Wywołania systemowe i biblioteczne funkcje opakowujące

Wywołania systemowe nie są zwykle wywoływane bezpośrednio, lecz za pośrednictwem funkcji opakowujących glibc (lub jakiejś innej biblioteki). Szczegóły na temat bezpośredniego przywoływania wywołań systemowych opisano w podręczniku intro(2). Często, lecz nie zawsze, nazwa funkcji opakowującej jest taka sama, jak przywoływanego przez nią wywołania systemowego. Przykładowo glibc zawiera funkcję chdir() przywołującą wywołanie systemowe „chdir”.

Funkcja opakowująca glibc jest często skromna, nie robiąc wiele poza skopiowaniem argumentów do prawidłowych rejestrów przed wywołaniem wywołania systemowego, a potem ustawiając odpowiednio errno po powrocie wywołania systemowego (te same kroki są wykonywane przez syscall(2), które może służyć do przywoływania wywołań systemowych, które nie posiadają funkcji opakowujących). Uwaga: wywołanie systemowe zgłasza niepowodzenie, zwracając ujemny numer błędu do wywołującego, na architekturach które nie posiadają odrębnej flagi/rejestru błędów, jak to opisano w syscall(2); gdy tak się stanie, funkcja opakowująca zmienia znak zwracanego numeru błędu (staje się on dodatni), kopiuje go do errno i zwraca -1 do wywołującego funkcję opakowującą.

Czasem jednak, funkcja opakowująca wykonuje dodatkową pracę przed przywołaniem wywołania systemowego. Na przykład, istnieją obecnie (z powodów opisanych niżej) dwa spokrewnione wywołania systemowe: truncate(2) i truncate64(2), a funkcja opakowująca glibc truncate() sprawdza, które z nich jest zapewnione przez jądro i określa, którego należy użyć.

Lista wywołań systemowych

Poniżej przedstawiono listę linuksowych wywołań systemowych. Kolumna Jądro wskazuje wersję jądra w przypadku wywołań, które pojawiły się w Linuksie 2.2 lub później. Proszę odnotować, że:

•

Jeśli nie wskazano wersji jądra, wywołanie systemowe pojawiło się w Linuksie 1.0 lub wcześniej.

•

Jeśli wywołanie systemowe oznaczono wersją „1.2” oznacza to, że wywołanie systemowe prawdopodobnie pojawiło się w wersji jądra Linux 1.1.x, czyli pierwszą wersją stabilną z danym wywołaniem była wersja 1.2 (rozwój Linuksa 1.2 rozpoczął się od odgałęzienia od wersji 1.0.6 Linuksa i trwał w ramach niestabilnej serii jąder Linux 1.1.x).

•

Jeśli wywołanie systemowe oznaczono wersją „2.0” oznacza to, że wywołanie systemowe prawdopodobnie pojawiło się w wersji jądra Linux 1.3.x, czyli pierwszą wersją stabilną z danym wywołaniem była wersja 2.0 (rozwój Linuksa 2.0 rozpoczął się od odgałęzienia od wersji 1.2.x, gdzieś w okolicach wersji 1.2.10 Linuksa, i trwał w ramach niestabilnej serii jąder Linux 1.3.x).

•

Jeśli wywołanie systemowe oznaczono wersją „2.2” oznacza to, że wywołanie systemowe prawdopodobnie pojawiło się w wersji jądra Linux 2.1.x, czyli pierwszą wersją stabilną z danym wywołaniem była wersja 2.2.0 (rozwój Linuksa 2.2 rozpoczął się od odgałęzienia od wersji 2.0.21 Linuksa i trwał w ramach niestabilnej serii jąder Linux 2.1.x).

•

Jeśli wywołanie systemowe oznaczono wersją „2.4” oznacza to, że wywołanie systemowe prawdopodobnie pojawiło się w wersji jądra Linux 2.3.x, czyli pierwszą wersją stabilną z danym wywołaniem była wersja 2.4.0 (rozwój Linuksa 2.4 rozpoczął się od odgałęzienia od wersji 2.2.8 Linuksa i trwał w ramach niestabilnej serii jąder Linux 2.3.x).

