNDO_DIR albo dyrektywą undo_dir w pliku konfiguracyjnym.

OSTRZEŻENIE: Plik zapasowy nie pomoże w przypadku utraty zasilania lub zawieszenia systemu.

ŚRODOWISKO

Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia częstości wywoływania sync(2) podczas inicjowania tabeli i-węzłów.
Określa położenie pliku konfiguracyjnego (patrz mke2fs.conf(5)).
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia pierwszej grupy metabloków. Przeznaczona jest głównie do debugowania.
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia logicznego rozmiaru sektora urządzenia.
Jeśli jest ustawiona na niezerową wartość całkowitą, to jej wartość jest używana do określenia fizycznego rozmiaru sektora urządzenia.
Jeśli jest ustawiona, nie są pokazywane wiadomości automatycznego sprawdzania systemu plików, spowodowane liczbą montowań lub interwałem sprawdzania.

Ta wersja mke2fs została napisana przez Theodora Ts'o <tytso@mit.edu>.

mke2fs jest częścią pakietu e2fsprogs i jest dostępne na stronie http://e2fsprogs.sourceforge.net.

mke2fs.conf(5), badblocks(8), dumpe2fs(8), e2fsck(8), tune2fs(8), ext4(5)

Tłumaczenie niniejszej strony podręcznika: Przemek Borys <pborys@dione.ids.pl>, Grzegorz Goławski <grzegol@pld.org.pl> i Michał Kułach <michal.kulach@gmail.com>

Niniejsze tłumaczenie jest wolną dokumentacją. Bliższe informacje o warunkach licencji można uzyskać zapoznając się z GNU General Public License w wersji 3 lub nowszej. Nie przyjmuje się ŻADNEJ ODPOWIEDZIALNOŚCI.

Błędy w tłumaczeniu strony podręcznika prosimy zgłaszać na adres listy dyskusyjnej manpages-pl-list@lists.sourceforge.net.

styczeń 2025 E2fsprogs wersja 1.47.2