•

Jeśli wywołanie systemowe oznaczono wersją „2.6” oznacza to, że wywołanie systemowe prawdopodobnie pojawiło się w wersji jądra Linux 2.5.x, czyli pierwszą wersją stabilną z danym wywołaniem była wersja 2.6.0 (rozwój Linuksa 2.6 rozpoczął się od odgałęzienia od wersji 2.4.15 Linuksa i trwał w ramach niestabilnej serii jąder Linux 2.5.x).

•

Od wersji Linuksa 2.6.0, model rozwoju zmienił się, a nowe wywołania systemowe mogą pojawiać się w każdym wydaniu Linuksa 2.6.x. W takim przypadku podana jest dokładna wersja, w której pojawiło się dane wywołanie systemowe. Tę konwencję stosuje się również: w serii jąder Linux 3.x, która rozpoczęła się po Linuksie 2.6.39; w serii jąder Linux 4.x, która rozpoczęła się po Linuksie 3.19; w serii jąder Linux 5.x, która rozpoczęła się po Linuksie 4.20; w serii jąder Linux 6.x, która rozpoczęła się po Linuksie 5.19.

•

W niektórych sytuacjach, wywołanie systemowe dodano do stabilnej serii jąder po jej odgałęzieniu z poprzedniej stabilnej serii jąder, a następnie przeportowano do wcześniejszej stabilnej serii jąder. Na przykład część wywołań systemowych, które pojawiły się w Linuksie 2.6.x przeportowano również do wydania Linux 2.4.x po Linuksie 2.4.15. W takim przypadku, podane są wersje z obu głównych serii jąder, w których pojawiło się dane wywołanie.

Lista wywołań systemowych dostępnych w Linuksie 5.14 (w kilku przypadkach tylko na starszych jądrach) jest następująca:

Na wielu platformach, w tym x86-32, wywołania gniazd są zwielokrotniane (za pomocą funkcji opakowujących glibc) poprzez socketcall(2) i analogicznie wywołania IPC Systemu V są zwielokrotniane poprzez ipc(2).

Dla następujących wywołań systemowych zarezerwowano miejsca w systemowej tablicy wywołań, ale nie są one zaimplementowane w standardowym jądrze: afs_syscall(2), break(2), ftime(2), getpmsg(2), gtty(2), idle(2), lock(2), madvise1(2), mpx(2), phys(2), prof(2), profil(2), putpmsg(2), security(2), stty(2), tuxcall(2), ulimit(2) i vserver(2) (zob. też unimplemented(2)). Jednak ftime(3), profil(3) i ulimit(3) istnieją jako funkcje biblioteczne. Miejsce dla phys(2) od Linuksa 2.1.116 jest używane przez umount(2); phys(2) nigdy nie zostanie zaimplementowane. Wywołania getpmsg(2) i putpmsg(2) są przeznaczone do jąder zmodyfikowanych do obsługi struktury STREAMS i mogą nigdy nie trafić do standardowego jądra.

Istniało przez chwilę set_zone_reclaim(2), dodane w Linuksie 2.6.13 i usunięte w Linuksie 2.6.16; to wywołanie systemowe nigdy nie było dostępne dla przestrzeni użytkownika.

Wywołania systemowe na usuniętych portach

Niektóre wywołania systemowe istniały tylko na architekturach Linuksa, które zostały już usunięte z jądra:

AVR32 (port usunięty w Linuksie 4.12)

Blackfin (port usunięty w Linuksie 4.17)

Metag (port usunięty w Linuksie 4.17)

Tile (port usunięty w Linuksie 4.17)

Szczegóły typowe dla architektury: Alpha

getxgid(2)

zwraca parę: identyfikator grupy i efektywny identyfikator grupy za pomocą rejestrów r0 i r20; zapewnione w zamian za getgid(2) i getegid(2).

getxpid(2)

zwraca parę: identyfikator procesu i efektywny identyfikator procesu za pomocą rejestrów r0 i r20; zapewnione w zamian za getpid(2) i getppid(2).

old_adjtimex(2)

jest wariantem adjtimex(2) używającym struct timeval32, ze względu na kompatybilność z OSF/1.

getxuid(2)

zwraca parę: identyfikator użytkownika i efektywny identyfikator użytkownika za pomocą rejestrów r0 i r20; zapewnione w zamian za getuid(2) i geteuid(2).

sethae(2)

służy do konfiguracji rejestru Host Address Extension na tanich komputerach Alpha, w celu uzyskania dostępu do przestrzeni adresowej poza pierwszymi 27 bitami.